Vandaag bijna 32 km achter de kiezen. Goede nachtrust gehad in een prima Albergue. Ik zat wat achter op schema dus ik zou dit vandaag inhalen. Moeilijke en saaie tocht: lange rechte grindpaden zonder beschutting en geen dorpen, 17 km zonder dorpen, dus water meenemen was de boodschap. Het weerbericht geeft 24 graden en zon. Dus dit kon wel hard worden. En dat gebeurde ook, het leek wel een kleine dodentocht: fysiek hard, lange wegen, ik zag vele lijken wandelen -niet voldoende voorbereid. Mijn ervaring vanuit de dodentocht kon ik vandaag goed gebruiken. Uithouding, de moed niet verliezen en ‘voldoende’ snelheid halen. Het lukte allemaal! Ik haalde een verbazend hoge snelheid (5,5km/u) en dit met een rugzak ! Fijn om te ervaren… Mijn doel was Terradillios de los templarios, 3 km na het officiële eindpunt en 31,5 km van mijn vertrekpunt. And i did it! Ik vind er een fantastische moderne Albergue en ik krijg er voor 10 euro een kamer van 3 met douche en badkamer inbegrepen. Ik kan mijn ogen niet geloven, geen algemene douches en toiletten deze keer. Toch een beetje de max, een mens kan toch met weinig gelukkig zijn ????. Dit leert de camino mij wel: geniet van wat je hebt,alles extra is mooi meegenomen. Deze plaats is ook op exact de helft van afstand tussen St Jean Pied de Port en Santiago: nog 396 km. Mooi moment om enkele cijfers op jullie los te laten: 396 km gewandeld, 0 km bus gepakt, 3 km taxi genomen(eerste dag), 396 km rugzak gedragen, 1 blein,1,7 kg rugzakgewicht geloosd, 4,2 kg lichaamsgewicht kwijt, 608.221 stappen, gemiddeld dagverlies 2128 calorieën , 24 internationale vrienden gemaakt, tientallen roenkers, 12 keer met de hand gewassen, 536 individuele volgers op de blog, 2 goede doelen, 1 vrouw en 3 kinderen die ik erg mis, 15 bergen beklommen, ontelbare heuvels, 15 keer Spaanse Peregrino menu’s gegeten, 27 bananen, 11 flessen wijn gedeeld, 2 zere achillespezen, 1 tube ibuprofenzalf, 1 tube zalf voor mijn voeten…    

Na de roefelnacht sta ik toch goed gezind aan de start van deze etappe, normaal 29 km als alles meezit. Elke morgen is het op de kamers wat een dode boel- iedereen maakt zijn rugzak en is in zichzelf gekeerd. Niet vandaag, deze groep is leuk. Toon, de Nederlandse “clown”met zijn grappige opmerkingen, Els- zijn compagnon, Rachel uit Washington Dc en Mia uit Finland. Stuk voor stuk mensen die kunnen relativeren, een mooie deugd hier. Ze liggen me wel. Ik ben klaar om 6.30u en zeg vaarwel of tot ziens. Stiltes en zonsopgangen zijn een zegen, ik blijf er van genieten. Elke morgen en avond verzorg ik Achilles en de voeten. Het helpt precies, ik denk dat hij het stilaan opgeeft. Hoewel hij en zijn linkerbroer na elke tocht nog van zich laten spreken en strak gespannen staan. Ik moet dus blijven opletten! De ochtend is prachtig, ik zie Janneke maan verdwijnen en zusje zon opkomen. De meseta is oneindig uitgestrekt en de zon zit in mijn rug en legt een schaduw op de weg waarbij ik net een steltenloper lijk. Wat me direct opvalt is dat ik helemaal alleen stap. 8 km naar het volgende dorp ben ik moederziel alleen met mezelf en mijn gedachten. Ik ben van plan om na die 8 km een ontbijtje (desayunos) te nemen (mijn gewoonte) in een barretje.  In het eerste dorp geen kat te zien en ik ben verplicht om nog 6 km verder te stappen om leven te vinden. Na 10 km zie ik een jongeman voor mij stappen, zeg maar slenteren. Hij gaat niet vooruit, ik denk dat hij ziek is en vraag of het lukt. Ik zie dat hij last heeft maar hij geeft aan dat hij het redt. Ik laat hem achter. In Fromista na 14 km neem ik uitgehongerd mijn eerste koffie, croissant en verse fruitsap. 