Enkele sfeerfoto’s van een gezellige Santiago-dag. Vertrek heel vroeg in Santiago. Welkom thuis…

Na een zeer leuke Camino-avond in een bar/restaurant in O’Pedrouzo volgde ’s nachts de ontnuchtering en dit bedoel ik niet letterlijk. De laatste nacht voor mijn aankomst zou ook een roenkers-nacht worden. “Save the best for last” was hier van toepassing. Een kamergenoot besloot al zijn duivels los te laten en mijn oordopjes besloten er voor de zoveelste keer de  brui aan te geven. ’s morgens vertrok ik om 7u met Jan, Nathalie en Gentilla voor een laatste etappe naar ons uiteindelijke doel: de kathedraal van Santiago. Het idee dat dit een laatste kleine hindernis was gaf me vleugels. De dag begon bewolkt maar al vrij vlug brak de zon door. Een ontbijt na 5 km, dolblije Camino-gangers, vrolijke en optimistische sfeer, superform… alles was voorzien voor een topdag. Nathalie had een hotel (met bad!) geboekt -na 11 km- en had gepland om zondagmorgen aan te komen in Santiago. We zeggen gedag tegen Nathalie. We zien elkaar zondag terug en ook is er afgesproken om zondagavond om 19u voor de kathedraal te verzamelen voor een groepsfoto met de collega’s die we ontmoet hebben en die zondag nog in Santiago zijn. 5 kilometer voor de aankomst gebeurt er weer een klein mirakel. Ik zet me eventjes langs de kant. Er komen twee wandelaars naar me toe. Hier zie .. van Buggenhout! Ik weet niet wat ik hoor. Vrienden en buren Luc en Karin uit Buggenhout komen me alvast een hart onder de riem steken. Ik had via Bart Biesemans vernomen dat er ergens twee uit Buggenhout ook de Camino wandelden.  Ook zij wisten van mijn bestaan op de Camino af en hadden ook al wat ‘gezocht’. Kort maar leuk gesprek. Foto natuurlijk! Dit zijn gevorderden, dat zie en hoor je zo. Karin reed reeds vele malen mee voor de 1000 km en Luc doet ook zijn zoveelste Camino, nu te voet. We zien elkaar terug in Santiago. Buggenhout is goed vertegenwoordigd! Het oude Santiago bereiken moet door de voorstad en het moderne deel. Hier moeten we door. Jim is in de stad en laat me weten dat hij op ons wacht aan de kathedraal. Zijn vliegtuig vertrekt om 17u. Het weerzien met Jim aan de kathedraal is zeer intens, hij neemt dadelijk mijn stokken over en gaat volledig in dienst staan. Hij gidst ons door de wriemelende massa, neemt foto’s,draagt stokken…Fantastische man! Gentilla, Jan en ik draaien het plein op. Er overvalt me een zalig en intens gevoel. Ik ben er geraakt!  Na een bijwijlen moeilijke, pijnlijke en harde maar meestal fantastisch aanvoelende camino bereik ik dan eindelijk datgene waarvoor ik me toch anderhalf jaar mentaal en fysiek heb voorbereid.  De kathedraal staat jammer genoeg in de steigers door renovatiewerken maar dit is voor mij slechts een detail. Ik ga hiervoor dit zalige gevoel niet vergallen. Emma uit Australië is er ook, zij gaat ook door naar Finisterra, het uiterste westelijke punt van Europa -ook ‘het einde van de wereld’ genoemd..Er worden foto’s genomen, we omhelzen elkaar. En… ik doe er mijn beloofde koprol. Een van de sponsors had beloofd om het bedrag dat hij zou storten op te trekken als ik een koprol zou doen op het befaamde plein. Ik brak bijna mijn rug 🙂 maar dit moest en zou gebeuren. Geen enkele passant stoort zich aan mijn rare gedrag, ik krijg de lachers op mijn hand. Jim toont ons waar het pelgrimsbureau is. Hier kan je je befaamde Compostella afhalen indien je met je stempels in je credencial kan bewijzen  dat je de tocht effectief gedaan hebt. De