Vandaag een rustige inloopetappe naar de klim naar O’cebreiro. Heb wat kunnen rusten. Ik had een tv op de kamer en dacht van de situatie gebruik te maken om de finale van de Europa league mee te pikken. Noppes. Alleen maar Spaanse zenders en geen van hen zond het uit. Ja, op drie zenders de herhaling van de kampioenenmatch van Real Madrid????. Deze morgen zit alles vrij goed in shape, enkel kuiten staan stijf, wat spierpijn- nog altijd van de afdaling. In een Farmacia Voltaren emulgel gehaald. Ik ben nog steeds op zoek naar een “bascula” of ” balanza” een weegschaal om mijn zware lijf nog eens te wegen.  En elke keer als ik een Farmacia buiten stap denk ik er pas later aan dat ze dat daar misschien hebben…in de Albergues bekijken ze je maar raar als je vraagt of ze een weegschaal in huis hebben????.  Maar ik moet en zal er een vinden voor ik thuiskom. Vandaag geen wonderbaarlijke dingen meegemaakt. Het wordt drukker, meer rugzaktoeristen, Italianen en Amerikanen die je van ver hoort komen, iets minder warm. Het is toch opvallend dat je soms  mekaar nog kruist, soms na dagen of weken. Ik kwam vandaag de Australische Emma tegen,na 2 weken. Ze herkende me, ik had haar niet direct herkend. Hi, Duirk(!), how are you? you look well! Ze wist het nog van de site, had proberen te vertalen via google translate, maar dat werkte niet. Google translate= heel slechte vertaaltool!! Ik blijf in Cacabelos, zij ging door naar Villafranca en had ook een paar dagen rust genoten. Bericht gekregen van Toon, ‘de Hollander’ dat zijn vriendin Els naar huis is met gescheurde enkelbanden. Dit is slecht nieuws, ik hoop voor haar het beste. Ik kom aan in Cacabelos en ben vrij vroeg, dus keuze genoeg. Ik krijg een bed in een kamer met 6. Ben eerste. Installeer me natuurlijk beneden en aan een pries. Nadat ik iets ga eten (mmmm)  keer ik terug naar de kamer om aan mijn tekst te werken. Pryia uit Canada is er ook, toeval! Of niet? Ook Nick uit Colorado leer ik kennen. En dit is een ontmoeting die ik nooit meer zal vergeten en een verhaal om in te kaderen en te koesteren! We begroeten elkaar, ‘what’s your name,from where…”, the usual. Hij is 77 en komt uit Colorado. Nog zeer ad rem en grappig tegelijkertijd. We grollen en grappen wat, samen met Priya. Ook hier wel de DUIRK- story. Hij besluit me D-I-R-K te noemen, my nickname. ‘Why are you here?’,vraagt hij beleefd. Ik doe mijn verhaal over de goede doelen en na enkele minuten haalt hij 50 euro uit zijn geldbeugel en stopt deze in mijn hand. Ik ben stomverbaasd, gebeurt dit echt? Hij kent mij niet en geeft mij zomaar 50 euro! ‘Omdat je een goed mens bent en dit is voor jouw goede doelen’ zegt hij. Ik ben echt verrast en pruttel nog wat tegen om cash geld te aanvaarden, maar er is geen houden aan. Hij blijkt een ex-navymarinier te zijn en is nu een (zeer moderne) Franciscaan. Hij heeft zelf kanker gehad en zijn broer kreeg een beroerte. Dit is de Camino, zegt hij. En inderdaad, dit kan alleen hier gebeuren, een totale vreemde die je 50 euro in je handen stopt nadat hij je enkele minuten kent. Hij geeft me een “hug” en bestoeft me nog meer. Hij is zo blij als hij hoort waarom ik dit ook doe. We geraken aan de klap over kanker en onze omgeving. Hij kust de foto van een goede vriendin van mij die strijdt tegen de ziekte, schrijft haar naam op in zijn dagboek en zal voor haar bidden, zegt hij. Ik geef hem de gegevens van de site, mijn naam…Hij schrijft het op in zijn dagboek. Het schrijven lukt moeilijk want hij heeft Parkinson. Maar wat een ‘rijke’ mens! Grappig, met twee voeten in de wereld, ervaring zat, verstandig… Dit vergeet ik nooit. Dank u wel, Nick uit Colorado. Namens Erkrido en het Revalidatiecentrum.    

