Zondag 28 mei – Regen op zijn Belgisch

Ik neem het bloggen vandaag even over van Dirk. Na vier weken heeft hij wel een rustpauze verdiend en ik ben hier nu toch, dus … Tja, die Camino … het doet je toch wel iets. Of zoals een Amerikaanse uit New York het verwoordde toen ik samen met haar gisteren puffend de top van de berg in Faba op klauterde: “Thanks to the Camino, you learn to appreciate the simple things in life”. En zo is het echt. Je bent onderweg, je kijkt naar de natuur, je praat wat met andere mensen, je geniet van een eenvoudige maaltijd en het heldere, koele water dat je onderweg kan tappen en … je hebt tijd. De jachtigheid is echt helemaal weg.

Vandaag voerde de tocht ons van Cebreiro naar het veel lager gelegen Triacastella. De eerste uurtjes moesten we nog even klimmen. Bezweet bereikten we de alto op 1350 meter, waar een slimme Spanjaard een gezellige eettent had neergepoot. De stroom caminogangers hield er halt en genoot er van een koffie, versgeperst fruitsap of een heerlijke chocoladekoek. De honden des huizes, twee fors uit de kluiten gewassen ‘beren’ probeerden smekend een koekje mee te pikken. Een oudere Californische raakte meteen bevriend met deze schepselen en het was snel duidelijk, zeker na een paar hapjes, dat de liefde wederzijds was. Ook de Oekrainer die gisteren nog met veel gedruis in een rij stoelen was gevallen kwam even later strompelend de eettent binnen. Wij keken al uit naar een bisnummer, maar hij hield het deze keer opvallend rustig. De Canadese familie Davis zagen we ook. Fantastisch om deze familie bezig te zien. Het jongste meisje, 6 jaar oud, huppelt de ganse tijd enthousiast mee. De oudste dochter, 12, vertelde ons met overtuiging dat de wereld veel beter af zou zijn met Michelle Obama dan met Trump. Het meisje met een beperking dat de hele tocht liefdevol wordt meegevoerd in een grote buggy, kraait van de pret. Neen, echt, oeverloos respect hebben we voor Steve en zijn prachtige gezin.

Na de alto volgde de afdaling naar Triacastela. Grijze wolken pakten zich dreigend samen. Het regende. We stapten gewoon verder (er was ook geen andere optie). Een beetje verder ging een Amerikaanse pardoes onderuit. Met twee andere caminogangers snelden we haar te hulp. Ze had gelukkig niks gebroken, zag er wel een beetje ‘dizzy’ uit, maar verzekerde ons na een paar minuten dat ze verder kon. We raakten meteen daarna aan de praat met een van de andere barmhartige helpers, en zoals dat hier vaak gaat stel je dan de openingsvraag: “where are you from?” “Well, I am from Belgium”, zei de man. Hilariteit uiteraard, zeker toen bleek dat de man roots had in … Opdorp!  We waren snel vertrokken voor een toffe babbel. Ronny met roots in Opdorp, was al twee maanden onderweg vanaf Vezelay, en bleek ‘nen echten’, een beetje zoals onzen Dirk dus. 

Terwijl we met zijn drieën Triacastela naderden, gingen de hemelsluizen helemaal open. De regen viel nu echt met bakken uit de lucht, waardoor de zandweg waar we stapten in een kolkende rivier dreigde te veranderen. Nat tot op ons vel kwamen we uiteindelijk aan in onze albergue. Een moderne albergue met tal van faciliteiten. We liggen met ongeveer 15 op een kamer. Hopelijk houden de snurkers zich een beetje in vannacht????