Maandag 22 mei – hondendag

De albergue waarin ik ‘probeerde’ te slapen krijgt een dikke buis. Een heeel slechte nacht als gevolg van veel roenkers (!!), slechte -en te veel- bedden in een te kleine kamer, onhygiënische douches, vuile kussens, veel lawaai in de bar onder (daar kunnen ze misschien niet aan doen aangezien Real Madrid kampioen speelde en dit uitbundig werd gevierd). Geef mij maar Barcelona :). Geen wonder dat bijna de hele kamer weg is als ik me probeer recht te trekken. Schouderblad doet serieus pijn. Ik gun ze geen ontbijt. Ga op toer voor een klim van 18 km. Mijn bedoeling is om te stoppen in Foncebadon, juist voor Cruz de fierro op 1515m hoogte. Cruz de fierro is een van de hoogtepunten op de Camino. Een overblijfsel van de vroegere mijlpaal. Een houten kruis op een houten staak. Er ligt geen losse steen meer. Hier laten de pelgrims symbolisch gedenkenissen van thuis achter of om bescherming te vragen voor de reis. Ik ga er een hartje van Erkrido neerleggen. De zon komt na een uur serieus priemen en het is gestaag klimmen. Op een bepaald ogenblik in de klim zie ik voor mij twee grote loslopende honden, één ligt neer de andere staart naar mij. Ik neem alvast een foto en denk aan de raad “niet in hun ogen kijken”. Ik klim verder en wacht hun reactie af, de stok in mijn handen geklemd. Zij zijn wel met twee! Oef, ik heb twee stokken. Ik passeer en ze kijken me aan zonder een kik te geven. Ik ben gerust. Nadat ik ze voorbij ben draai ik me om en kijk hen aan. Zij kijken naar mij en besluiten op me af te komen. Rustig komen ze naderbij. Ik ga rustig verder maar ze blijven me volgen, het lijkt er niet op dat ze me willen aanvallen. Ze komen tot op mijn hoogte en stappen naast mij, alsof ze me al jaren kennen. Fantastisch, ik voel me net een herder. Ik zie dat ze dorst hebben, ze hijgen… Ik besluit het flesje water dat ik heb te delen- ik ga ervan uit dat ze niet meer zullen bijten. Er is geen kom dus ik giet het water in mijn handpalm. Dorst hebben ze inderdaad, ze likken lijk zot het water op. Jammer genoeg heb ik niet meer dan een halve liter. Het is mijn laatste water maar ik vind dat ik hen dat moet afstaan. Ik kan de klim wel zonder en heb binnen 7 km alles wat ik wil. Zij hangen af van wat ze krijgen van de passanten. Ik zeg gedag, ze volgen me nog wat en na een tijd blijven ze staan en kijken ze me meewarend aan. Sorry jongens, ik kan jullie niet meenemen, hoe graag ik het ook zou willen. Ik ken er een thuis die zeer content zou zijn en een die minder content zou zijn. Ik voel dat mijn linkerheup stilaan tegenwringt. T zal toch nie waar zijn zeker? Mijn knieën en mijn voeten draaien nu goed mee. Ook Achilles draait goed, hoewel het opletten blijft. Veel pijn bij elke stap bergop. Ik ben niet gerust. Ik voel de laatste dagen dat ik meer last krijg en dat het nog hard zal worden. Het gebrek aan slaap, de te zware rugzak,de lange dagelijkse wandelingen gedurende 3 weken, de halve hygiëne… beginnen hun tol te eisen. Maar ik heb een hoge pijngrens, dat weet ik van de dodentochten. Dus ik kan nog wat hebben voor ik stop. Als ik het dorp Rabandal bereik zet ik me neer in een “Rest Garden”, speciaal gemaakt door een inwoner om de peregrinos te laten rusten. Tenten, ligzetels, comfortabele zetels,badkuip speciaal voorzien…Ook een fuente voor water,oef! Ik verzorg mijn heup met Ibuprofen en koude gel en wacht een half uur. Ik moet nog 6 km zwaar klimmen. Bij vertrek merk ik beterschap. Rabandal is een van de mooiste bergdorpjes die ik al tegenkwam. Bij het buitengaan van het dorp komt Jim uit een bar, ongelooflijk!  Dit is reeds de vijfde maal dat we mekaar kruisen. Een zoveelste mirakel!????. We beklimmen samen de laatste 6 km. Het is een ruige ondergrond, oneffen, veel scherpe stenen en de zon brandt intussen. Ik strijk me nog eens in. Het is puffen en blazen. Moeilijk. Mijn heup pruttelt af en toe tegen, de rest zwijgt gelukkig nog. Af en toe stoppen we een minuutje als het lijf dit vraagt. Maar je moet door dit ruige maar zeer mooie landschap door.  Als ik achterom kijk zie ik pas hoe hoog ik zit. Magnifiek vergezicht! Nog in de volle klim zie ik  drie jonge gasten in een groepje  staan. Hebben ze problemen? Het zijn de drie jongeren die 3 puppy’s die achtergelaten waren met zich meedragen. Ze zorgen er voor tot in Santiago. Ik stop en het komt tot een gesprek. Ik zeg dat ze helden zijn.  Ze komen uit Italië en hebben de hondjes gevonden op zo’n 200 km van hier. Ze zorgen ervoor als voor kinderen, de hondjes krijgen hun water, ze wrijven de puppy’s in met water om hen tegen de brandende zon te beschermen. Ze hebben ze alle drie een naam gegeven- ik ben  ze wel vergeten????. Ik vraag of ze in Belgio beroemd willen worden????. Een foto is het gevolg. We nemen hartelijk afscheid. Fantastische dierenliefde! Eindelijk Foncebadon. Ik vind er een Albergue, veel beter dan het voorgaande. Ik ben blij dat ik er geraakt ben, voel me serieus moe, spieren hebben serieus moeten werken vandaag en heup is nie zo super. Morgen naar Cruz de Ferro bij zonsopgang, dit had ik zo gepland. Daarna zware afdaling. Hopelijk na een goede nacht. Ik had dit graag met mijn brother gedaan, dit zou iets voor hem zijn,denk ik. Ik mis Els en de kinderen. Op deze grote hoogte voel ik me nog verder weg van hen. Ik snak wel een beetje naar thuiskomen.

IMG_2235