4 euro. Het verbaast me dat er zo weinig volk stapt. De weg loopt over de autostrade en parallel met de autoweg en dit gedurende kilometers. De boeken hadden hiervoor gewaarschuwd- eindeloze eenzaamheid! Dit gecombineerd met weinig stappers betekent zeker dat je alleen bent met jezelf. Dit deert me nu niet. Ik haal de laatste dagen een aardig tempo- rond de 5 km/u gemiddeld met een rugzak van 11,5 kg is niet slecht voor ne 50-er die niet zo sportief is. Ik behoud mijn tempo op de eindeloze wegen en de zon begint te branden,er is geen beschutting. Mijn oren zijn verbrand van de eerste dagen, meerdere personen hebben dit probleem. Effe uitrusten met een zweed in een rustige oase van groen en dan de laatste 4 km aanvangen. Zwaarder dan ik dacht- Achilles en zijn broer zijn wakker en staan dik. Om 13u arriveer ik in de albergue in Villalcazar de sirga. Mooie albergue met binnentuin en goeie wifi! Mooi dorp met een van de beste restaurants op de camino. Mia (24j) uit Finland is net voor mij en begroet me hartelijk. Ze schrikt van het aantal kilometers-29-en is best fier. Mag wel. We krijgen een bed en zij vraagt of ze boven mag liggen (op het stapelbed!????). Ik lig liever beneden. Het valt me op dat sommigen (meestal vrouwen) bewust kiezen voor boven omwille van de schrik voor bedwantsen. Ik heb hier nog geen last van gehad. Op het einde van het seizoen (sept-okt) is de kans hierop groter. Ook Toon, Els uit Holland vallen binnen alsook Rachel uit DC. Na een douche en een handwaske drinken we op het terras een frisse pint of witte wijn. Rachel (54) is kunstenaar, musician en Mia werkt in de horeca maar zou willen studeren voor dierenarts. Ieder heeft zijn verhaal en het is boeiend. Het valt me op dat elke Amerikaan die ik ontmoette een Trump-hater is! Mooi zo! Om 19u gaan we samen  met ons drie iets eten en dan daarna dodoken doen. Morgen wordt hard: 24 graden en  geen stopplaatsen in 18 km. Ze raden aan om veel water mee te nemen. En ja, we zitten vannacht weer met twee “roenkers”- ik raak het niet gewend????.    

Na een (korte) nacht vertrek ik om 6.30u voor een rit van 21 km. Dit moet te doen zijn, ik doe het nu iets rustiger aan. Een klein en lekker ontbijt voor 2 euro gaat er zeker in. Smaakt zo vroeg. Eerste kilometers gaan nog door glooiende meseta-velden. Het weer ziet er beter uit, oef. Mijn kleren zijn niet droog en gaan nat mee in mijne rugzak. Ik zal die straks wel aan de draad hangen. Het gaat vlotter dan ik dacht, ik denk dat Achilles getemd is. Heb wel een eerste exemplaar van blein op mijn rechtervoet achteraan. Mag echter niet klagen, na 2 weken. De spirit is back dankzij het mooiere weer, het blijft echter fris. Na een kleine 10 km kom ik aan in Castojeriz, een mooi bewaard gebleven historische plaats. Even voordien zijn we onderdoor het klooster van San Anton gegaan. Magnifiek en met wat verbeelding zie je de middeleeuwse pelgrims en paters zo staan. Peter uit Canada die ik gisteravond leerde kennen nodigt me uit voor een koffie. Dit sla ik niet af. Hij is 68 maar ik schat hem minstens 10 jaar jonger, zo vitaal. Spreekt vloeiend Duits en Engels. Zijn ouders zijn vroeger naar Canada gevlucht. Ook Honoré, mijn eerste Belg, is daar present. Ook zo jong als een veulen. Een babbelaar, en wij stappen enkele kilometers met elkaar. Hij vertelt over zijn leven. Plots staan we voor een immens monster, de Alto de Mosterales, die moeten we over. De pelgrims zijn herkenbaar als kleine stippen terwijl ze zwoegend en zwetend deze reus beklimmen. 12% stijgen en dit over meer dan 800 m. Honoré neemt zijn aanloop en laat me gezwind achter, ook Peter steekt me voorbij. Ik kom veel te kort, maar iedereen stapt zijn eigen ritme. Als ik bijna boven ben, met mijn tong op de grond, komt plots Jim in mijn zog. Jim is een toffe kerel, director van pensioenfondsen en hij stapt ook voor goede doelen. Dit schept een band, we hebben zeer veel respect voor elkaar. We omhelzen elkaar, we dachten dat we elkaar niet meer gingen zien. Boven nemen we enkele foto’s waarna er ook moet gedaald worden, 18% astemblieft! Dit doet pijn en ik moet extra voorzichtig zijn. We halen het. Na enkele kilometers komen we de kapel van San Nicolas tegen, hier kan je overnachten waarbij als verwelkoming  je voeten worden gewassen door Italiaanse nonnen. Moet een ervaring zijn maar ik laat deze kelk aan mij voorbijgaan????. Enkele kms verder is mijn eindstation, ik neem afscheid van Jim. Doet me wat, toch elkaar vanaf dag 1 gekend. Hij leerde mijn voornaam goed uitspreken en leerde mij enkele Ierse woorden zoals Slainte = good health, sante en zegt “slan leat” wat” vaarwel mijn vriend” wil zeggen. Er is nog altijd whats app????. Ik boek vroeg in en heb een bed onderaan,weer aan de deur. Morgen een tocht van 29 km voorbereiden. Maar hopelijk eerst een goede nachtrust,want die heb ik meer dan nodig. Nog 435 kmkes????????  

