Woensdag 31 mei – the Belgian connection

Vandaag een tocht van 25 km gepland, van Portomarin naar Palas del rei. Gisteren na de tocht als een blok in slaap gevallen. De knie deed de laatste kilometers serieus lastig en het lijkt alsof ik hem vannacht getemd heb met smeren, smeren en 1 keer slikken. Goed gestart met een goed tempo en zwaar klimmen in het begin. Maar het ging vlot ondanks het feit dat we boven allebei onze adem zochten. De leeftijd, weet je wel…en een beetje overgewicht, maar daar werken we aan. Ik zoek af en toe “basculas” op en weeg mezelf. Hier kun je dat in elke apotheek doen????. Ik verloor sedert januari al bijna 11,5 kg. Er moet tegen dat ik thuis kom nog 2 kg af en pas dan ben ik tevreden. Op mijn werk heeft collega Femke via What’s app  een “steungroep Dirk” aangemaakt en ze sturen me nu de laatste 100 km berichten om me een hart onder de riem te steken. Ferm! Het blijft constant op en afgaan. Wondermooi groen. Jan vergelijkt het met de Ardennen in het groot. Onderweg gebeurt er niet veel om iets interessants over te vertellen. We gaan het niet opzoeken. Deze etappe is 25 km en we draaien dit er vrij goed door. Onderweg steekt de Ierse paster van een dag of drie geleden ons in een sneltreinvaart voorbij. Zou hij de mis moeten doen?Alleszins vliegt hij over het asfalt. Jan zet een spurtje in om hem te volgen en hem terug voorbij te steken. Ik film het ????. Onze Grote Jan moet passen. Schitterend. Echt die was snel,zeg. Hij had wel maar een heel klein rugzaksken op zijn rug, hoogstwaarschijnlijk met….wijwater. We hebben onze albergue gereserveerd ,voor alle zekerheid. Zo is er toch geen stress, want dat wil ik hier absoluut vermijden! Aangekomen in Palas del rei, warm weer. Recht naar de albergue die we vanop grote afstand zien staan omdat er een reuze Jakobsschelp geverfd is op de zijgevel. De Albergue is modern en zeer proper. De eerste albergue ook waar de hospitalero Engels spreekt. We liggen op een kamer met 8 bedden. Er zijn al 3 mensen aanwezig als we ons heiligdom voor 1 nacht betreden: 2 zuid-koreanen(koppel) en… een Belgische. Gentilla had ik die dag reeds vluchtig ontmoet terwijl Jan en zij aan het aanschuiven waren voor een klein ontbijt. Ik passeer er en ze spreekt me aan, “hé, ook uit Belgie!”. Ik vraag me af hoe ze dit weet… tot ik me realiseer dat ik dagelijks met mijn twee goede doelen op mijn (licht minder volumineuze) buik loop. Vandaag licht ik de schijnwerpers op het revalidatiecentrum en het staat in koeien van letters op mijn shirt. Gentilla komt uit Boom en is gestart in Sarria. Kort, sympathiek gesprek, we wensen elkaar geluk …en nu loop ik ze weer tegen het lijf in de kamer! Tof, zij lijkt het ook leuk te vinden. Er is geen toeval op de camino! Kort nadien komt er nog een jongedame binnen…alweer een Belgische. De hospitalero lacht dat het Belgendag is vandaag! Zuid-korea 2 – Belgie 4. Nathalie stelt zichzelf spontaan voor en het klikt tussen ons 4 direct, dat voel ik. Nathalie vertelt spontaan en enthousiast en al vrij snel komt het waarom van haar tocht  ter sprake. Zij is 32, vorig jaar moeder geworden van een eerste kind maar… heeft  2 jaar geleden de diagnose van borstkanker gekregen. Vorig jaar heeft ze geen goede prognose gekregen. Het wordt stil in de kamer en we luisteren alle drie vol verbijstering naar haar verhaal. Zij stapt deze tocht omdat ze er toe wordt aangetrokken en hoopt hieruit kracht te putten. Het wordt me vlug duidelijk dat dit een zeer intelligente, positieve jongedame is met een sterke persoonlijkheid. Ik heb diep respect voor de manier waarop zij met haar ziekte omgaat. Een grote madam! Als ze vraagt naar het waarom van mijn tocht en hoort wat ik probeer te bereiken met de sponsoring en tocht is er direct een band…Al snel wordt er afgesproken om samen onze was te doen (wasmachien), iets te gaan drinken, te gaan eten… en als het kan voor de terugvlucht op maandag met ons 4 een taxi te delen. Leuke namiddag met Gentilla, Nathalie, Jan en twee Duitsers. ’s avonds gaan eten met Nathalie, Gentilla en Jan samen met Inke (wat een blij weerzien na 3 weken!), Sebastian, een jonge Duitser en Terry, een sympathieke Amerikaanse die we het woord “fritkot” hebben geleerd????. Terug op de kamer volgt er nog een gezellige babbel op het terras (we hebben een eigen privé-terras!). Toch een speciaal moment als Nathalie ons vraagt of we bereid zijn iets in haar “camino-vriendenboekje” te schrijven. Met plezier. Ik schrijf wat ik voel en denk. Jan en Gentilla doen hetzelfde. Nathalie vraagt of ze het direct mag lezen en is duidelijk ontroerd door de schrijfsels. Op het terras nog een goeie en leuke babbel gehad, waarna we allemaal onze bedstee opzoeken. Dit is de vierde ontmoeting op deze camino die me lang zal bijblijven. Deze “Belgische connectie” was geen toeval. En ja, de Wifi was zo slecht dat ik gisteren de blog niet kon schrijven. Mijn excuses aan de wachtenden (en die zijn er blijkbaar)????…