Deze morgen na een slechte nacht door de Donderende Duitser (zou misschien een titel voor een nieuw album van Suske en Wiske kunnen zijn????) afscheid genomen van Diana, John en Pryia. John was nogal lang blijven liggen en had ontbijt besteld in de Albergue om 7u. Hij had gehoopt dat hij met mij zou kunnen starten maar ik kan hierop niet wachten. Ik hoop dat hij het goed doet, misschien kom ik hem nog wel tegen. Om kwart voor 7 was ik bezig. Vandaag normaal 19 km naar Villares de orbigo. In de verte doemt het monster van de berg O’cebreiro (1330m) en montes de Leon (1515m)op en daar ga ik binnen enkele dagen over moeten. Maar ik zeg tegen mezelf: als je de eerste dag in de Pyreneeën overleeft,overleef je alles! Warme dag en ik ploeter er me door. Ik kreeg van Wendy, de Amerikaanse die ik enkele weken geleden ontmoette, het bericht dat ik in Albergue Villares de orbigo moest stoppen want zij had hier een zeer goede ervaring en de hospitalera was een Vlaamse, genaamd Christine. Dus dit was met stip aangeduid. Om 12u30 aangekomen, samen met Gerold- een sympathieke Duitser met wie ik onderweg aan de babbel raakte. Prijs 8 euro. We waren de eersten en konden dus weer kiezen. Christine was zeer openhartig, vriendelijk en behulpzaam. Ze doet dit alleen en ik voelde me dadelijk meer dan welkom. Het avonddiner en het ontbijt waren donativo. Pas op: donativa is niet gratis, je geeft wat je wil. Ook kon ik uit de frigo nemen wat en zoveel ik wou. Neem hierbij nog een gezellige binnentuin, cleane wc’s en douches, kamer met 2, de eerste plaats waar we lakens kregen voor op het bed en dit maakt deze plaats tot een van mijn beste ervaringen tot nu toe. En natuurlijk de Vlaamse hospitalité! Superdag, this looks like holiday today! Dus, doe je de camino moet je hier zeker stoppen! De camino geeft me enorm veel voldoening. Maar toch heb ik een aantal bedenkingen. Taxi’s doen goede zaken. De luxe-pelgrims, zoals ik ze wil noemen, laten hun bagage (vele Samsonite koffers!) of rugzak gewoon vervoeren naar de plaats waar ze reserveren. Kostprijs: 5euro. Ze trakteren zichzelf op een taxi of de bus als het regent of als de weg ‘saai’ is. En ze zijn met velen, deze toeristen. Persoonlijk vind ik dit jammer, je doet (een deel van) de camino full option of je doet hem niet. Indien het om medische reden niet wil lukken stel je dit uit en kom je later terug. Ik zou me doodschamen. Ik heb jonge meisjes gezien die de eerste week zich moesten vooruit sleuren en die ik enkele weken later ineens voor mij uit zag stappen zonder rugzak, lachend en gierend. Dat is ook de reden waarom ik al drie maal naast een bed greep. De meerderheid van de Engelstaligen en Franstaligen doen ook geen moeite om de bevolking in hun lokale taal aan te spreken. De Belgen hebben hier op dat vlak en heel goede reputatie- wanneer ze voelen dat je de taal wil spreken zijn ze heel open en verloopt de communicatie met handen en voeten- maar zeer hartelijk. Dit is een vorm van respect voor de lokale bevolking. Rust in je eigen hoofd is een van de grootste motieven om deze Camino te stappen. Sommige pelgrims hoor je van ver komen en de decibels schallen over de velden. Opvallend is dat het veelal over dezelfde nationaliteit gaat????.  Je raadt wel welke. Lawaai hoort bij zo’n massa maar ook hier soms een gebrek aan respect voor de anderen die hier dit niet als toerist doen, waaronder ik????.  Tot zover de bemerkingen, maar het is zo’n mooie ervaring die ik nooit of te nimmer zal vergeten. Als mens kom ik hier sterker uit, dit voel ik nu al!!! Langs deze weg wil ik Els nog eens bedanken dat ze me de ruimte geeft, ik weet dat het voor haar niet eenvoudig is en dat het 5 lange weken zijn. Love her very much!

