Zaterdag 27 mei – Brothers in arms

Vandaag zou ik normaal mijn grote broertje Jan moeten treffen (als hij niet verloren loopt,natuurlijk!????). Hij heeft me gisteren gebeld vanuit Compostela (en was nog NIET naar de kathedraal geweest!-dat mag ook nie????) en zit alvast vol adrenaline. Dat belooft! Maar ’t zal zeer aangenaam zijn mekaar op de klim naar O’cebreiro terug te zien. Alvast een vrij goede nacht gehad. Ik lag wel alleen op mijn kamertje maar (zonder overdrijven!) een peregrino die in de kamer lag naast mij snurkte los door de muur (ene steen maar en geen isolatie vermoedelijk). T ligt aan de muur en niet aan de mens????. Je moet het zelf horen om het te geloven. Is ook moeilijk te geloven. Albergue was ook niet veel soeps, en ook niks te zien in het gehucht. Verkeerde keuze maar dat kan gebeuren. Vertrokken zonder ontbijt onder een licht bewolkte hemel. Dit ziet er toch al veel beter uit dan gisteren. 3 km verder in een panaderia een zeer goed ontbijt genomen. Ik neem rustig mijn tijd vandaag. Jan heeft toch wat tijd in te halen voor ik hem zal zien. Ik probeer hem toch tijdens de klim te zien. Het totaal aantal km zal vandaag beperkt blijven tot 15. Het is eens tof om je tijd te kunnen nemen. Jan heeft 5 km van O’cebreiro een Casa gereserveerd. Dus, slapen is geregeld. Moet ik mij niet druk over maken.  De eerste dorpjes in aanvang van de klim Ruitelan, Las Herrerias zijn zeer mooi, voldoende overnachting en gezellig (had ik dat gisteren geweten). De weg gaat langzaam omhoog en de hellingen blinken van de kastanjebomen. Mist en nevel maken het plaatje compleet. Deze vroegere doodse boerendorpen zijn dankzij de Camino gered. Ik doe het rustig aan. Na Las Herrerias begint de klim direct zeer steil en dit gaat niet meer stoppen gedurende 2 uur. Nu is het afgelopen met het waandenkbeeld van “een rustige klim”. Dit is iets voor een koninginnenrit in de ronde van Spanje. De zon komt erdoor en de uitzichten zijn adembenemend. Na enkele km moet ik van de weg, rechtdoor voor de fietsers links voor de wandelaars in de bossen. Kort voorheen( na mijn koffiepauze) heb ik terug een moment gehad dat me voor altijd zal bijblijven. Ik kruis het pad van een gezin, ouders met drie jonge kinderen! Ik doe mijn duim omhoog en zeg ‘respect’ (in elke taal is dit verstaanbaar). De vader en moeder glimlachen. De kinderen lijken niet te zeuren. Een ervan heeft een beperking en zit in een wagentje dat vooruit getrokken of geduwd wordt door een van de ouders. Wat een respect heb ik voor die kinderen en hun ouders! Ik knoop  een gesprek aan en blijkt dat ze uit Canada komen en vertrokken zijn in St Jean! Mijn respect groeit nog! Het gezin Davis bestaat uit vader Steve, mama Nellie en de kinderen Maggie,Lily en Nathalie. De jongste kinderen zijn 6 en 10 jaar. Je zou het met niet veel kinderen moeten doen, de meesten zagen de oren van je hoofd. Hier,deze doen het en trachten te genieten. Wondermooi. Die hebben hetzelfde gedaan dan al die rugzaktoeristen! Hun bagage dragen ze bij zich. Het kindje in het wagentje heeft een beperking. Er ontstaat een leuk gesprek  doch mijn tempo is wat sneller en we nemen afscheid. Het pad links voor de wandelaars gaat onder een groen bladerdak en over scherpe rotsen en stenen, steil… maar dan ook zeer steil omhoog! Dit is niet voor doetjes. Ik zweet als een rund, de druppels lopen over mijn gezicht en ik weet dat mijn zweetdruppels die ik hier achterlaat voor eeuwig in de ondergrond van de steile klim naar o’cebreiro zullen doordringen.Wat een zalig gevoel????. In La Faba op 900m hoog is een eerste dorpje. Hier zitten 4 kwetterende Amerikaanse vrouwen zonder enige vorm van bagage aan een fuente uit te rusten en te vertellen hoe zwaar het wel is . Ze zien dat zwetend rund vol gepakt met een te zware rugzak komen en er is geen een die medeleven toont. En maar zagen hoe zwaar ze’t hebben. Ik versta elk woord????. Ik kruip nog 300m hoger en in de klim krijg ik telefoon van Jan. Hij heeft aan de noodrem van de bus getrokken en heeft de chauffeur verplicht te stoppen aan de voet van de berg. Hij komt eraan. Ik spreek af dat ik in het laatste dorp voor de top op hem zal wachten (op 1200m). Maar niet voor ik me in de berm heb gezet en een half uur geniet van het mooie uitzicht en de stilte. Dit pakken ze me niet meer af. Tijdens mijn luilekker-moment passeren Steve, Nathalie en de kids me! Ze hebben het moeilijke pad gekozen!!! En dit met de grote buggy. Mijn respect groeit nog. Ik vraag aan een vriendelijke Amerikaanse madam of ze een foto van mij wil nemen. Ik in de bergen… dit gaat niet veel meer voorvallen! In het dorpje La Laguna aangekomen zitten Steve en Nathalie uit te rusten. Ik betaal ze een rondje. Ze willen weten wie ik ben, wat ik doe… Er worden telefoons uitgewisseld en ik stuur ze de foto’s die ik nam door. Vinden ze fantastisch. Het kind met een beperking kraait van de pret, ze vindt dit leuk. Zo een toffe familie! “See you on the top ?” vragen ze. Ik vertel dat ik wacht op mijn “oude” broer, die is nog eventjes een paar uur zoet met de klim. Al wie het verhaal van Jan hoort (dat hij nog een volle week zal meestappen en hiervoor speciaal van België komt) vindt dit geweldig. Terwijl ik uren moet wachten op Jan schrijf ik nu al een groot gedeelte van de blog. Van de nood een deugd maken, noemen ze dat! Hij kan elke moment arriveren…Een Oekraïens koppel (ik zie het aan de kleuren) komt boven aan, de man gaat de bar binnen en valt daar pardoes in een paar tafels en stoelen. Allen daarheen,maar het blijkt niet zo erg,hij is gewoon totaal uitgeput. Jan sms-t me en zegt dat hij in het dorp is. Hij moet altijd rechtdoor en zal me vinden, volledig uitgerust, aan de bar. Juist op het moment dat hij me ziet komt er vanuit de andere kant een bende koeien aangewandeld, ze lopen los door het dorp. Ze kennen hun weg. Het eerste dat Jan moet doen is de koeien ontwijken. Het is een ferm weerzien! Een deel van de klim heeft hem duidelijk zwaar aangepakt , hij vraagt direct een grote cerveza????. We klinken op het weerzien. Tof. We doen de 3 laatste km samen naar de top.  Het is fun. Jan is opgewonden over het avontuur. En terecht. Morgen laat ik het schrijven een dag aan mijn brother over. Ik voel dat dit nu de laatste week een heel stuk draaglijker gaat maken…