Maandag 8 mei – superdag van 32 km in 25 graden

Wat een rustige nacht, een verademing. Mijn kamergenoten waren superlief- geen ronkers en ze bleven liggen tot 6u. Deze albergue in Ventosa kan ik iedereen aanraden. Ik voel me in topvorm! We werden ook gewekt met gregoriaanse gezangen en geurstokjes, dit geeft wel een apart gevoel. Hell yeah,wat een topervaring.  Vertrokken om 6u45, zon was al op en volop aan het schijnen. Ik wist dat het een zonnige dag ging worden,dus mijn velleken ingestreken zoals me was opgedragen. Er lopen hier al wat (Engelse) kreeften rond in de vlakten van La Rioja.Mijn voeten goed verzorgd, mijn rugzak gecontroleerd (elke dag zien of je niets vergeet is het enige waar je moet aan denken). Ik heb mijn manier van pakken al gevonden zodat het steeds minder lang duurt. Ik neem sedert gisteren twee pijnstillers per dag. De apothekers op de camino kunnen leven van de verkoop van Ibuprofen, een topper hier! Vandaag zou ik 15,5 km doen. Het is dat of direct 31 km omdat er gewoonweg te weinig dorpen zijn op deze route. Zonder ontbijt (ze geven dat daar niet- de pelgrims moeten ook allemaal in elke herberg om 8u de deur uit zijn) vertrek ik terug over de glooiende velden. Vergezichten van hier tot in Tokyo. Machtig. Grindpaden. Steeds maar (steil) op en neer. Er werd me aangeraden om veel proviand en water mee te nemen want de zon brandt ongenadig en er is weinig beschutting. In het begin is het zalig alleen lopen – gedurende 2 uur maar 2 medepelgrims gezien. Moet je echt eens komen doen. Na 11 km kom ik aan in Najarra en in een bar drink ik mijn tweede koffie. Recht over de bar is een schooltje en de ouders brengen hun kleuters naar de school. Politie patrouilleert en waarom is me een raadsel. Ik betaal mijn euro (!) en ga verder. Een medepelgrim loopt verkeerd en wordt door een local terug het rechte pad opgestuurd. In steden moetje echt goed opletten  of je bent de verkeerde kant op, de gele pijlen staan er op de grond of op muren geschilderd. Gisteren ben ik trouwens ook een kort stukje doorgelopen in een dorpje- ik volgde een geel kruis en werd nageroepen ‘ Ola,Peregrino’ …en ze zetten je terug op de juiste weg. Ze zijn hier toch zo vriendelijk! Even verderop spring ik terug een farmacia binnen om inlegzooltjes in siliconen voor de hiel. Matthieu de Fransman (vertrokken van in Le Puy!) had me dat aangeraden,hij had ook last,kocht ze en nu gaat het veel beter. Ik had een foto genomen van de zijne om te laten zien. Leg dat maar uit in het Spaans, voor hetzelfde geld geven ze me viagrapillen. Nee, dan beter geen risico en direct geholpen. Op 1 minuut was ik buiten en ik had mijn gerief. Direct aangedaan en dit liep inderdaad wat makkelijker. Ik voel me nog steeds supergoed, geen last van Achilles. Volgende halte is een dorpje wat mijn eindbestemming zou zijn, op 15,4 km. Het is 10.45u als ik daar aankom. Dit lijkt me toch wat vroeg en omdat ik me toch super voel besluit ik om nog 10 km verder te gaan naar Ciruena. Na 2 uur kom ik er aan in …een spookstad. Hele appartementenblokken staan leeg en te koop. Sommige onafgewerkt, allemaal’A Vende’. Dit is een duidelijk gevolg van de crisis Spanje. Is wel een heel akelig zicht. Triestig. Iets voorbij de appartementenblokken zie ik een klein dorpje verschijnen. Daar zal wel een albergue zijn, hoop ik. Ik ben wel al wat uitgeput en snak naar een koude douche en een bed. Er staat een geschreven bord  Albergue- 7 euro, wifi en ‘home made bread en pizza’. Dit lijkt me het te zijn, denk ik. Ik kom er na een steile klim