Zondag 21 mei – kleine pijntjes

Vertrokken om 7u na een heerlijk ontbijt met de groep. Deze Albergue van de Vlaamse Christine is een topper. Dus, ben je van plan om de Camino te doen, hier stoppen! Ze wist dat ik wat reclame ging maken voor de Albergue en kwam me hiervoor 10 euro toestoppen! Voor de reclame! Dat zie van je hier, heb het in haar donativo-box gestoken. Stevig vertrokken en de eerste kilometers helemaal alleen, voor en achter mij niemand. Mooi. Na wat op en neertjes en na een steile klim staat boven op de top een kraam waar een jongeman allemaal fruit, yoghurt, rustplaatsen, water, bioproducten… heeft uitgestald. Gratis! “The Camino provides” roept hij. “Take, take please….”. David, zo heet hij, woont en slaapt daar ook. Fantastisch gegeven. Hij leeft van de giften die hij daar ontvangt. De watermeloenen en vers fruit lachen me toe en zijn heerlijk. Hij brengt me een zelfgemaakte mengeling van yoghurt en fruit…mmm. Wat gerust, met David op de foto, een gift gegeven en door. Wat een heerlijk moment. Als ik vertrek roept hij me na “Dank oe wel”????. Justin en Deborah, een koppel uit Nieuw-zeeland houden me vanaf daar gezelschap. Ik leerde hen kennen op de vorige avond bij Christine. Gelachen, verteld over het waarom van de tocht, zo malen we kilometers er door. Justin leert me alle vogelsoorten van Nieuw-Zeeland- de belachelijkste soorten eerst, de meesten kunnen niet vliegen en zien er niet uit. Grandioze gesprekken. Deborah was vroeger sociaal werkster en heeft nu een lingeriezaak????- ‘The Fitting room’. Zij betalen me een koffie, ik retourneer in Astorga waar we even uitrusten, na 14 km. Ik heb last van kleine ongemakken. De helse pijn van de achillespezen is weg, de knie doet het nog goed. Maar in plaats heb ik nu pijn in mijn schouderbladen- dragen van rugzak- ik sleur nog te veel mee maar te kostbaar om achter te laten. Ook in de zij draag ik nu de gevolgen van het dragen van de zak namelijk irritatie. Ook snijwonden in de vingers. Dus kleine ongemakken die het niet gemakkelijk maken. Maar ik  zeur niet ????. In Astorga nemen we afscheid – zij gaan een museum bezoeken- ik ga door. De laatste 10 km weer alleen en de zon brandt wel fel. Ik ga toch reserveren in de volgende plaats- ik bel en er is nog een bed. Aangekomen merk ik  direct dat dit basic is en niet echt clean. Maar we moeten erdoor????. Douches niet proper, met 10 op een kluitje. Ik hoop het beste. Ik stapte af van mijn koppig voornemen om niet te reserveren maar besef al vlug dat ik gelukkig heb gebeld. Ik zie dat een half uur na mijn aankomst het “completo” is. Bezwete, teleurgestelde, wanhopige pelgrims worden doorgestuurd, niet wetende of ze bij de volgende 5 km plaats gaan hebben. Paniek in de ogen. Ik ga vanaf nu meer reserveren. Onderweg drie jonge gasten gezien die vanaf de Pyreneeën drie verlaten puppy’s hebben meegenomen en die nog altijd meedragen. Van dierenliefde gesproken.