Donderdag 25 mei – ongeloofelijk gebaar van Nick uit Colorado

Vandaag een rustige inloopetappe naar de klim naar O’cebreiro. Heb wat kunnen rusten. Ik had een tv op de kamer en dacht van de situatie gebruik te maken om de finale van de Europa league mee te pikken. Noppes. Alleen maar Spaanse zenders en geen van hen zond het uit. Ja, op drie zenders de herhaling van de kampioenenmatch van Real Madrid????. Deze morgen zit alles vrij goed in shape, enkel kuiten staan stijf, wat spierpijn- nog altijd van de afdaling. In een Farmacia Voltaren emulgel gehaald. Ik ben nog steeds op zoek naar een “bascula” of ” balanza” een weegschaal om mijn zware lijf nog eens te wegen.  En elke keer als ik een Farmacia buiten stap denk ik er pas later aan dat ze dat daar misschien hebben…in de Albergues bekijken ze je maar raar als je vraagt of ze een weegschaal in huis hebben????.  Maar ik moet en zal er een vinden voor ik thuiskom. Vandaag geen wonderbaarlijke dingen meegemaakt. Het wordt drukker, meer rugzaktoeristen, Italianen en Amerikanen die je van ver hoort komen, iets minder warm. Het is toch opvallend dat je soms  mekaar nog kruist, soms na dagen of weken. Ik kwam vandaag de Australische Emma tegen,na 2 weken. Ze herkende me, ik had haar niet direct herkend. Hi, Duirk(!), how are you? you look well! Ze wist het nog van de site, had proberen te vertalen via google translate, maar dat werkte niet. Google translate= heel slechte vertaaltool!! Ik blijf in Cacabelos, zij ging door naar Villafranca en had ook een paar dagen rust genoten. Bericht gekregen van Toon, ‘de Hollander’ dat zijn vriendin Els naar huis is met gescheurde enkelbanden. Dit is slecht nieuws, ik hoop voor haar het beste. Ik kom aan in Cacabelos en ben vrij vroeg, dus keuze genoeg. Ik krijg een bed in een kamer met 6. Ben eerste. Installeer me natuurlijk beneden en aan een pries. Nadat ik iets ga eten (mmmm)  keer ik terug naar de kamer om aan mijn tekst te werken. Pryia uit Canada is er ook, toeval! Of niet? Ook Nick uit Colorado leer ik kennen. En dit is een ontmoeting die ik nooit meer zal vergeten en een verhaal om in te kaderen en te koesteren! We begroeten elkaar, ‘what’s your name,from where…”, the usual. Hij is 77 en komt uit Colorado. Nog zeer ad rem en grappig tegelijkertijd. We grollen en grappen wat, samen met Priya. Ook hier wel de DUIRK- story. Hij besluit me D-I-R-K te noemen, my nickname. ‘Why are you here?’,vraagt hij beleefd. Ik doe mijn verhaal over de goede doelen en na enkele minuten haalt hij 50 euro uit zijn geldbeugel en stopt deze in mijn hand. Ik ben stomverbaasd, gebeurt dit echt? Hij kent mij niet en geeft mij zomaar 50 euro! ‘Omdat je een goed mens bent en dit is voor jouw goede doelen’ zegt hij. Ik ben echt verrast en pruttel nog wat tegen om cash geld te aanvaarden, maar er is geen houden aan. Hij blijkt een ex-navymarinier te zijn en is nu een (zeer moderne) Franciscaan. Hij heeft zelf kanker gehad en zijn broer kreeg een beroerte. Dit is de Camino, zegt hij. En inderdaad, dit kan alleen hier gebeuren, een totale vreemde die je 50 euro in je handen stopt nadat hij je enkele minuten kent. Hij geeft me een “hug” en bestoeft me nog meer. Hij is zo blij als hij hoort waarom ik dit ook doe. We geraken aan de klap over kanker en onze omgeving. Hij kust de foto van een goede vriendin van mij die strijdt tegen de ziekte, schrijft haar naam op in zijn dagboek en zal voor haar bidden, zegt hij. Ik geef hem de gegevens van de site, mijn naam…Hij schrijft het op in zijn dagboek. Het schrijven lukt moeilijk want hij heeft Parkinson. Maar wat een ‘rijke’ mens! Grappig, met twee voeten in de wereld, ervaring zat, verstandig… Dit vergeet ik nooit. Dank u wel, Nick uit Colorado. Namens Erkrido en het Revalidatiecentrum.