Donderdag 4 mei – 24 warme kms

Op om 5u30. Op ’t gemakje klaarmaken, zien dat ik niets vergeet want dat is een ramp. Mijn drie kamergenoten hebben geen ochtendhumeur,oef! Ontbijtje voor 3,50 euro in een prachtige kelder en dan op stap. Meneer Achilles is wakker en laat het merken. De eerste kms zijn kwaad, zeer kwaad. Maar ik besef dat dit me gaat achtervolgen tot in Santiago. De beginnende kms gaan zeer traag en  zijn  nodig om Achilles op te warmen. Het doet verdomme veel zeer. Ik ben wel zeer content dat mijn knie het houdt (merci dr. Kris Peeters) en ook mijn voeten nog geen tekenen van bleinen vertonen (merci Bjorn Troch).  Stoppen tussen twee posten is een goed idee, het brengt met zich mee dat het rustiger is en je zelfs momenten helemaal allen loopt. De zon brandt al vroeg vrij fel, ondanks het feit dat ik me insmeerde zie ik al een rood kleurtje. Ik  heb hier al wat camino vrienden gemaakt van diverse nationaliteiten (Vs, Ierland, Nederland, Duitsland, Brazilië, Nieuw-zeeland, Frankrijk, Canada)- dit is plezant want regelmatig kruisen ze je en dan is het fun, ondanks de hardheid van de tocht. Op elke nieuwe plaats leer ik mensen kennen. Je moet hier wel zelf wat sociale moeite voor doen. Er werd gevraagd genoeg water mee te nemen en ik besluit bij te tanken. In een garage die openstaat staat een frigo en enkele Pepsi-cola stoeltjes om de caminogangers te laten uitblazen. Ik ‘tap’ me eentje en koop er water. Sommigen nemen een ontbijt onderweg in een barretje. Ik heb al gegeten. De pees wil precies wat beter mee. Het blijft sterk dalen en stijgen. De eerste 5 dagen waren wel al een zeer zware beproeving en ik vind van mezelf dat ik toch een hoge pijngrens heb. De dodentocht stappen is iets, maar dit is toch ook van een andere orde. Mijn rugzak van bijna 13 kg weegt duidelijk te zwaar- dit maakt de beklimmingen en afdalingen tot een hel en zeker in dit warme weer. Gelukkig heb ik de speciale UV t-shirts gesponsord door Jobwear (bedankt Geert en Ingrid). Ik stap voorbij de strobalen waar een deel van de camino-film ‘the way’ met Martin Sheen is gefilmd. Mooie prent,moet je zeker eens bekijken als je een goed beeld wil krijgen van de tocht. Ik neem een foto van mijn schaduw die me tweemaal zo groot doet lijken, de zon staat pal achter mij, letterlijk dan wel. Ze brandt ongenadig. De eerste 15 km gaan vlot, dan zakt mijn moed wat in de schoenen omdat Achiel meespeelt, elke stap doet pijn. Ik heb een enorm geluk dat ik stokken mee heb, zonder was ik misschien al gestopt. Zo kan je kracht zetten en de pees ietwat sparen. De stad Estella moet ik door en is een stopplaats in de boekskes maar is zo lelijk als de nacht. Er is nog een reden waarom ik verder wil want na 3 km is er net buiten Ayegui een middeleeuws klooster waar ze wijn maken. Maar het interessante is een buitenkraan hebben waar je wijn kan tappen! Dit wou ik van verleden jaar al zien en proeven! Mijn geduld moet beloond worden. En jawel,ik kan eindelijk stoppen aan de kraan en me laven aan de rode wijn!!! Er hangt een bewakingscamera om te vermijden dat je daar hele flessen komt vullen. Maar dit is de max! Ik vul mijn veldfles 0,50l met wijn. Ik had vooraf een plan in mijn gedachten: ik kocht een bocadillo en zou de wijn gebruiken om mijn middagmaal te nuttigen. Wat een toffe picknick met me, myself and I: 300 m verder aan het wonderbaarlijk mooie klooster besluit ik me in het gras te zetten en daar mijn bocadillo met mijn gratis wijn te verorberen. Zalig!!!!  Na het wijnfeest (ik drink normaal geen rode wijn maar dit smaakt zo super!) trek ik me recht en moet ik nog een kleine 10 km verder in de zon met een te volle rugzak… en de wijn is in de man(!). Was zwaar omdat er nog serieus moest worden geklommen. Af en toe zetten locals fauteuils buiten waar je kan rusten. Ik doe dit niet omdat ik nog een slaapplaats moet vinden in Villmayor de Monjardin en dit ligt hoog in de heuvels. Er zijn ook maar 2 albergues met een totaal van 55 plaatsen. Zwetend als een rund (weeral!) kom ik boven op de col.  Bij het binnengaan van het dorp erger ik me steendood aan een Amerikaanse die daar door een wagen wordt afgezet en haar bagage laat uitladen door de chauffeur. Lachen en zeveren terwijl de chauffeur van de taxi  een foto moet nemen van haar prestatie!! Straks is ze nog met mijn slaapplaats weg! Ik passeer haar en kijk haar nors aan (en ik kan kwaad kijken als ’t moet!). Ik zet een spurtje in naar de eerste albergue. Completo! Het zal toch niet waar zijn zeker? De tweede is nog wat klimmen en ik zie daar een rij aanschuiven…. Pijn had ik ineens niet meer, de adrenaline schiet me naar het achterste van de rij. Ik prevel een klein schietgebedje en laat mijn pijnlijke knie zien – misschien helpt het terug. Nederlandse hospitaleros!  Ze hadden ‘revalidatiecentrum Buggenhout’ op mijn shirt zien staan en wisten hoe ze me moesten aanspreken. Uit Buggenhout,…wat leuk! Ik krijg een piepklein kamertje met dakterras(!) die ik deel met 2 Duitsers, een Deen en een Spanjaard. Na mij gaat het bord “completo” er staan. Terras was magnifiek,wat een uitzicht! Eten doe ik vanavond in een bar waar ik de lokale specialiteiten ga proeven. Ik deel een tafel met 2 Fransen, Stephane en Mikael (beau-fréres et trés sympha) en Carsten, de Duitser die ik bijna elke dag tegenkom. Zeer leuke avond en gesmuld voor 9 euro -wijn, water en brood a volonté inbegrepen. Meer moet dat niet zijn. Hopelijk morgen niet te veel last van Achiel…en de wijn. Ps: ik hoop stiekem dat de Amerikaanse buiten heeft moeten slapen. ‘T was prima buiten. Maar ze zal wel haar plaatsje gereserveerd hebben ten koste van de echte pelgrims!