Het nachtje in het hotel heeft me deugd gedaan. Om 6u45 word ik letterlijk uitgezwaaid door de vriendelijke receptionist van het hotel. Dit in tegensteling tot de kip van gisteren achter de balie. Nee, ik ben haar niet vergeten ????. Deze is zeker niet met zijn verkeerde been uit bed gestapt. Prachtig toch om zo de dag te beginnen. Leon is verlaten, er wandelen enkel peregrino’s door de straten. Eer je echt buiten de voor (- of achter)steden bent duurt het nog bijna een uur. Ook niet de mooiste buurten. Na 7 km kan je kiezen tussen de kortere en -weeral-parallele weg met de autoweg of de langere alternatieve weg. Ik moet niet lang twijfelen: ik kies de alternatieve weg, de meesten kiezen de kortere lelijke baan. Ik beklaag het me zeker niet: in volle zon door eindeloze natuur met als ongeloofelijk toetje de monniksgieren die boven je hoofd in de vrije natuur sierlijk door de lucht klieven. Wat een wonderbaarlijke schoonheid! Ik kijk constant naar boven en het schouwspel maakt de lange 5,6 km veel draaglijker. Ik krijg er gratis een roofvogelshow bovenop. Mijn erbarmelijke fotografische capaciteiten en mijn beperkte smartphone zorgen er voor dat ik bijna geen enkele gier (of keizersarend?)- Ik moet dit eens aan Ruben Meert vragen!) deftig kan vastleggen op  foto????. Maar deze ervaring neemt niemand me nog af. De anderen zullen ook wel genoten hebben van de auto’s langs de weg ????. Ze zullen wel vroeger arriveren dan ik. Ik geef er na 21 km de brui aan in Villar de Mazarife en stap een albergue binnen met een prachtige voortuin. De hospitalero’s zijn zeer vriendelijk. Ik ben pas de vierde en ik kan nog kiezen welke van de 27 overgebleven bedden ik neem. Aan ’t vensterken en aan een pries????. T zal vannacht hevig kunnen worden met 30… Ik zal mijn tochten wat moeten inkorten aangezien ik Jan pas volgende week zaterdag tref. We moeten het nog eens goed uitrekenen????. Er zijn drie dingen die je op de camino niet mag verliezen of vergeten: je credencial (anders kom je nergens meer binnen), je smartphone ( met alle gegevens en foto’s op) en je centen. De rest is vervangbaar. Dus hier let ik extra op. Niet dat je moet vrezen dat het gestolen wordt. Dit is hier anders dan in de “gemene” wereld waar ik binnenkort terugkeer.  Alle spullen blijven onaangeroerd, smartphones en tablets worden opgeladen zonder wantrouwen. Iedereen heeft respect voor elkaars spullen. In de ‘echte’ wereld is een smartphone die onbewaakt ligt op te laden na 15 minuten foetsjie…  Het respect en vertrouwen is hier groot. Bijna dacht ik dat ik mijn powerbank van Eandis was kwijtgespeeld, maar ik had ze te goed weggestoken????. Hier is ook geen standenverschil: iedereen is gelijk, je ziet het er niet aan of iemand rijk of arm is. Tof, toch? Naast mij ligt John, een 22-jarige Ier die gisteren in Leon vertrokken is voor zijn tocht. Zijn ouders zijn doodongerust. Hij is onzeker en vraagt aldoor informatie aan de” doorwinterde” pelgrim die ik nu ben- als ze horen dat je 30 april op de berg hebt overleefd ben je hier een kleine held????. Hij is steeds sterk overbeschermd geweest door zijn ouders en wou bewijzen dat hij zelfstandig kan functioneren. Deze stap is wel drastisch maar zo mooi. Zijn reden om de camino te doen is super en hij gaat hier sterker uitkomen,daar ben ik zeker van. Voor een 22 jarige onzekere jongeman getuigt dit van lef. Deze jongen ligt me wel. Hij toont me een app waardoor zijn moeder hem via tracking kan volgen. Hij lacht. Hij is wel niet zo goed voorbereid: slechte schoenen niet ingelopen, zaken die hij kan missen,mama heeft “zijn valies” gemaakt,dit is duidelijk????. Maar hij komt er wel, ben ik zeker. Ook Diane uit Californie leer ik kennen, een Trump-haatster, het klikt direct????. En Priya,een jonge Canadese die ik al een paar keer ben tegengekomen op de camino. Zij ontfermt zicn ook over John,mooi om te zien. Terwijl ik dit schrijf ligt er boven mij een jonge dikke Duitser te roenken dat het niet schoon meer is. Gisterenavond grote Jan en zwaar gedronken. En nu moet ik het uitzweten. ????.Dit kan ik niet gewoon worden, maar deze pippo is dubbel vervelend omdat hij er zelf voor gezorgd heeft door het drinken. Arme John, hij weet direct hoe de nachten er in de camino kunnen uitzien. Hopelijk heeft zijn moeder zijn oordoppen meegegeven ????.