laatste 100 kilometers moet je minstens 2 stempels per dag hebben. Mijn boekje is sterk gehavend en hangt met haken en ogen aan mekaar. Mag geen probleem zijn want ik heb meer dan voldoende stempels. Aan het pelgrimsbureau is het zeer druk, minstens twee uur aanschuiven! Heb hier geen goesting voor en vraag Jan of we niet dadelijk naar het hotel kunnen gaan. Hij heeft immers twee nachten geboekt. Hij pruttelt tegen en zegt dat aanschuiven de beste optie en we hier door moeten. Hij doet raar en zegt dat hij alvast eerst het hotel nog moet zoeken. Ik sla aan de babbel met enkele anderen en Jim. Ik draai me om en ineens is Jan verdwenen. Foetsie. Ik zet me op mijn bips en rust uit. Hem bellen levert niets op -hij neemt niet op.Hij belt me na een klein halfuur en zegt dat hij me komt ophalen. Hij heeft ingecheckt in het hotel. Een tweesterrenhotelletje vlak bij de kathedraal, mooi en cosy. We besluiten om, na een verfrissende douche, de stad te verkennen. Eerst iets eten met Gentilla en daarna is de kathedraal aan de beurt. Fantastisch mooi. Onze wegen scheiden, ieder gaat zijn eigen weg en we spreken later af. Ik slenter door de mooie oude stad tot ik een telefoon krijg van Jan die me vraagt om iets te komen drinken met Nicola, onze Italiaanse maat. Afspraak aan het hotel. Ik wil echter eerst kijken aan het pelgrimsbureau of de rij al wat kleiner is geworden. Nee, dus! Ik wandel naar het hotel en zie geen Nicola. In de plaats krijg ik een wondermooi cadeau, uitgepakt en al. Els is er, in levende lijve!! Het weerzien is intens. Zij is hier terwijl ik dacht nog twee dagen te moeten wachten! Want ik heb haar verschrikkelijk gemist. Ook Hein, Krista en Annick zijn meegekomen voor twee dagen Santiago! Ze glunderen, de deugnieten, hun verrassing heeft gewerkt!! Ook Gentilla en Nathalie blijken van alles op de hoogte. Ik ben totaal verrast en super content, de verloren tijd gaan we inhalen, zoveel is zeker. Terug de stad in met ons zes! We babbelen bij, ik geniet van elk minuut met Els. We lachen met brother als hij sappig  vertelt over de manier waarop hij alle (Spaanse) zeilen heeft moeten bijzetten om dit voor mij geheim te houden. Hein had de boekingen gedaan op zijn naam en Jan diende de receptie te overtuigen om toch te kunnen inchecken voor drie (!) kamers terwijl diegene die geboekt had nog in de lucht hing. Hilarisch moet dat geweest zijn… Na een fantastische […]

Na de capriolen van Karlos de Spanjaard blijgezind opgestaan en helemaal klaar voor de laatste 2 etappes, respectievelijk 19 en 20 km. Ik voel geen pijn meer, denk dat de adrenaline zijn werk doet. De kathedraal komt stilaan in zicht. Ik krijg steeds meer hoopvolle en deugddoende berichtjes van vrienden en familie van het thuisfront en ook dit geeft me vleugels. Ook besluiten steeds meer mensen mijn doelen ook effectief financieel te steunen, wat me enorm veel plezier doet. Tof ! Vertrokken voor een leuk en iets makkelijker parcours. Jan voelt zich ook super en is blij dat hij een week kon meegenieten en mij kon steunen. Ik was super content dat hij deze laatste week hier was. Ik blijf het zeggen: de Camino haalt het beste in elke mens naar boven. Dit maakte deze ervaring zo super. Vertrokken om 7u10. Na 300m kwamen we de eerste stempelpost al tegen: 2 kloosterzusters die buiten staan met een standje en die met veel enthousiasme een stempel in je credencial plaatsen. Na 5 km nog steeds geen barretje tegengekomen. Dus ook nog geen ontbijtje gegeten en Jan wordt stilaan ongeduldig. We hebben honger. Hij verwondert er zich over dat er geen enkele Spanjaard de commerciële reflex heeft om hier een bar te plaatsen. Hij zal zelf komen en iets openen. Geen slecht idee, het zou opbrengen-alle dagen gegarandeerd uitgehongerde klanten. Na 6 km ontwaren zich in de verte stoeltjes en de bar is een feit. Ontbijt in ons kas geslagen. Gentilla passeert, ze vraagt of ze met ons mee mag stappen. Natuurlijk!  