Vrijdag 2 juni – don’t mess with the Belgians

Na de capriolen van Karlos de Spanjaard blijgezind opgestaan en helemaal klaar voor de laatste 2 etappes, respectievelijk 19 en 20 km. Ik voel geen pijn meer, denk dat de adrenaline zijn werk doet. De kathedraal komt stilaan in zicht. Ik krijg steeds meer hoopvolle en deugddoende berichtjes van vrienden en familie van het thuisfront en ook dit geeft me vleugels. Ook besluiten steeds meer mensen mijn doelen ook effectief financieel te steunen, wat me enorm veel plezier doet. Tof ! Vertrokken voor een leuk en iets makkelijker parcours. Jan voelt zich ook super en is blij dat hij een week kon meegenieten en mij kon steunen. Ik was super content dat hij deze laatste week hier was. Ik blijf het zeggen: de Camino haalt het beste in elke mens naar boven. Dit maakte deze ervaring zo super. Vertrokken om 7u10. Na 300m kwamen we de eerste stempelpost al tegen: 2 kloosterzusters die buiten staan met een standje en die met veel enthousiasme een stempel in je credencial plaatsen. Na 5 km nog steeds geen barretje tegengekomen. Dus ook nog geen ontbijtje gegeten en Jan wordt stilaan ongeduldig. We hebben honger. Hij verwondert er zich over dat er geen enkele Spanjaard de commerciële reflex heeft om hier een bar te plaatsen. Hij zal zelf komen en iets openen. Geen slecht idee, het zou opbrengen-alle dagen gegarandeerd uitgehongerde klanten. Na 6 km ontwaren zich in de verte stoeltjes en de bar is een feit. Ontbijt in ons kas geslagen. Gentilla passeert, ze vraagt of ze met ons mee mag stappen. Natuurlijk!  Leuke babbels,ik hou van haar spontaniteit. Ze hoort de verhalen en ziet de foto’s van mijn eerste weken en zou zo graag eens van in St-Jean vertrekken,maar kan dit niet combineren met het werk. Ik zie ze dit zeker nog doen, zo gedreven. We hebben de voorbije dagen op onze weg nog Nicola ontmoet, een fantastische goedlachse Italiaan. Magnifieke positivist, ontwapenend en met een aardig mondje Frans. Elkaar biertjes getrakteerd. We noemen hem de Farao omdat hij zijn handdoek als een farao op zijn hoofd draagt. Met zijn twee companen. Ook onze Spaanse amigo’s van enkele dagen geleden (remember de catalaanse “discussie”) kruisen meer dan regelmatig onze weg en het weerzien is steeds hartelijk!! Magnifiek hoe mensen “echt” tegen elkaar zijn. De tocht verloopt grotendeels door grote wouden met reuze eucalyptusbomen, mooi om te zien. Afwisselend glooiend en sterk hellend, maar nooit plat. Als Jan zich instrijkt tegen het zonneken (hij begon gevaarlijk kreeftig te lijken????) gaat Gentilla zachtjes door. Misschien zien we elkaar terug, misschien ook niet. De kilometers malen we er vrij goed door. Ik ruik de kathedraal, en dit na bijna 800 km. Ik kan het zelf bijna niet geloven! De knie houdt het maar ik voel wel dat een kleine misstap of te hard van stapel lopen voldoende kan zijn om mijn queeste te beëindigen. Aangekomen in O’Pedrouzo, 20 km voor mijn einddoel. Albergue opgezocht, binnengestapt..en wie staat voor ons aan de balie? Gentilla! Onafhankelijk van elkaar in dezelfde albergue..en dan nog in dezelfde kamer. Alweer. Nu nog Nathalie en “de Belgian connection” is compleet, gekscheren we. Een ogenblik later zwaait de deur van de kamer open en Nathalie komt binnen! Dit moet een bijna-mirakel zijn! Ze heeft last van haar kuit en vreest voor een scheurtje. Dit mag haar prestatie zo kort voor de meet niet hinderen. Hopelijk niet te erg!  Ze is haar enthousiaste zelf en we besluiten ,nadat iedereen geïnstalleerd en gewassen is, een bar op te zoeken en Belgisch bij te praten. De douches zijn massagedouches, zaaalig! Een terras van de eerste bar in de hoofdstraat is al gauw ons doelwit. Ieder van ons is uitgehongerd en we besluiten samen entremesses -een kaasschotel en een iberico-schotel- te bestellen. Dit gaat erin als koek. Fijne babbels en we lachen wat af. We besluiten morgenvroeg samen te vertrekken naar Santiago!  