Na een goede nachtrust vertrek ik samen met Honore, mijnen buddy, richting Leon. Ik zal, na een rit van 13 km stoppen in Leon om van een dagje stad te genieten. Het is 7.30 u als we het ruime sop kiezen. Het water dat gisteren met bakken uit de lucht viel is nu verdwenen. Ik ben gisteren getuige geweest van een romance tussen 2 pelgrims, een Duitse en een Italiaanse casanova. Dit na een uitgebreide wijnavond…Het gebeurt af en toe op de camino dat er vonken afspringen. Hopelijk heeft geen van beiden een relatie. Mijn Els moet gene schrik hebben, ik ben clean. Ik zou ze trouwens voor geen ander willen ruilen (schoon,he????).  De weg naar Leon is nog te doen qua drukte, toch wat verwijderd van de autoweg. Vermijden dat je een grote stad nadert lukt echt niet. Ik zie diverse roofvogels boven onze hoofden vliegen, twee van hen maken ruzie. Mooi spektakel… Bij het binnenkomen in Leon passeer je als peregrino een stand van de informatie waar ze je vragen vanwaar je bent, of je gaat overnachten en waar. Je krijgt er ook er een “sello”, een stempel in je credencial. Belgen zien ze overal graag komen. Een foto slaan ze niet af en ze gaan gelijk in militaire houding staan????. Daarna krijgen we een snoepje en wensen ze ons zeer vriendelijk een “buen camino”! Ferm. In Leon zie ik de Koreaan en de Fin die in onze kamer sliepen. Koreanen zijn altijd uiterst vriendelijk en zwaaien van ver. Finnen zijn iets koeler, ook letterlijk. In Leon wens ik Honoré het beste en neem afscheid, hij gaat door. Ik overnacht hier want ik wil een bad! Het is 10.30u. In hotel Paris duik ik binnen want ik heb de vorige dag een reservatie gemaakt. De kamer is nog niet klaar. Of ik mijn luggage wil achterlaten en de stad nog even wil gaan bezoeken? Om 12u mag ik terugkeren. Ik check alvast in en vraag duidelijk naar een kamer met bad. Het meisje achter de balie kijkt meewarend naar de bezwete en vuile pelgrim en zegt, “no problem”. Ik ben gerust. Ik trek de stad in dadelijk voel ik me hier thuis, zon, cultuur en een mooie majusteuze kathedraal. Leon is een aaanrader! Ik zoek me een bar waar ik rustig een koffie drink. Zalig. Niets moet, alles mag. Bedelaars halen de “rijke”pelgrims er zo uit en komen rechtstreeks naar je toe. Ik geef nooit geld aan bedelaars, als ik eten zou hebben zouden ze aan mij nog iets hebben. Nu niet. Ik keer terug naar het hotel, krijg de sleutel van mijn kamer en ga direct baar de badkamer….GEEN bad!!! Ik voel een kleine vorm van agressie naar boven komen en zou die kip van achter de balie wel kunnen pluimen en braden tegelijk. Ik heb echter geen zin om beneden van mijn oren te gaan maken en energie te steken in ambras. Ik neem een douche en blijf er expres 20 minuten onder staan- kwestie van compensatie. Waarom kiest een caminoganger eens een hotel? Omwille van een bad en geen roenkers! Ik kap me af en slaap een uurtje. Jim belt me en laat me weten dat hij ook in het hotel is. We gaan samen iets drinken en ik vind een bar met enkel belgische bieren, ook Karmeliet!!! De max! In een Harley-bar drinken een Ier en een Belg het beste bier uit Biggenaat en hele landstreken. Jim had me het hotel aangeraden omdat hij er reeds was geweest. Toen ik hem vertelde van de affaire met het bad bied hij spontaan zijn kamer aan want hij heeft een bad. Ik moet hier niet lang over nadenken. Dit is pas een vriend! “Use it as long if you like, and relax”. Hij geeft me zijn sleutel, hij gaat terwijl lezen en naar de mis in de kathedraal.  