Leuke babbels,ik hou van haar spontaniteit. Ze hoort de verhalen en ziet de foto’s van mijn eerste weken en zou zo graag eens van in St-Jean vertrekken,maar kan dit niet combineren met het werk. Ik zie ze dit zeker nog doen, zo gedreven. We hebben de voorbije dagen op onze weg nog Nicola ontmoet, een fantastische goedlachse Italiaan. Magnifieke positivist, ontwapenend en met een aardig mondje Frans. Elkaar biertjes getrakteerd. We noemen hem de Farao omdat hij zijn handdoek als een farao op zijn hoofd draagt. Met zijn twee companen. Ook onze Spaanse amigo’s van enkele dagen geleden (remember de catalaanse “discussie”) kruisen meer dan regelmatig onze weg en het weerzien is steeds hartelijk!! Magnifiek hoe mensen “echt” tegen elkaar zijn. De tocht verloopt grotendeels door grote wouden met reuze eucalyptusbomen, mooi om te zien. Afwisselend glooiend en sterk hellend, maar nooit plat. Als Jan zich instrijkt tegen het zonneken (hij begon gevaarlijk kreeftig te lijken????) gaat Gentilla zachtjes door. Misschien zien we elkaar terug, misschien ook niet. De kilometers malen we er vrij goed door. Ik ruik de kathedraal, en dit na bijna 800 km. Ik kan het zelf bijna niet geloven! De knie houdt het maar ik voel wel dat een kleine misstap of te hard van stapel lopen voldoende kan zijn om mijn queeste te beëindigen. Aangekomen in O’Pedrouzo, 20 km voor mijn einddoel. Albergue opgezocht, binnengestapt..en wie staat voor ons aan de balie? Gentilla! Onafhankelijk van elkaar in dezelfde albergue..en dan nog in dezelfde kamer. Alweer. Nu nog Nathalie en “de Belgian connection” is compleet, gekscheren we. Een ogenblik later zwaait de deur van de kamer open en Nathalie komt binnen! Dit moet een bijna-mirakel zijn! Ze heeft last van haar kuit en vreest voor een scheurtje. Dit mag haar prestatie zo kort voor de meet niet hinderen. Hopelijk niet te erg!  Ze is haar enthousiaste zelf en we besluiten ,nadat iedereen geïnstalleerd en gewassen is, een bar op te zoeken en Belgisch bij te praten. De douches zijn massagedouches, zaaalig! Een terras van de eerste bar in de hoofdstraat is al gauw ons doelwit. Ieder van ons is uitgehongerd en we besluiten samen entremesses -een kaasschotel en een iberico-schotel- te bestellen. Dit gaat erin als koek. Fijne babbels en we lachen wat af. We besluiten morgenvroeg samen te vertrekken naar Santiago!  Een andere bezoekster stelt spontaan voor een foto van onze tafel te nemen. We blijven plakken en nadien besluiten we ook hier in het resto een menu del dia te nemen (10,90 eur). Dit zou het begin worden van een memorabel diner. Wie dacht dat Fawlty towers verleden tijd was…het bestaat en… Manuel was hier. Het concept was zeer leuk: 1 lange tafel als zit je in hun living thuis. Zoek je plaatsje,maak kennis met je tafelgenoten, bestel en wacht op het eten en drank. Net die twee laatste was nu het probleem.  