De dag begint al heel vroeg met onze 4 zuid-Koreanen op de kamer. Om 3.45u zijn ze al aan het pakken. Rare jongens,die Koreanen. Ze zorgen er ’s avonds ook niet voor dat alles klaar staat voor ze dodo doen. Ze beginnen om 3.45u ongegeneerd in hun plastieken zakken te roefelen. Ze moesten blijkbaar ergens zijn. Eerst kwetteren ze heel de kamer knettergek in hun brabbeltaal. Ik word wakker wanneer Karo, onze Duitse op de kamer, het niet meer kan verdragen en naar hen roept of ze willen stil zijn! Er zijn nog mensen die willen slapen! Had ze een Noord koreaanse raket had gehad…er waren doden gevallen. Kort nadien moest uw dienaar naar het toilet. Ik opende de deur en stond in de hal neus tegen neus met 4 Koreanen, gepakt en gezakt, en met hun zonnehoedje op om eventuele vroege zonnestralen te bekampen. Ze bogen voor mij. Uit beleefdheid? uit schaamte ? Ik zal het wellicht nooit te weten komen. Man, dat was een rare gewaarwording. Funny people. 2 uur later maakte de rest van de kamer (ikzelf,een Braziliaan en drie Duitsers) zich klaar om te vertrekken. Een van de mannelijke Duitsers werd wakker met de uitroep “Scheiße Koreaner”! Ik lag plat achterover en kreeg de lachers op mijn hand. In al de miserie (weinig nachtrust) konden we hier alleen maar blij om zijn dat we dit konden verder vertellen. Dit verhaal werd snel bij het lekkere maar karige ontbijt (3,5euro) doorverteld. De Koreanen zouden nu al bij hun bestemming moeten zijn. Ze zijn allemaal wel zo, naar het schijnt. Karo en ikzelf waren diegenen die problemen hadden met de achillespees, zij had de dag ervoor maar 8 kilometer gestapt en was ‘ashamed’. Niets om beschaamd over te zijn,zei ik. Bekijk wat je al gerealiseerd hebt’ . Ze lachte en kon mijn positivisme meer dan appreciëren. We zouden samen vertrekken en zien wat de dag bracht. Mijn streefdoel was 10 km. Karo (mit K!!) is een 28-jarige Duitse die 2 jaar geleden kanker overwon en wegvlucht van haar werk (ze is verpleegster). Zij schrijft ook een dagboek en zal het als e-dagboek uitgeven. Het zal gaan over de ongemakken van de Camino en de egoïstische inslag van sommige pelgrims. Titel van het e-book: ‘the camino-in the ass!’. Het klikte meteen, ik hou van haar zwarte humor en we babbelden heel wat af waardoor zowel haar pijn als de mijne verdween. We werden mentaal alle twee sterker en tegen de middag waren we samen 21 km opgeschoten zonder noemenswaardige problemen met de pezen. Enorm fier op mijn prestatie. Een hele dag samen met iemand die mijn dochter had kunnen zijn . Ze vertelde dat ze een paar dagen ervoor met Karlos had gewandeld,een 55-jarige Duister, die uiteindelijk meer bleek te zijn dan vriendelijk. Hij was getrouwd maar had blijkbaar zijn verzetje nodig . Zij was onder de indruk van mijn talenkennis (nochtans gewoontjes). Ik probeer iedereen in zijn eigen taal aan te spreken en dat wordt hier sterk gewaardeerd. De Engelssprekenden en de Fransen zijn het meest hulpeloos. Zij kennen slechts hun moedertaal en gaan ervan uit dat dit wel lukt voor de anderen. Karo leert mijn naam als enige goed uit te spreken, Dirk in plaats van ‘Duirk’. We vinden een Albergue municipal voor 7 euro en moeten aanschuiven. Er zijn er al ‘completo’! 13.30u, astemblieft! Slaapzalen, ik huiver al. Samen met een Deen en een jonge Australiër, Adrian gaan Karo en ik een menu del dia eten in de stad. 13 euro! Drie plats +drank,ongelooflijk. Het was leuk gezelschap. Feest in de stad met traditionele Spaanse dansen. Zeer mooi centrum. Ik besluit om 19u in mijn tram te kruipen want ik verwacht het ergste…
