Dinsdag 30 mei – uit met de rust

Goede nachtrust gehad,geen roenkers in meters ver gespot. Vandaag gaan we van Sarria naar Portomarin, 22,5 km verder. Start om 7u. Het is direct menens, klimmen en dalen zal vandaag meer gebeuren dan ons lief is. We nemen pas na 5 km een ontbijt in een bar. Een vriendelijke hond komt gedag zeggen en hoopt dat er wat van de tafel valt. Ik vraag of ik met hem een selfie mag nemen en hij stemt toe. Prachtig, hoe de honden hier gewoon zijn aan de vele passanten. Tot nu geen enkele gevaarlijke of valse hond gezien en het waren er velen. Ik stuur de foto door naar Femke, onze grootste dierenvriend thuis. Ze vraagt me of ik het hondje kan meebrengen naar huis maar mijn rugzak weegt al zwaar genoeg. Nee,dus. Het is van de start in Sarria al duidelijk dat de Camino vanaf hier verandert. Waar ik tot nu dikwijls alleen kon stappen en de stilte kon voelen is dat vanaf nu verleden tijd. Vanaf Sarria sluiten immers heel wat pelgrims aan om het laatste stuk te wandelen zodat ze ook een compostela kunnen “bemachtigen” ????. Er vormen zich langgerekte slierten pelgrims en de rust en vooral de stilte is dus wat weg. Ik moet me hieraan aanpassen. Dit ben ik niet gewend. Ergens stoort het me wel maar ik weet dat dit er nu bij hoort. We zijn vertrokken voor een scenario zoals de dodentocht, zij het iets minder “crowdy”. Ik pas me wel aan, geen stress. Het valt ook op dat het respect en de solidariteit nu toch iets minder is dan in de beginfase. Rugzakken worden op stoelen geplaatst, voorsteken om koffie of broodje te bestellen…het gebeurt nu iets duidelijker maar het blijven gelukkig enkelingen. Jan stoort zich terecht aan diegenen die hun rugzak op de zeldzame lege stoelen plaatsen in de barretjes langs de weg. Zij begrijpen de zin van de camino niet, namelijk solidariteit. De weg is wel pittig, dalen en stijgen volgen elkaar snel op en dit over hobbelige ondergrond. Druk, drukker, drukst. Ook hele scholengroepen lijken nu de camino te wandelen. Groot respect hebben we voor een ouder koppel (minstens 70 jaar,eerder 80) die we voorbijsteken en die zeer moeizaam hun camino stappen. Hij draagt en rugzak, zij strompelt met twee gevonden stokken achter hem aan. We vragen of we kunnen helpen maar ze lachen en zeggen “no,no” en wensen ons een”buen camino”. Man,man…geloof verzet bergen. Verderop na 15 km heeft Jan honger gekregen en we droppen ons aan een albergue. Het is middag en het stikt er van het volk. Jan gaat een bestelling plaatsen en krijgt wat hij vraagt maar…moet niet betalen. “Straks”, zegt de barman die er zwetend alleen voor staat. Het terras zit vol met mensen die niet MOCHTEN betalen en wachten om te MOGEN betalen, lang nadat ze gegeten of gedronken hebben. Surrealistisch. De pelgrims willen vertrekken maar er stroomt steeds meer volk toe. Iedereen gaat dan maar aanschuiven om te MOGEN betalen. In de reëele wereld was deze kerel failliet, zeker weten. Hier gaan de wandelaars al lachend en gekscherend aanschuiven om hun euro’s te kunnen afgeven. Jan gaat lachend in de rij staan. We vinden dit magnifiek. We vertrekken. We zien een fietser die knieproblemen heeft en van de fiets moet, hij ziet af. Kan niet meer trappen. Vanaf Sarria merk je duidelijk het verschil tussen pas gestarte wandelaars en diegenen die reeds weken op de baan zijn. Jan heeft O’cebreiro gedaan en is dus”nen echten” en geen “plastieken”pelgrim, zoals de nieuwelingen smalend worden genoemd door de anciens. Ik ontmoet Arno, een Nederlandse jongeling die bij mij in de Albergue zat in St Jean, nu meer dan 4 weken geleden. Fantastisch, hij ziet er goed uit en heeft zijn baard laten staan. Blijkt dat hij geen scheergerief mee heeft????. Laten staan, Arno! Naar het einde van de etappe krijg ik het heel moeilijk in de rechterknie. Ik strompel de laatste kilometers vooruit, het doet vreselijke pijn! Het zal toch niet waar zijn!? De knie die me het meeste zorgen baarde voor de start en die tot nu steeds goed mee wilde… is wakker. Maar ik moet de eindmeet halen. Ik zal moeten opletten. Dit wordt nog spannend. We zijn op 90 km van de meet. Langs de weg staan vanaf kilometer 150 stenen paaltjes die de afstand tot op de honderdste van een meter aangeven. Het valt op dat de metalen plaatjes met kilometeraanduidingen vanaf kilometer 101 tot 96 allemaal van de paaltjes gerukt zijn. Vandalen! Gewoon om als souvenir mee naar huis te nemen. Schandelijk. Ik ben blij dat ik er ben, mijn knie verlangt naar veel rust. Jan kijkt bezorgd, hij beseft dat hij weinig kan doen voor mij. Ik zal het de laatste 4 dagen kalm aan moeten doen. Er komen nog twee zware etappes aan, morgen en overmorgen. Nu enkel smeren, smeren, slikken en slikken….????…en hopen dat het werkt.