Het vertrouwen is grenzeloos en dit is zo zeldzaam. Ik geniet met volle teugen van het hete bad in een ander zijn hotelkamer. Volledig clean ga ik nog even whats-appen met Els. Daarna met Jim iets gaan eten want ik kan een paard op, zo’n honger!!! Fantatische paella en een magnifieke ijskreem. Moe maar voldaan keer ik terug naar mijn kamer. Jim blijft nog een dagje hangen in Leon, hij haalt me wel in. We nemen voor de zoveelste keer afscheid, het wordt genant en plezant tegelijk. Ik weet het- dit is een echte vriend geworden. Superman, we will meet again, zegt hij in zijn sappig Iers. Ik moet naar Ierland komen, zegt hij. Ik zit voor op mijn schema. Ik zal mijn tochten wat moeten inkorten want mijnen brother komt volgende week vrijdag op om de laatste week mee te stappen. Coole brother heb ik ! Hij heeft zijn benen al ingesmeerd en de rugzak van 9 kg staat klaar. Bienvenudo!      

Ik sta voor de poorten van Leon! Wel helemaal doornat maar in levende lijve… Deze morgen fris opgestaan na een leuk bedje voor mezelf in het hotelletje. Er was nog een plaats over in mijn tweepersoons (!) kamer (voor de prijs van 1) maar Els kon hier niet op tijd geraken. Spijtig????. Om half 7 was ik al op de baan, de hemel kleurde niet rood zoals de vorige dagen, maar donker. Voorspelde weinig goeds. Het weerbericht gaf ook regen,dus mijn regenfraksken niet ver weggestoken. Moest niet lang wachten op de eerste Spaanse druppels. De eerste 12 kilometers zijn volgens alle boekskes de tweede meest saaie van de hele camino en “de boekskes ” hebben gelijk! Tot in Reliegos op een eentonige baan centimeters verwijderd van de autoweg. In Reliegos ziet de hemel zwart waarna de hemelsluizen volledig opengingen. Het was net of boven alle badstoppen tegelijk werden uitgetrokken. Ik besloot de enige beschutting op te zoeken die ik kon vinden: een kleine boom. Ik zou wachten tot het ergste voorbij was maar aan de lucht te zien zou dit niet voor direct zijn. Ik begin toch wat te panikeren,hoe geraak ik nu op tijd…Aan de andere kant van de weg staat een kleine wagen van de Spaanse telecom-maatschappij stil. Er zat iemand aan het stuur. Na enkele minuten doet hij teken in mijn richting. Een mirakel? Zou ik  mogen meerijden? Normaal doe ik dit niet maar met dit hondenweer zou ik, met nog 13 km voor de boeg, als een verzopen kieken toekomen. Ik grijp mijn kans en spurt de straat over. Hij opent het portier en doet teken dat ik mag instappen. Het wagentje ligt vol telefoonkabels en ander gerief. Ik kan er haast niet bij en wring me op de passagierszetel. Hij verontschuldigt zich voor de ongemakkelijke plaats,maar ik zeg hem dat hij Jesus in levende lijve is. Hij rijdt met mij de volle 6 km naar het volgende dorp. Het regent bakken water en links van ons stappen vele pelgrims in de striemende regen door het kale landschap, ze druipen van het nat, de schoenen vol water, hun gezichten op ‘onweer’… Wat voelt een eenvoudige lift (die ik zelf niet vroeg!) zaaaalig!  