Ik blijf in Ponferrada en zal een rustdag nemen- zoals in de koers ????. De wonden likken, verzorgen dit gecombineerd met een toeristische dag in het Ponferrada van de Tempeliers. 31 graden, dan blijf je beter wat op je gemak????. Toch geen schande, meen ik. Ook zal dit voor Jan beter zijn zodat hij een dag meer kan meestappen.Hij landt vrijdag in Santiago en komt me tegen. Zal voor mij tof zijn dat ik voor een week nog eens Lebbeeks en Biggenaats kan klappen in plaats van al die vreemde talen. Ontbeten (buen!) in het hostalletje, tekst blog gemaakt, het Castillo bezocht (alle musea en kastelen zijn vandaag gratis- is woensdag!????) en onder de indruk. Die Tempeliers dat waren nogal straffe gasten.. tot de Filips van Frankrijk ze uitroeide. Rustig een ensalada de mare gegeten (probeer wat gezond te blijven!). Gewandeld, naar de Farmacia wat voltaren gehaald voor schouder en stijve kuiten, iets gedronken aan een bar. 32 graden, ’t is puffen, ben blij dat ik niet op de baan ben. Morgen terug korte route om Jan de kans te geven zijn berg O’cebreiro te doen????. Hasta la vista. Veel succes aan de fietsers van de 1000 km… Alle steun voor mijn twee fantastische doelen is nog meer dan welkom. Men zegge het voort. Alle info elders op de site! Alvast bedankt voor zij die mij mentaal steunen door een gift over te maken. Muchas gracias!!!!      

Na de belabberde voorgaande nacht -met weinig slaap- hoop ik op een tweede kans. Ik deel de kamer met Jim en 8 anderen, meerendeel ouderen. Dat dit vroege vogels zijn zou ik spoedig aan de lijve ondervinden. Tot 2u was er geen vuiltje aan de lucht. Vanaf 2u01 werd ik wakker gesnurkt door de mannelijke helft van een Frans (weeral!) ouder koppel. Hij lag boven en besloot zijn duivels los te laten op de kamer. Een spanjaard beantwoordde zijn ‘carmina burana’ en binnen de kortste keren was het kot te klein. Gedaan met slapen, ja echt het lukt me dan niet meer….????. Lange nacht. Om 4u50 springt een andere ouwe Spaanse rakker gezwind uit bed en heeft het lumineuze idee zijn sterke hoofdlamp op zijn hoofd te planten…recht in mijn gezicht. Hij maakt zijn pakken alsof hij thuis is…overdag. Het Franse koppel en drie anderen willen niet achterblijven en vertrekken. De Fransen hadden hun pak en zak gelukkig ’s avonds al gemaakt. Alsof dat nog niet genoeg is zijn er in de gang hartelijke ontmoetingen aan de gang en wordt er met deuren geslagen alsof het een lieve lust is. Ongelofelijk, hoe mensen soms geen rekening kunnen of willen houden met anderen (die nog maffen). Ik vraag me af wat die vroege vogels om 5u30 buiten gaan zoeken -alles is pikdonker. Ik spring -iets minder gezwind- uit bed, toilet maken. Jim knipoogt, schudt meewarend het hoofd en heeft dus duidelijk ook niet geslapen. Jim en ik hadden afgesproken om 6u15 te vertrekken, we wilden de zonsopgang bij Cruz de Fierro meemaken (is voorspeld om 6u56) en het is toch nog een halfuur klimmen. Precies om 6u15 beginnen we samen aan de rest van de klim naar Cruz de Fierro. Nog 2 km. Ben wel benieuwd,dit is de hoogste plaats van de Camino en spreekt ook wel tot de verbeelding. Nog nooit zag ik de zon opkomen in het hooggebergte…nu wel. Na twee km doemt de beroemde hoge staak met het kruis op. Elke steen of persoonlijke spullen die er liggen zijn er gelegd met een welbepaalde reden en voor een welbepaalde persoon. De sfeer is ingetogen en er heerst een opvallende stilte. Mensen staan wezenloos naar de hoge staak te kijken hun gedachten bij hun geliefden, anderen bidden, er wordt zacht geweend. Veel jonge mensen, valt me op. Jim neemt de steentjes voor elk van zijn familie en vrienden en legt ze een voor een op een grotere steen aan de voet van de staak, samen met kalvertjes vier. Alsook een brief voor een goede vriend. Hij heeft tijdens de tocht het