Redelijk goede nachtrust gehad in een albergue municipal (albergues georganiseerd door de gemeentes). Groot en proper. Kamer van 20. Naast mij lag wel een zware ronfleur maar ik ben intussen zo moe dat ik gewoon in slaap val. Vertrokken om 7u15. Rustige tocht van 15 km. Ik heb me voorgenomen om vandaag Achilles rechts en Achilles links te geven wat ze willen… namelijk rust. Tijdens de eerste 10 km voel ik me wel goed. Ik word met de dag sterker, mijn lichaam past zich blijkbaar aan aan de situatie. Pijntjes begin ik minder en minder te voelen maar verdwijnen niet. Ibuprofen is een goed product. Maar ik besluit om toch mijn plan te handhaven en te stoppen op 15 km. Mijn lichaam zal me dankbaar zijn. En ik luister ook naar de raad vanuit mijn thuisland – door diverse bronnen onafhankelijk van elkaar. Mooi gezegd door JP: plooien mag maar breken niet. Tijdens de laatste 5 km passeer ik Emma, een Australische youngster van vooraan in de twintig. Ze herkent me van in Logrono. Hey, Duirk -inderdaad again. Blijkt dat ze me kent via Jim, the Irishman. We geraken aan de babbel. Zij heeft bleinen en komt de eerste maal in Europa,na de studies. En dan direct dit, chapeau!! Ze wil Europa aandoen. Ik raad Brugge aan (natuurlijk, ze hebben daar ook de beste ploeg van ’t land!). Interesse. Ze ziet de foto van Dorien en vraagt wie ze is. Ik doe het verhaal. Ze heeft het moeilijk,haar vader is vorig jaar gestorven aan kanker. Dit is toch speciaal, iemand die je van haar nog pluim kent en die haar ziel wat blootlegt. Ik zeg haar dat ik ook voor haar vader zal stappen. We nemen foto’s en ze geeft me haar mailadres zodat ik de foto’s kan doorsturen. We stappen verder met een Zuid-Afrikaan en een sympathieke Franse.De Afrikaner is blij dat hij met mij Zuid- Afrikaans kan spreken (’t is toch een leuke taal). Hij was op vakantie vorig jaar in België. De Franse was ik voorbij gestapt toen ze haar gevoeg aan het doen was in het gras. Ik blijf discreet, maar toch is ze gegeneerd. Hoeft niet, voor ons mannen is dit veel makkelijker. Ik kan een glimlach wel niet onderdrukken. We nemen afscheid in Viloria de Rioja waar ik een Albergue zoek. Het is nog niet open. Ik lees in mijn gidsje dat er maar 10 plaatsen zijn. Er wacht al een Braziliaan (60 j). Hij ziet er nog verdomd goed uit maar heeft veel last van het scheenbeen. Er komen ook nog 3 Franse koppels aan. Iedereen is super sociaal en vriendelijk. Ik krijg een bed,oef! De Albergue is klein maar een droom, een echte authentieke, je leeft bij de mensen thuis en de prijs is te gek…..5 euro! Het diner van vanavond en het ontbijt morgen zijn donativo, dus je geeft wat je wil! Ongelooflijk. We zijn maar met 8, ik heb een bed voor mij alleen! Hier kom ik nu al tot rust. De muziek die constant speelt op de achtergrond, de zetels, de kachel die brandt. Terwijl ik deze blog schrijf val ik bijna in slaap van de rust. De Franse koppels zijn uiterst geïnteresseerd in mijn blog en mijn twee goede doelen. Ze vinden me nu al fantastisch. Ze gaan me volgen…! Trés sympha! Ola, eindelijk een weegschaal! Ik ben al een paar dagen benieuwd hoeveel ik weeg, mijn broek valt al wat ruimer. En hoera, op 1 week tijd 2,5 kg kwijt! Dit is pas een dieet…De hospitalero Orietta geeft me spontaan ijs voor Achilles en zegt dat ik teveel gewicht bij heb. 11,5 kg. Stuur toch wat naar huis, zegt ze. En ze zal wel gelijk hebben maar ik zie niet direct in wat (misschien mijn tweede paar schoenen). Ik moet er ernstig aan denken.