Hij zet me af aan de albergue municipal. Het blijft regenen maar deze 6 km droog nemen ze me niet meer af.  De laatste 7 km in de regen doen me nu niets meer, ik voel me de koning te rijk. Dit was een mirakel….mijn eerste ! Ik hoop dat er nog volgen. Ik heb dan toch besloten om nog wat verder te stappen om morgen nog slechts een dikke 10 km naar het centrum van Leon te moeten stappen zodat ik een hele dag Leon kan bezoeken. Ik zoek me een Albergue, vind er een die zeer basic is (5 eur), enkel wifi in de bar ernaast. Basic maar zeer vriendelijk! Dat telt immers. Honoré valt ook binnen, blij weerzien. Deze Albergue “el delfin verde” verdient alle lof zeker nadat we er gegeten hebben: zeer lekker, drie gangen+ drank en meer dan voldoende(10 eur!). Dit gecombineerd met een fantastisch oprecht vriendelijk onthaal door eigenaar Abdel is dit wel een van de betere ervaringen. Abdel wil op de foto voor de blog, de foto’s worden gedeeld en ik krijg prompt iets aangeboden van het huis. Ik zeg dat België deze albergue/hostal zal leren kennen????. Ik sta voor de poorten van Leon! Morgen val ik binnen. En zoek ik me een hotelletje….met een bad. Want ik ben een bad-mens (wat mis ik een bad). Wel vragen of er een badstop is want in sommige hotels is er bewust geen aangezien ze zo water willen besparen. Echt waar!   

Een goede nacht gehad,mijn twee compagneros waren geen snurkers…Ik heb zelfs gedroomd…en t was ne mooien????. Ik hoop dat ze van mij hetzelfde kunnen zeggen qua snurken. Ik heb het hen dan maar gevraagd als we ons alle drie om 6u aan het klaarmaken waren. Ze beweren van niet,maar ze zijn zo beleefd????. Het was een Canadees en een Australiër. Deze twee landen zijn opvallend goed vertegenwoordigd op de camino. Een klein ontbijt in mijn kas geslagen (hun chocoladekoeken zijn hier zooo lekker!) en op pad voor een tocht van toch boven de 30 km. Ik heb mijn planning zo gemaakt omdat ik absoluut wil overnachten tussen start-en eindpunten in. Doel is El burgo ranero, 32 km verder. Omdat we zo vroeg vertrekken zijn de eerste uren nog niet zo warm, want ze gaven 25 graden en bewolkt, laf dus. Na 2 km kom ik mijn Canadese compagnero uit de kamer tegen. Coole jonge 30-er. Het blijkt zowaar een Anglicaanse priester te zijn! Waarom we hier zijn? Ik vertel mijn verhaal van de sponsortocht voor het centrum en voor Erkrido. Bij het verhaal van Dorien is hij zowaar zwaar aangedaan. Vindt het pakkend en wenst Eric en Kristien veel moed. Hij vertelt zelf dat hij zijn familie erg mist en dat hij reeds een paar keer spontaan is beginnen wenen. Niets verkeerd aan, dit gebeurde bij mij ook reeds 2 maal- je bent aan het wandelen en bij onverwerkte emoties of gedachten overkomt je dat. Ik liet dit ook gewoon gebeuren, niemand kijkt hier van op. Ik ben niet te beroerd om dit toe te geven. Iedereen hier -mannen en vrouwen- weent eens op de tocht. Dat heb ik hier reeds vele malen gehoord, er is hier geen plaats voor macho’s. Hij was blij te horen dat dit ook bij anderen voorkomt. We nemen afscheid en Tom (was zijn naam) bedankt mij voor de mooie conversatie. Het was inderdaad leerrijk. Ik bereik