Een andere bezoekster stelt spontaan voor een foto van onze tafel te nemen. We blijven plakken en nadien besluiten we ook hier in het resto een menu del dia te nemen (10,90 eur). Dit zou het begin worden van een memorabel diner. Wie dacht dat Fawlty towers verleden tijd was…het bestaat en… Manuel was hier. Het concept was zeer leuk: 1 lange tafel als zit je in hun living thuis. Zoek je plaatsje,maak kennis met je tafelgenoten, bestel en wacht op het eten en drank. Net die twee laatste was nu het probleem.  Bestellen was al moeilijk. Je kreeg ze niet te pakken. En wou het nu net dat Gentilla een reuzehongertje had! Toen uiteindelijk onze bestelling er door was  slaagde Manuel er in om deze door elkaar te halen of kwijt te spelen…ik weet het niet. Alles liep in de soep: bestellingen fout en vergeten, geen drank (oeps vergeten), wachten en Spaanse siësta’s tot je er een beetje gek van wordt… Gelukkig kunnen we na een camino alles relativeren en keer je dit om. We maken van de nood een deugd… Veel plezier gemaakt rond de situatie. Uiteindelijk kreeg ook Gentilla haar stukje chocoladetaart. Da’s een dessertenmeid, seg! Er waren nog 8 stukjes over (echt geteld!) en de kans bestond dat ze er naast pakte. Het eten op zich was gelukkig ok. Bij de afrekening volgde er nog een probleem: wie aan de lange tafel hoorde nu weer bij elkaar en heeft wat gegeten en gedronken? Personen die weg waren hadden te weinig moeten betalen, rekeningen werden door elkaar gemixt als een ‘ensalada mixta’… dan rekenen we dat maar aan aan de Belgen,zeker? Dit was buiten De Belgen gerekend! Nathalie neemt het heft in handen en gaat niet akkoord met de eindafrekening. Teveel! Ze heeft nog in de horeca gewerkt????. Een andere vrouw had ook betaald en kreeg haar wisselgeld niet terug voor “de Belgen” hadden betaald. Zij werd als pasmunt gebruikt tegen de dapperste der Galliërs????. Nathalie blijft op haar standpunt en uiteindelijk wint ze de strijd. Don’t mess with the Belgians, en zeker niet met Nathalie????! En ook dit nog: als uitsmijter word ik in mijn laatste Albergue gedurende de ganse nacht getrakteerd op een snurker van jewelste. Save the best for the last! Mijn oordoppen geven er de brui aan en roepen in mijn oren: “we moeten hier weg!!”. Met een glimlach (echt!) klim ik om 4u uit bed, neem de tablet en ga naar de gemeenschappelijke living waar ik mijn blog, liggend in een comfortabele zetel, verder schrijf. No stress. Van de nood een deugd maken, zeker ? Dat heb ik hier wel geleerd. Ocharme de andere Belgians in de kamer!????. Straks met 4 de laatste etappe inzetten en genieten…Aan de vooravond van de aankomst aan de kathedraal geef ik nog wat statistieken mee tot op de dag voor de finale. Ik heb tijd gehad om die zowel elektronisch als handgeschreven bij te houden: 2 fantastische mooie doelen, 776 km gewandeld, 6 km omweg gewandeld, 1.200.971 stappen gezet, 91.426 calorieën verbruikt,onbekend aantal calorieën naar binnen gespeeld, 776 km rugzak zelf gedragen, 0 (!!!) bleinen, 3 km taxi, 6 km lift gekregen, 29 albergues, 2 hotels, 1 pension, 5,8 kg lichaamsgewicht verloren, 1,8 rugzakgewicht kwijt, 1 schitterende vrouw en 3 kinderen 33 dagen zwaar gemist, 52 (inter)nationale vrienden gemaakt, 3 superkinderen van de familie Davis ontmoet, tientallen roenkers, 21 handwaskes gedaan, 5 machienen was, 1 fantastische broer, 3 x paella naar binnen gespeeld, 27 bananen, 28 napolitana’s (chocoladekoeken), 64 café americano’s, 1 slecht schouderblad, 1 zwakke knie, 2 genezen achillespezen, 1260 (!!!) individuele volgers blog, 1 fantastische webmaster, honderden “buen camino’s”, 1 whatsapp- steungroep via het werk, 9 roofvogels gespot, 4 Belgen ontmoet (waarvan 2 fantastische de laatste week), 2 keer gebleit, ontelbare keren gelachen, 4 kathedralen gezien, 1 compleet versleten michelingidsje, 1 versleten credencial met 96 stempels, 0 bedwantsen, 1 vliegende paster ontmoet, liters hemelwater over mij gehad, 3 heel zware cols beklommen en terug afgedaald…  Kortom…een avontuur!