Dinsdag 23 mei – Cruz de Fierro geeft kippenvel

Na de belabberde voorgaande nacht -met weinig slaap- hoop ik op een tweede kans. Ik deel de kamer met Jim en 8 anderen, meerendeel ouderen. Dat dit vroege vogels zijn zou ik spoedig aan de lijve ondervinden. Tot 2u was er geen vuiltje aan de lucht. Vanaf 2u01 werd ik wakker gesnurkt door de mannelijke helft van een Frans (weeral!) ouder koppel. Hij lag boven en besloot zijn duivels los te laten op de kamer. Een spanjaard beantwoordde zijn ‘carmina burana’ en binnen de kortste keren was het kot te klein. Gedaan met slapen, ja echt het lukt me dan niet meer….????. Lange nacht. Om 4u50 springt een andere ouwe Spaanse rakker gezwind uit bed en heeft het lumineuze idee zijn sterke hoofdlamp op zijn hoofd te planten…recht in mijn gezicht. Hij maakt zijn pakken alsof hij thuis is…overdag. Het Franse koppel en drie anderen willen niet achterblijven en vertrekken. De Fransen hadden hun pak en zak gelukkig ’s avonds al gemaakt. Alsof dat nog niet genoeg is zijn er in de gang hartelijke ontmoetingen aan de gang en wordt er met deuren geslagen alsof het een lieve lust is. Ongelofelijk, hoe mensen soms geen rekening kunnen of willen houden met anderen (die nog maffen). Ik vraag me af wat die vroege vogels om 5u30 buiten gaan zoeken -alles is pikdonker. Ik spring -iets minder gezwind- uit bed, toilet maken. Jim knipoogt, schudt meewarend het hoofd en heeft dus duidelijk ook niet geslapen. Jim en ik hadden afgesproken om 6u15 te vertrekken, we wilden de zonsopgang bij Cruz de Fierro meemaken (is voorspeld om 6u56) en het is toch nog een halfuur klimmen. Precies om 6u15 beginnen we samen aan de rest van de klim naar Cruz de Fierro. Nog 2 km. Ben wel benieuwd,dit is de hoogste plaats van de Camino en spreekt ook wel tot de verbeelding. Nog nooit zag ik de zon opkomen in het hooggebergte…nu wel. Na twee km doemt de beroemde hoge staak met het kruis op. Elke steen of persoonlijke spullen die er liggen zijn er gelegd met een welbepaalde reden en voor een welbepaalde persoon. De sfeer is ingetogen en er heerst een opvallende stilte. Mensen staan wezenloos naar de hoge staak te kijken hun gedachten bij hun geliefden, anderen bidden, er wordt zacht geweend. Veel jonge mensen, valt me op. Jim neemt de steentjes voor elk van zijn familie en vrienden en legt ze een voor een op een grotere steen aan de voet van de staak, samen met kalvertjes vier. Alsook een brief voor een goede vriend. Hij heeft tijdens de tocht het slechte nieuws gekregen dat de vriend een slechte kankerdiagnose kreeg. Ik draag al van de eerste tocht het hartje van Erkrido bij mij en zal dit hier voor altijd neerleggen. Voor Dorien en voor Kristien en Eric. Ik leg het tussen de stenen bovenaan de staak. Ik ga terug naar beneden en terwijl ik in gedachten naar de berg stenen, briefjes, foto’s, kledij, symbolen onderaan de hoge staak staar wordt het me ook wat te veel. Ik denk aan mijn va, Julien, Luc, Rit, Peggy, Peter Leon, Meter Mierken, Meter Wies, Dorien… en veel anderen die ik moest laten gaan. Vooral ook aan mijn goede vrienden en kennissen die momenteel vechten tegen kanker. Dit laat geen mens ongevoelig. Ja,deze plaats heeft iets magisch voor mij, zeker op dit moment van zonsopgang. Ik kan hier magnifieke foto’s nemen van de zonsopgang. Ik neem er afscheid van Jim (voor de zoveelste maal!????). Jim geeft me ook een klavertje vier en vraagt me dit mee te dragen voor zijn vriend en voor hem. Doe ik met veel plezier! Rugzak terug op de rug geheven (pff) en daling ingezet. De zon begint haar werk te doen. Deze daling gaat van 1505m hoogte naar 500m over een afstand van 14 km. Dus, dit wordt zwaar. Ik hoop dat de ondergrond nog redelijk gaat zijn. De klim was alvast niet zo. Wel magnifieke natuur waar ik intens van geniet in het tussenstuk dat vrij vlak is. Ik stop regelmatig om te kijken naar de rijkdom en schoonheid rondom mij. Dit gaat die domme,klimaatloze Amerikaan met zijn rode pet toch niet allemaal laten kapot gaan?  