Bestellen was al moeilijk. Je kreeg ze niet te pakken. En wou het nu net dat Gentilla een reuzehongertje had! Toen uiteindelijk onze bestelling er door was  slaagde Manuel er in om deze door elkaar te halen of kwijt te spelen…ik weet het niet. Alles liep in de soep: bestellingen fout en vergeten, geen drank (oeps vergeten), wachten en Spaanse siësta’s tot je er een beetje gek van wordt… Gelukkig kunnen we na een camino alles relativeren en keer je dit om. We maken van de nood een deugd… Veel plezier gemaakt rond de situatie. Uiteindelijk kreeg ook Gentilla haar stukje chocoladetaart. Da’s een dessertenmeid, seg! Er waren nog 8 stukjes over (echt geteld!) en de kans bestond dat ze er naast pakte. Het eten op zich was gelukkig ok. Bij de afrekening volgde er nog een probleem: wie aan de lange tafel hoorde nu weer bij elkaar en heeft wat gegeten en gedronken? Personen die weg waren hadden te weinig moeten betalen, rekeningen werden door elkaar gemixt als een ‘ensalada mixta’… dan rekenen we dat maar aan aan de Belgen,zeker? Dit was buiten De Belgen gerekend! Nathalie neemt het heft in handen en gaat niet akkoord met de eindafrekening. Teveel! Ze heeft nog in de horeca gewerkt????. Een andere vrouw had ook betaald en kreeg haar wisselgeld niet terug voor “de Belgen” hadden betaald. Zij werd als pasmunt gebruikt tegen de dapperste der Galliërs????. Nathalie blijft op haar standpunt en uiteindelijk wint ze de strijd. Don’t mess with the Belgians, en zeker niet met Nathalie????! En ook dit nog: als uitsmijter […]

Goede nachtrust. Kan ook niet anders met een Vlaamse kamer, aangevuld met twee Zuid-Koreanen. Vandaag staat ons een etappe van 29,5 km te wachten. Het wordt warm en dat zullen we geweten hebben. Het werd een zeer lastig parcours. Zware hellingen afgewisseld met dalingen gekruid met een brandende zon en een nog altijd te zware rugzak maakten dit een van de moeilijkste van mijn Camino. Mijn knie doet weer lastig na gisteren geen last te hebben gehad. Verdomme! Maar nu kruip ik zelfs over de meet, zo dicht bij mijn doel! Ook Jan heeft afgezien. Aangekomen in Arzua geeft de teller nog 31,800 km aan. Dit mag ik niet meer laten liggen! Eén van de mooiste momenten was de liefdevolle tocht van een Italiaanse vader (hoogbejaard) en zoon (vijftiger). De vader stapt zijn Camino traag, de zoon stapt er naast, past zich volledig aan en geeft zijn vader te drinken wanneer hij ziet dat hij het moeilijk heeft. Respect en o zo mooi! Goede wifi maar nachtrust nodig daarom korte blog. Slaapwel. Of niet…? 01.00u…oeps. Gestommel in de kamer. Mijn naaste slaper Karlos uit Spanje is er in geslaagd na een nachtje stappen om de Albergue terug te vinden en eindelijk nu ook zijn kamer. Zijn bed vinden is echter een ander paar mouwen. Ze lijken ook allemaal op mekaar. Hij probeert wel beleefd te blijven en stil te zijn. Als hij op de tast (zijn vrouw ligt onderaan????) zijn slaapstee heeft gevonden lijkt het grootste probleem voorbij. Niets is minder waar. De kleren uit-en aandoen blijkt zo mogelijk nog moeilijker. Ik hou het met plezier in het oog. De pyjamabroek aandoen is een ramp…hij heeft geen steun en gaat op één been staan, de toren van Pisa is er niks tegen. Ik zie hem naar rechts hellen en een val op zijn gezicht gaat het gevolg zijn, recht in mijn rugzak. Net op het moment dat hij zijn ‘Point of no return’ heeft bereikt heeft zijn geest nog de helderheid om zijn arm te gebruiken. Hij blijft gelukkig staan. Deze kerel was goed tipsy????????. Hij kleffert zijn bed in via het trapje (lag dan nog boven). Snurken  zit er zelfs niet meer in. Ik heb genoten van deze show. Hopelijk heeft hij een leuke avond gehad., onze zatte Karlos.   ????