Sahagun na 12 km en de zon begint aardig te branden. Weer onbeschut en lange parallelle wegen met de highway. Saai. Tja,de wegen tussen Burgos en Leon zijn niet de leukste en mooiste… Op een weekdag in Spanje rijden er bijna geen auto’s op. Arm België!! Nog 10 km en ik ben bij het eindpunt van deze etappe -Bercianos del real Camino. Aangekomen besluit ik toch door te gaan -niet zonder water te tanken aan een kraantje want de 8 km naar El Burgo Ranero zijn onbeschut en lang, zonder enige stopplaats. En dat heb ik geweten, waar ik de vorige dagen vlotjes  de 5 km/u haal is dit nu vandaag niet het geval. Ik moet mijn lijfje wel de kans geven om te recupereren. Ik haal met moeite 4 km/uur, Achilles is weer wakker, ik heb zweetbrand en zie het dorp niet naderen. De laatste 8 km duren een eeuwigheid. Voor mij loopt een levend lijk en hij laat zijn stok achter zich slepen, hij kan hem zelfs niet meer deftig vasthouden. De zon eist zijn tol. Ik kom een jong koppel tegen die in het droge gras zitten. Hij is er erg aan toe, hij weent. Op zijn beide voeten bleinen dat ge er niet goed van wordt. Zij draagt zo lief zorg voor hem????. Ik vraag of ik kan helpen, maar ze bedanken me en zeggen dat ze het wel zullen halen. Hij snottert terwijl hij dit zegt. Schrijnend. Ik hoop het voor hen, maar het wordt nog zeer zwaar. Ik kom laat in de middag aan in het dorp en ja hoor, ik heb weer prijs: “completo” in de 2 albergues en in het hostal. Ik keek feitelijk uit naar een hostal want ik wou eens een single room om mijn verzorging van benen, voeten en irritatie (zweetbrand in de heupen) eens deftig te kunnen doen. Noppes. Maar niet getreurd want er is ook een hotel in de buurt. Ik stap nog 1 km door (wat een marteling!) en kom aan het hotel waar gelukkig nog een plaats is. 33 euro. Voor een goede nachtrust en verzorging is dit een koopje. Wat een verademing: een hotelkamer voor mij alleen!! Ik geniet van elke minuut- zot hé? Ik verzorg mijn voeten en benen. De sporttape van de knie gaat eraf en een nieuwe morgen erop. Ik ben zowaar gebruind- de witte streep op mijn rechterbeen verraadt waar de tape plakte. Dit was een zeer zware dag, vooral door de vele kilometers die ik er de laatste drie dagen heb doorgedraaid (92 km!!). De volgende twee dagen -naar Leon- staan in het teken van de rustige vastheid, nl respectievelijk 20 en 21 km. Ik verneem intussen dat velen me volgen en mijn blog precies aardig wordt gelezen. Oef, want er kruipt toch dagelijks redelijk wat tijd in om bij te blijven en ik hoop dat het toch wat kan bijdragen aan de sponsoring. Tof dat het wordt geapprecieerd. IK DANK ALVAST IEDEREEN DIE REEDS EEN DUIT IN HET ZAKJE DEED VOOR MIJN GOEDE DOELEN. Voor diegenen die dit nog niet deden, dit begrijp ik volkomen, ik ben er immers nog niet, ik heb mijn doel nog niet bereikt. Maar u kan dit nog steeds doen. Het Revalidatiecentrum, Erkrido en elke vezel in mijn “tere” lijf  zullen u mateloos dankbaar zijn. U steunt er doelen mee die meer dan nodig zijn in onze maatschappij. Voila, mijn reclame is ook weer gemaakt ????.  Nu nog eens whats-appen met mijn sjoe, daarna beddeken in en morgen 20 km naar Mansilla de las Mullas( 20 km voor Leon). Sloppel!