slechte nieuws gekregen dat de vriend een slechte kankerdiagnose kreeg. Ik draag al van de eerste tocht het hartje van Erkrido bij mij en zal dit hier voor altijd neerleggen. Voor Dorien en voor Kristien en Eric. Ik leg het tussen de stenen bovenaan de staak. Ik ga terug naar beneden en terwijl ik in gedachten naar de berg stenen, briefjes, foto’s, kledij, symbolen onderaan de hoge staak staar wordt het me ook wat te veel. Ik denk aan mijn va, Julien, Luc, Rit, Peggy, Peter Leon, Meter Mierken, Meter Wies, Dorien… en veel anderen die ik moest laten gaan. Vooral ook aan mijn goede vrienden en kennissen die momenteel vechten tegen kanker. Dit laat geen mens ongevoelig. Ja,deze plaats heeft iets magisch voor mij, zeker op dit moment van zonsopgang. Ik kan hier magnifieke foto’s nemen van de zonsopgang. Ik neem er afscheid van Jim (voor de zoveelste maal!????). Jim geeft me ook een klavertje vier en vraagt me dit mee te dragen voor zijn vriend en voor hem. Doe ik met veel plezier! Rugzak terug op de rug geheven (pff) en daling ingezet. De zon begint haar werk te doen. Deze daling gaat van 1505m hoogte naar 500m over een afstand van 14 km. Dus, dit wordt zwaar. Ik hoop dat de ondergrond nog redelijk gaat zijn. De klim was alvast niet zo. Wel magnifieke natuur waar ik intens van geniet in het tussenstuk dat vrij vlak is. Ik stop regelmatig om te kijken naar de rijkdom en schoonheid rondom mij. Dit gaat die domme,klimaatloze Amerikaan met zijn rode pet toch niet allemaal laten kapot gaan?  Mijn illusie van een redelijke ondergrond verdwijnt al gauw: geen pad, maar scherpe rotsen, losliggende stenen, zigzag en steil naar beneden. Een uitdaging voor Achilles en de knieën. De zon brandt nu ongenadig. Geen beschutting, geen water. Iedereen ziet af, dat is duidelijk. Ponferrada ligt te blinken in het dal- het lijkt ver en toch ook zo dichtbij, dit is maar schijn????. Ik probeer van de landschappen te genieten maar moet me volop concentreren om niet te struikelen of te vallen. Stokken voor evenwicht en ontlasting van de knieën en pezen zijn voor mij hier onmisbaar. Sommigen doen dit zonder en ik vraag me af hoe ze het doen! In de afdaling passeren we twee bergdorpen, Acebo en Riego de Ambros. Hier wordt veel gerust en zelfs overnacht. Ik neem er een koffie en tank water bij, maar ik moet verder. Ik moet vandaag Ponferrada bereiken -29 km- waar ik van plan ben een rustdag in te lassen. Heb dit echt nodig, ik voel dat ik fysiek tekort kom o.a. door te weinig slaap. In een van de bergdorpjes reserveer ik via Trivago in Ponferrada een hostal voor 2 nachten,gefikst in 2 min????. Nu ben ik gerust. Dank u, internet. Ik zie terug veel rugzaktoeristen. Die zijn slimmer dan ik en laten hun gerief wegbrengen. Ik sleur alles (tot de laatste gram) vanaf St Jean mee. Hoewel ik tijdens de afdaling een beetje in hun plaats wil zijn ben ik toch meer fier op mezelf dat ik authentiek ben en achteraf zal kunnen zeggen dat ik “de Full walk” heb gedaan. Volledig uitgeput kom ik aan in Molinaseca aan de voet van Montes de Leon. Hier staat een oude kapel die open is en ik zie veel pelgrims even binnengaan. Ik doe dit ook. Zeer koel en even tot rust komen. Ik tank […]

De albergue waarin ik ‘probeerde’ te slapen krijgt een dikke buis. Een heeel slechte nacht als gevolg van veel roenkers (!!), slechte -en te veel- bedden in een te kleine kamer, onhygiënische douches, vuile kussens, veel lawaai in de bar onder (daar kunnen ze misschien niet aan doen aangezien Real Madrid kampioen speelde en dit uitbundig werd gevierd). Geef mij maar Barcelona :). Geen wonder dat bijna de hele kamer weg is als ik me probeer recht te trekken. Schouderblad doet serieus pijn. Ik gun ze geen ontbijt. Ga op toer voor een klim van 18 km. Mijn bedoeling is om te stoppen in Foncebadon, juist