Vandaag een tocht van 25 km gepland, van Portomarin naar Palas del rei. Gisteren na de tocht als een blok in slaap gevallen. De knie deed de laatste kilometers serieus lastig en het lijkt alsof ik hem vannacht getemd heb met smeren, smeren en 1 keer slikken. Goed gestart met een goed tempo en zwaar klimmen in het begin. Maar het ging vlot ondanks het feit dat we boven allebei onze adem zochten. De leeftijd, weet je wel…en een beetje overgewicht, maar daar werken we aan. Ik zoek af en toe “basculas” op en weeg mezelf. Hier kun je dat in elke apotheek doen????. Ik verloor sedert januari al bijna 11,5 kg. Er moet tegen dat ik thuis kom nog 2 kg af en pas dan ben ik tevreden. Op mijn werk heeft collega Femke via What’s app  een “steungroep Dirk” aangemaakt en ze sturen me nu de laatste 100 km berichten om me een hart onder de riem te steken. Ferm! Het blijft constant op en afgaan. Wondermooi groen. Jan vergelijkt het met de Ardennen in het groot. Onderweg gebeurt er niet veel om iets interessants over te vertellen. We gaan het niet opzoeken. Deze etappe is 25 km en we draaien dit er vrij goed door. Onderweg steekt de Ierse paster van een dag of drie geleden ons in een sneltreinvaart voorbij. Zou hij de mis moeten doen?Alleszins vliegt hij over het asfalt. Jan zet een spurtje in om hem te volgen en hem terug voorbij te steken. Ik film het ????. Onze Grote Jan moet passen. Schitterend. Echt die was snel,zeg. Hij had wel maar een heel klein rugzaksken op zijn rug, hoogstwaarschijnlijk met….wijwater. We hebben onze albergue gereserveerd ,voor alle zekerheid. Zo is er toch geen stress, want dat wil ik hier absoluut vermijden! Aangekomen in Palas del rei, warm weer. Recht naar de albergue die we vanop grote afstand zien staan omdat er een reuze Jakobsschelp geverfd is op de zijgevel. De Albergue is modern en zeer proper. De eerste albergue ook waar de hospitalero Engels spreekt. We liggen op een kamer met 8 bedden. Er zijn al 3 mensen aanwezig als we ons heiligdom voor 1 nacht betreden: 2 zuid-koreanen(koppel) en… een Belgische. Gentilla had ik die dag reeds vluchtig ontmoet terwijl Jan en zij aan het aanschuiven waren voor een klein ontbijt. Ik passeer er en ze spreekt me aan, “hé, ook uit Belgie!”. Ik vraag me af hoe ze dit weet… tot ik me realiseer dat ik dagelijks met mijn twee goede doelen op mijn (licht minder volumineuze) buik loop. Vandaag licht ik de schijnwerpers op het revalidatiecentrum en het staat in koeien van letters op mijn shirt. Gentilla komt uit Boom en is gestart in Sarria. Kort, sympathiek gesprek, we wensen elkaar geluk …en nu loop ik ze weer tegen het lijf in de kamer! Tof, zij lijkt het ook leuk te vinden. Er is geen toeval op de camino! Kort nadien komt er nog een jongedame binnen…alweer een Belgische. De hospitalero lacht dat het Belgendag is vandaag! Zuid-korea 2 – Belgie 4. Nathalie stelt zichzelf spontaan voor en het klikt tussen ons 4 direct, dat voel ik. Nathalie vertelt spontaan en enthousiast en al vrij snel komt het waarom van haar tocht  ter sprake. Zij is 32, vorig jaar moeder geworden van een eerste kind maar… heeft  2 jaar geleden de diagnose van borstkanker gekregen. Vorig jaar heeft ze geen goede prognose gekregen. Het wordt stil in de kamer en we luisteren alle drie vol verbijstering naar haar verhaal. Zij stapt deze tocht omdat ze er toe wordt aangetrokken en hoopt hieruit kracht te putten. Het wordt me vlug duidelijk dat dit een zeer intelligente, positieve jongedame is met een sterke persoonlijkheid. Ik heb diep respect voor de manier waarop zij met haar ziekte omgaat. Een grote madam! Als ze vraagt naar het waarom van mijn tocht en hoort wat ik probeer te bereiken met de sponsoring en tocht is er direct een band…Al snel wordt er afgesproken om samen onze was te doen (wasmachien), iets te gaan drinken, te gaan eten… en als het kan voor de terugvlucht op maandag met ons 4 een taxi te delen. Leuke namiddag met Gentilla, Nathalie, Jan en twee Duitsers. ’s avonds gaan eten met Nathalie, Gentilla en Jan samen met Inke (wat een blij weerzien na 3 weken!), Sebastian, een jonge Duitser en Terry, een sympathieke Amerikaanse die we het woord “fritkot” hebben geleerd????. Terug op de kamer volgt er nog een gezellige babbel op het terras (we hebben een eigen privé-terras!). Toch een speciaal moment als Nathalie ons vraagt of we bereid zijn iets in haar “camino-vriendenboekje” te schrijven. Met plezier. Ik schrijf wat ik voel en denk. Jan en Gentilla doen hetzelfde. Nathalie vraagt of ze het direct mag lezen en is duidelijk ontroerd door de schrijfsels. Op het terras nog een goeie en leuke babbel gehad, waarna we allemaal onze bedstee opzoeken. Dit is de vierde ontmoeting op deze camino die me lang zal bijblijven. Deze “Belgische connectie” was geen toeval. En ja, de Wifi was zo slecht dat ik gisteren de blog niet kon schrijven. Mijn excuses aan de wachtenden (en die zijn er blijkbaar)????…