Mijn illusie van een redelijke ondergrond verdwijnt al gauw: geen pad, maar scherpe rotsen, losliggende stenen, zigzag en steil naar beneden. Een uitdaging voor Achilles en de knieën. De zon brandt nu ongenadig. Geen beschutting, geen water. Iedereen ziet af, dat is duidelijk. Ponferrada ligt te blinken in het dal- het lijkt ver en toch ook zo dichtbij, dit is maar schijn????. Ik probeer van de landschappen te genieten maar moet me volop concentreren om niet te struikelen of te vallen. Stokken voor evenwicht en ontlasting van de knieën en pezen zijn voor mij hier onmisbaar. Sommigen doen dit zonder en ik vraag me af hoe ze het doen! In de afdaling passeren we twee bergdorpen, Acebo en Riego de Ambros. Hier wordt veel gerust en zelfs overnacht. Ik neem er een koffie en tank water bij, maar ik moet verder. Ik moet vandaag Ponferrada bereiken -29 km- waar ik van plan ben een rustdag in te lassen. Heb dit echt nodig, ik voel dat ik fysiek tekort kom o.a. door te weinig slaap. In een van de bergdorpjes reserveer ik via Trivago in Ponferrada een hostal voor 2 nachten,gefikst in 2 min????. Nu ben ik gerust. Dank u, internet. Ik zie terug veel rugzaktoeristen. Die zijn slimmer dan ik en laten hun gerief wegbrengen. Ik sleur alles (tot de laatste gram) vanaf St Jean mee. Hoewel ik tijdens de afdaling een beetje in hun plaats wil zijn ben ik toch meer fier op mezelf dat ik authentiek ben en achteraf zal kunnen zeggen dat ik “de Full walk” heb gedaan. Volledig uitgeput kom ik aan in Molinaseca aan de voet van Montes de Leon. Hier staat een oude kapel die open is en ik zie veel pelgrims even binnengaan. Ik doe dit ook. Zeer koel en even tot rust komen. Ik tank direct water aan een waterbron met drinkbaar water (Fuente) ernaast. Drink twee bussen ineens leeg. De zon brandt ongenadig, intussen 30 graden. Ik zie pelgrims struikelen over een kleine oneffenheid op de weg, hun stok ontglipt hen en valt op de grond…., uitgedroogd en totaal uitgeput. Mijn kuiten en pezen hebben afgezien maar voelen nog redelijk. Schouderblad wringt tegen. Nog 8 km naar Ponferrada. Ik moet nog even klimmen waarna de daling terug wordt ingezet. Dit is een beu stuk-  langs de autoweg. Hier ook geen beschutting tegen het zonneken. In Ponferrada moet ik zoeken naar de plaats van het hostal. Grote stad. Op de map iphone nog 2,5 km! Ik stap een houten chalet binnen waar “Informacion Turistica” opstaat. Ik steek er mijn kop binnen en er lijkt precies een bom ontploft. Hopen papier, rommel,… Ik roep’Hola’. Ik denk echt dat ik in een opslagplaats terecht ben gekomen, zie geen levende ziel en wil weggaan. Ineens hoor ik vanuit een berg papier ‘si’ roepen. Waar zit die? Ik kijk naar rechts en achter een hoekje staat een klein bureeltje waar een man zit die de toeristen moet helpen. Hij zit verscholen achter papier, ventilatoren, dozen… Ik schiet in een kramp van ’t lachen. Hij lacht. Spreekt geen Engels, geen Frans, geen Duits… zelfs geen Nederlands!! Grappig. Ik krijg een kaart van de stad, leg met handen en voeten uit wat ik zoek en hij is de vriendelijkheid zelve en stippelt de weg uit. Nog 30 a 40 min zegt hij. Als ze op zo’n moment zo iets zeggen zinkt de moed je efkes in de schoenen, dat kan ik je verzekeren. Maar we moeten door. Langs de oude stad en het authentiek Tempelierenkasteel. Magnifiek, maar da’s voor morgen. Aangekomen in het hostal is de dame achter de receptie supervriendelijk en behulpzaam. Ze zegt meelevend, kijkend naar mijn rugzak, dat ik zwaar geladen ben…en dan nog in zo’n hitte! Ik vraag of er een mogelijkheid is om een bad te nemen, wie niet waagt, niet wint. Ze verontschuldigt zich duizendmaal en ik zie dat ze eventueel haar eigen bad zou willen afstaan????- zo veel medelijden????. T is niets, juffrouw,ik red me wel. Een goede douche genomen, een uur geslapen,stad in op verkenning en ’s avonds, aan de voet van het Castillo, iets eten en drinken met me, myself and I. Was Els hier nu maar voor een tete a tete. Mooie stad trouwens! Om 10u beddeken in en dodo,met hopelijk een uitslaapdag.