aan, stap binnen in een gangetje. ‘Bienvenudo’ staat er te lezen. Het ruikt er naar iets dat ik niet kan thuisbrengen maar dit ruikt al niet goed. Het is er ook benepen en vuil en dan heb ik het bed nog niet gezien ( hoogstwaarschijnlijk zijn alle bedwantsen van heel het dorp hier verzameld). De hospitalero komt nors aangewaggeld. Een smerig type, zijn haar in maanden niet gewassen (vet als boter), een half gebit, roos op zijn zwarte t-shirt (ook in maanden niet gewassen denk ik). Ik zie die kerel, die dan ook nog onbeleefd was, en mijn hersenen sturen direct bevelen naar mijn ledematen ” weg hier!” Ik laat me dit geen tweemaal zeggen, draai me om en zeg “Perdone, no”. Voor ik het weet sta ik weer op straat. Het alternatief is nog 7 km doorwandelen naar de stopplaats Santo Domingo de la Calzada. De zon staat hoog en ik heb bijna geen water meer. Ok,ik waag het erop want ik wil in zo’n plaats niet blijven. Dan volgt nog anderhalf uur afzien, Achilles rechts begint wakker te worden en trekt aan mijn mouw om te stoppen. Ik kan niet meer maar ik kan ook niet stoppen. Dit had ik niet voorzien. Het alternatief is roemloos sterven op de landwegen te midden van de eindeloze velden…  Stevige kuitenbijters! Test nummer zoveel. Op een bepaald ogenblik is er een steile landweg die gedurende meer dan een kilometer doorloopt, door de bochten blijkt er geen einde aan te komen. Ik ben buiten adem,de zon brandt en mijn korezze begint weg te glijden als sneeuw voor de zon. Op de top van de landweg staat een jonge kerel met een kraampje, parasol, gekoelde dranken en prularia van de camino (schelpjes,kruisjes…). Er loopt een kleine hond. Lap, denk ik, daar is de commercialisering weer. Maar ik heb zo’n dorst dat ik toch iets wil uit zijn frigobox met koud water vol cola, water, fanta, bier… Zijn bijeengeraapt fruit ziet er smakelijk uit. Vriendelijke kerel, dat wel. Ik neem me een cola zero, een fles water en twee appelsienen uit zijn fruitbak. Toen ik vroeg hoeveel het kostte zei hij ‘Donativo’. Ik wist niet wat ik hoorde! ‘Donativo’ betekent gratis en je geeft wat je wil. Ongelooflijk! Ik vraag het nog eens-misschien had ik het niet goed gehoord- en met een brede glimlach zegt hij ‘Donativo’. Ik vraag ‘waarom’? Hij legt uit dat hij een tegenbeweging wil zijn tegen de commercialisering van de camino door de geest van de camino terug te brengen nl. delen en solidariteit. Is dit niet magnifiek! Zijn naam was Iador. Iador verdient beter dan voorbijgelopen te worden door peregrinos die niet eens kijken wat hij aanbiedt. Ik leg met de glimlach het dubbele van wat het normaal zou kosten in zijn houten bakje waar in alle talen ‘dank u’ op geschreven staat. Voor mij het hoogtepunt van mijn camino tot op heden!!! Ik wil hem op de foto en zeg hem dat ik België zijn groot hart wil tonen. Zijn hond heet ….Fidel. Natuurlijk, wat hadden we anders verwacht! Wat een schone mens!! Het water helpt me erdoor en brengt me na enkele kms in Santa Domingo waar ik gelukkig nog een bed vind. 7 euro. Propere douche en slaapzaal met 20. Ik loop er Jim, Karsten, Karo, Wendy, Matthieu,Toon en Els en Fred tegen het lijf. In de kathedraal zit een haan en kip in een kot en dat is een van de attracties van de streek, gebaseerd op een camino-legende. Wie het wil horen moet het me maar eens vragen als ik ooit terug kom. Morgen wat minder want 31 km dit had ik niet voorzien. Ben wel zeer blij en fier dat ik dit zonder grote kleerscheuren overleefd heb. Alleen mijn linkerkant is rood gebrand ondanks het instrijken. Nog +580 km.