voor Cruz de fierro op 1515m hoogte. Cruz de fierro is een van de hoogtepunten op de Camino. Een overblijfsel van de vroegere mijlpaal. Een houten kruis op een houten staak. Er ligt geen losse steen meer. Hier laten de pelgrims symbolisch gedenkenissen van thuis achter of om bescherming te vragen voor de reis. Ik ga er een hartje van Erkrido neerleggen. De zon komt na een uur serieus priemen en het is gestaag klimmen. Op een bepaald ogenblik in de klim zie ik voor mij twee grote loslopende honden, één ligt neer de andere staart naar mij. Ik neem alvast een foto en denk aan de raad “niet in hun ogen kijken”. Ik klim verder en wacht hun reactie af, de stok in mijn handen geklemd. Zij zijn wel met twee! Oef, ik heb twee stokken. Ik passeer en ze kijken me aan zonder een kik te geven. Ik ben gerust. Nadat ik ze voorbij ben draai ik me om en kijk hen aan. Zij kijken naar mij en besluiten op me af te komen. Rustig komen ze naderbij. Ik ga rustig verder maar ze blijven me volgen, het lijkt er niet op dat ze me willen aanvallen. Ze komen tot op mijn hoogte en stappen naast mij, alsof ze me al jaren kennen. Fantastisch, ik voel me net een herder. Ik zie dat ze dorst hebben, ze hijgen… Ik besluit het flesje water dat ik heb te delen- ik ga ervan uit dat ze niet meer zullen bijten. Er is geen kom dus ik giet het water in mijn handpalm. Dorst hebben ze inderdaad, ze likken lijk zot het water op. Jammer genoeg heb ik niet meer dan een halve liter. Het is mijn laatste water maar ik vind dat ik hen dat moet afstaan. Ik kan de klim wel zonder en heb binnen 7 km alles wat ik wil. Zij hangen af van wat ze krijgen van de passanten. Ik zeg gedag, ze volgen me nog wat en na een tijd blijven ze staan en kijken ze me meewarend aan. Sorry jongens, ik kan jullie niet meenemen, hoe graag ik het ook zou willen. Ik ken er een thuis die zeer content zou zijn en een die minder content zou zijn. Ik voel dat mijn linkerheup stilaan tegenwringt. T zal toch nie waar zijn zeker? Mijn knieën en mijn voeten draaien nu goed mee. Ook Achilles draait goed, hoewel het opletten blijft. Veel pijn bij elke stap bergop. Ik ben niet gerust. Ik voel de laatste dagen dat ik meer last krijg en dat het nog hard zal worden. Het gebrek aan slaap, de te zware rugzak,de lange dagelijkse wandelingen gedurende 3 weken, de halve hygiëne… beginnen hun tol te eisen. Maar ik heb een hoge pijngrens, dat weet ik van de dodentochten. Dus ik kan nog wat hebben voor ik stop. Als ik het dorp Rabandal bereik zet ik me neer in een “Rest Garden”, speciaal gemaakt door een inwoner om de peregrinos te laten rusten. Tenten, ligzetels, comfortabele zetels,badkuip speciaal voorzien…Ook een fuente voor water,oef! Ik verzorg mijn heup met Ibuprofen en koude gel en wacht een half uur. Ik moet nog 6 km zwaar klimmen. Bij vertrek merk ik beterschap. Rabandal is een van de mooiste bergdorpjes die ik al tegenkwam. Bij het buitengaan van het dorp komt Jim uit een bar, ongelooflijk!  Dit is reeds de vijfde maal dat we mekaar kruisen. Een zoveelste mirakel!????. We beklimmen samen de laatste 6 km. Het is een ruige ondergrond, oneffen, veel scherpe stenen en de zon brandt intussen. Ik strijk me nog eens in. Het is puffen en blazen. Moeilijk. Mijn heup pruttelt af en toe tegen, de rest zwijgt gelukkig nog. Af en toe stoppen we een minuutje als het lijf dit vraagt. Maar je moet door dit ruige maar zeer mooie landschap door.  Als ik achterom kijk zie ik pas hoe hoog ik zit. Magnifiek vergezicht! Nog in de volle klim zie ik  drie jonge gasten in een groepje  staan. Hebben ze problemen? Het zijn de drie jongeren die 3 puppy’s die achtergelaten waren met zich meedragen. Ze zorgen er voor tot in Santiago. Ik stop en het komt tot een gesprek. Ik zeg dat ze helden zijn.  