Dinsdag 16 mei – terug met de voetjes op de grond

Een goede nacht gehad,mijn twee compagneros waren geen snurkers…Ik heb zelfs gedroomd…en t was ne mooien????. Ik hoop dat ze van mij hetzelfde kunnen zeggen qua snurken. Ik heb het hen dan maar gevraagd als we ons alle drie om 6u aan het klaarmaken waren. Ze beweren van niet,maar ze zijn zo beleefd????. Het was een Canadees en een Australiër. Deze twee landen zijn opvallend goed vertegenwoordigd op de camino. Een klein ontbijt in mijn kas geslagen (hun chocoladekoeken zijn hier zooo lekker!) en op pad voor een tocht van toch boven de 30 km. Ik heb mijn planning zo gemaakt omdat ik absoluut wil overnachten tussen start-en eindpunten in. Doel is El burgo ranero, 32 km verder. Omdat we zo vroeg vertrekken zijn de eerste uren nog niet zo warm, want ze gaven 25 graden en bewolkt, laf dus. Na 2 km kom ik mijn Canadese compagnero uit de kamer tegen. Coole jonge 30-er. Het blijkt zowaar een Anglicaanse priester te zijn! Waarom we hier zijn? Ik vertel mijn verhaal van de sponsortocht voor het centrum en voor Erkrido. Bij het verhaal van Dorien is hij zowaar zwaar aangedaan. Vindt het pakkend en wenst Eric en Kristien veel moed. Hij vertelt zelf dat hij zijn familie erg mist en dat hij reeds een paar keer spontaan is beginnen wenen. Niets verkeerd aan, dit gebeurde bij mij ook reeds 2 maal- je bent aan het wandelen en bij onverwerkte emoties of gedachten overkomt je dat. Ik liet dit ook gewoon gebeuren, niemand kijkt hier van op. Ik ben niet te beroerd om dit toe te geven. Iedereen hier -mannen en vrouwen- weent eens op de tocht. Dat heb ik hier reeds vele malen gehoord, er is hier geen plaats voor macho’s. Hij was blij te horen dat dit ook bij anderen voorkomt. We nemen afscheid en Tom (was zijn naam) bedankt mij voor de mooie conversatie. Het was inderdaad leerrijk. Ik bereik Sahagun na 12 km en de zon begint aardig te branden. Weer onbeschut en lange parallelle wegen met de highway. Saai. Tja,de wegen tussen Burgos en Leon zijn niet de leukste en mooiste… Op een weekdag in Spanje rijden er bijna geen auto’s op. Arm België!! Nog 10 km en ik ben bij het eindpunt van deze etappe -Bercianos del real Camino. Aangekomen besluit ik toch door te gaan -niet zonder water te tanken aan een kraantje want de 8 km naar El Burgo Ranero zijn onbeschut en lang, zonder enige stopplaats. En dat heb ik geweten, waar ik de vorige dagen vlotjes  de 5 km/u haal is dit nu vandaag niet het geval. Ik moet mijn lijfje wel de kans geven om te recupereren. Ik haal met moeite 4 km/uur, Achilles is weer wakker, ik heb zweetbrand en zie het dorp niet naderen. De laatste 8 km duren een eeuwigheid. Voor mij loopt een levend lijk en hij laat zijn stok achter zich slepen, hij kan hem zelfs niet meer deftig vasthouden. De zon eist zijn tol. Ik kom een jong koppel tegen die in het droge gras zitten. Hij is er erg aan toe, hij weent. Op zijn beide voeten bleinen dat ge er niet goed van wordt. Zij draagt zo lief zorg voor hem????. Ik vraag of ik kan helpen, maar ze bedanken me en zeggen dat ze het wel zullen halen. Hij snottert terwijl hij dit zegt. Schrijnend. Ik hoop het voor hen, maar het wordt nog zeer zwaar. Ik kom laat in de middag aan in het dorp en ja hoor, ik heb weer prijs: “completo” in de 2 albergues en in het hostal. Ik keek feitelijk uit naar een hostal want ik wou eens een single room om mijn verzorging van benen, voeten en irritatie (zweetbrand in de heupen) eens deftig te kunnen doen. Noppes. Maar niet getreurd want er is ook een hotel in de buurt. Ik stap nog 1 km door (wat een marteling!) en kom aan het hotel waar gelukkig nog een plaats is. 33 euro. Voor een goede nachtrust en verzorging is dit een koopje. Wat een verademing: een hotelkamer voor mij alleen!! Ik geniet van elke minuut- zot hé? Ik verzorg mijn voeten en benen. De sporttape van de knie gaat eraf en een nieuwe morgen erop. Ik ben zowaar gebruind- de witte streep op mijn rechterbeen verraadt waar de tape plakte. Dit was een zeer zware dag, vooral door de vele kilometers die ik er de laatste drie dagen heb doorgedraaid (92 km!!). De volgende twee dagen -naar Leon- staan in het teken van de rustige vastheid, nl respectievelijk 20 en 21 km. Ik verneem intussen dat velen me volgen en mijn blog precies aardig wordt gelezen. Oef, want er kruipt toch dagelijks redelijk wat tijd in om bij te blijven en ik hoop dat het toch wat kan bijdragen aan de sponsoring. Tof dat het wordt geapprecieerd. IK DANK ALVAST IEDEREEN DIE REEDS EEN DUIT IN HET ZAKJE DEED VOOR MIJN GOEDE DOELEN. Voor diegenen die dit nog niet deden, dit begrijp ik volkomen, ik ben er immers nog niet, ik heb mijn doel nog niet bereikt. Maar u kan dit nog steeds doen. Het Revalidatiecentrum, Erkrido en elke vezel in mijn “tere” lijf  zullen u mateloos dankbaar zijn. U steunt er doelen mee die meer dan nodig zijn in onze maatschappij. Voila, mijn reclame is ook weer gemaakt ????.  Nu nog eens whats-appen met mijn sjoe, daarna beddeken in en morgen 20 km naar Mansilla de las Mullas( 20 km voor Leon). Sloppel!