Ze komen uit Italië en hebben de hondjes gevonden op zo’n 200 km van hier. Ze zorgen ervoor als voor kinderen, de hondjes krijgen hun water, ze wrijven de puppy’s in met water om hen tegen de brandende zon te beschermen. Ze hebben ze alle drie een naam gegeven- ik ben  ze wel vergeten????. Ik vraag of ze in Belgio beroemd willen worden????. Een foto is het gevolg. We nemen hartelijk afscheid. Fantastische dierenliefde! Eindelijk Foncebadon. Ik vind er een Albergue, veel beter dan het voorgaande. Ik ben blij dat ik er geraakt ben, voel me serieus moe, spieren hebben serieus moeten werken vandaag en heup is nie zo super. Morgen naar Cruz de Ferro bij zonsopgang, dit had ik zo gepland. Daarna zware afdaling. Hopelijk na een goede nacht. Ik had dit graag met mijn brother gedaan, dit zou iets voor hem zijn,denk ik. Ik mis Els en de kinderen. Op deze grote hoogte voel ik me nog verder weg van hen. Ik snak wel een beetje naar thuiskomen.   IMG_2235  

Vertrokken om 7u na een heerlijk ontbijt met de groep. Deze Albergue van de Vlaamse Christine is een topper. Dus, ben je van plan om de Camino te doen, hier stoppen! Ze wist dat ik wat reclame ging maken voor de Albergue en kwam me hiervoor 10 euro toestoppen! Voor de reclame! Dat zie van je hier, heb het in haar donativo-box gestoken. Stevig vertrokken en de eerste kilometers helemaal alleen, voor en achter mij niemand. Mooi. Na wat op en neertjes en na een steile klim staat boven op de top een kraam waar een jongeman allemaal fruit, yoghurt, rustplaatsen, water, bioproducten… heeft uitgestald. Gratis! “The Camino provides” roept hij. “Take, take please….”. David, zo heet hij, woont en slaapt daar ook. Fantastisch gegeven. Hij leeft van de giften die hij daar ontvangt. De watermeloenen en vers fruit lachen me toe en zijn heerlijk. Hij brengt me een zelfgemaakte mengeling van yoghurt en fruit…mmm. Wat gerust, met David op de foto, een gift gegeven en door. Wat een heerlijk moment. Als ik vertrek roept hij me na “Dank oe wel”????. Justin en Deborah, een koppel uit Nieuw-zeeland houden me vanaf daar gezelschap. Ik leerde hen kennen op de vorige avond bij Christine. Gelachen, verteld over het waarom van de tocht, zo malen we kilometers er door. Justin leert me alle vogelsoorten van Nieuw-Zeeland- de belachelijkste soorten eerst, de meesten kunnen niet vliegen en zien er niet uit. Grandioze gesprekken. Deborah was vroeger sociaal werkster en heeft nu een lingeriezaak????- ‘The Fitting room’. Zij betalen me een koffie, ik retourneer in Astorga waar we even uitrusten, na 14 km. Ik heb last van kleine ongemakken. De helse pijn van de achillespezen is weg, de knie doet het nog goed. Maar in plaats heb ik nu pijn in mijn schouderbladen- dragen van rugzak- ik sleur nog te veel mee maar te kostbaar om achter te laten. Ook in de zij draag ik nu de gevolgen van het dragen van de zak namelijk irritatie. Ook snijwonden in de vingers. Dus kleine ongemakken die het niet gemakkelijk maken. Maar ik  zeur niet ????. In Astorga nemen we afscheid – zij gaan een museum bezoeken- ik ga door. De laatste 10 km weer alleen en de zon brandt wel fel. Ik ga toch reserveren in de volgende plaats- ik bel en er is nog een bed. Aangekomen merk ik  direct dat dit basic is en niet echt clean. Maar we moeten erdoor????. Douches niet proper, met 10 op een kluitje. Ik hoop het beste. Ik stapte af van mijn koppig voornemen om niet te reserveren maar besef al vlug dat ik gelukkig heb gebeld. Ik zie dat een half uur na mijn aankomst het “completo” is. Bezwete, teleurgestelde, wanhopige pelgrims worden doorgestuurd, niet wetende of ze bij de volgende 5 km plaats gaan hebben. Paniek in de ogen. Ik ga vanaf nu meer reserveren. Onderweg drie jonge gasten gezien die vanaf de Pyreneeën drie verlaten puppy’s hebben meegenomen en die nog altijd meedragen. Van dierenliefde gesproken.