Na een zalige nacht op een 1-persoonskamer met Me,myself and  I ( geen snurkers!) om 7 u vertrokken uit Burgos. Had ’s nachts nog goed geregend. Rustig in de stad. Ik passeer de indrukwekkende kathedraal. Als ik ooit met Els als echte vakantieganger in de stad ben zeker een bezoekje waard. Er sliepen heel veel Peregrinos in Burgos en dat is er na een kilometer aan te merken. Er vormen zich al snel groepjes. Een Fins koppel spreekt me aan. Steeds dezelfde openers: ‘Van waar ben je en wanneer ben je gestart’. Als ze horen dat ik gestart ben op zondag gaat het steeds over de startdag -de hel in St Jean. Iedereen op de weg kent het verhaal van die fameuze zondag al en als ze horen dat je boven was ben je precies een halve held (was ik ook een beetje). Ik kan het bewijzen met een filmpje???? en allemaal zijn ze zwaar onder de indruk. Ook de Finnen die vanuit Pamplona wilden reizen naar St- Jean maar door de storm beslisten om de etappe te skippen. Goede beslissing vonden ze na het zien van het filmpje. We gaven mekaar nen Fins-Belgische pol en weg waren ze. Zou vandaag terug 32 km proberen te doen-weinig herbergen. De meseta is berucht:de Spaanse hoogvlakte die Burgos en Leon verbindt. Sommige pelgrims vinden dit magnifiek, anderen saai. Ik vind er geen fluit aan mede dankzij de regen en zijdelingse wind die hard beukt op mijn al aangetaste lichaam. De meseta kenmerkt zich door een zacht glooiend landschap met eindeloze paden. Er is geen beschutting en het landschap staat vol windmolens. Bij deze straffe wind waai ik bijna uit mijn propere onderbroek en ik kan mijn monddoek goed gebruiken. Mijn lippen kloven. Geen visuele prikkel door kastelen, kerken, oude gebouwen, bergen.       Nee, geef mij maar het landschap van de eerste zeer zware week????. En dan begint de geest te denken en slaat de eenzaamheid toe. Ik stap alleen en denk aan de eindmeet. Mijn eerste beginnende blein achteraan op mijn rechtervoet is een feit. De regen waait onophoudelijk links. Nee, geen pretje. Ik wil mijn bed en een douche! Ik neem geen pauze en haal daardoor een aardig tempo. Geen tijd en geen goesting om te babbelen. Trouwens er loopt 100 m iemand voor mij en niemand achter mij. Om 14u kom ik eindelijk aan in mijn doeldorp Hontanas. Ik moet toegeven dat ik deze keer overdag gebeld heb om een bed te reserveren????. Ik ben daar radicaal tegen maar de situatie dwingt me ertoe. Er is gewoonweg veel volk en de meeste trekken zich dit niet aan en vergeten de geest van de camino! Ik stond al twee keer zonder bed wat toch wat voor stress zorgde. Stress kan ik missen als kiespijn, ik probeer hier niet aan toe te geven????. Doordat ik belde heb ik de innerlijke rust een slaapplaats te hebben. Een Italiaanse jonge pelgrim heeft al drie keer buiten moeten slapen! Dit wil ik voorkomen. Ik heb het hier wel lastig mee. Tijdens de laatste 500m begint het te stortregenen en verkleumd en druipnat kom ik aan in de Albergue. Het stikt er van de pelgrims. Kleine bar, ik sla in gedachten een Amerikaanse knock-out die in het Engels zeurt en zaagt. We staan opeengepakt. Jim is er ook, hij roept me en is verbaasd over mijn tempo en uithouding. We spreken af dat we er straks enen zullen drinken. Hij zit in een andere albergue. ‘La mama’ leidt me naar mijn slaapplaats. Hopelijk lig ik beneden. Lap, het laatste bed boven in een veel te kleine kamer met veel te veel volk. 50 plaatsen zijn er hier in een veel te klein pand. Dit hou ik niet vol, ik moet hier weg! Ik ga op verkenning en vind een kamer die nog volledig leeg is, de onderste bedden lachen naar mij. La mama is uit het zicht verdwenen en ik pak mijn (reeds uitgepakte) spullen en installeer me in de andere kamer in een onderste bed. Voila, wie gaat er mij tegenhouden? Douchke pakken. Handwaske doen. Wifi en 3G zijn hier zielig slecht. Een echt verlaten dorp. Er druppelt nog een Braziliaans jong koppel binnen. Gevolgd door nog 5 Brazilianen. Het Portugees vlamt onophoudelijk door de kamer. Ze hebben me duidelijk niet nodig om te communiceren. Dit wordt voor mij luisteren, incasseren en zwijgen ! Honger!!! Ik besluit nu direct een menu Peregrino te gaan eten. Superlekker voor 9,50 euro. Paella, vis en Flan met brood, kan wijn en water. Mmmm. Toon en Els van de eerste dag zijn er ook. Ook Fred de Duitser (die alleen Duits spreekt). Als er twee groepen zijn die alleen hun taal spreken en geen of weinig moeite doen zijn dat de Engelsen, de meeste Amerikanen (Wendy is de uitzondering!) en de Fransen. Mijne was geraakt niet droog! Het is 13 graden en de hemelsluizen gaan open dat het nie schoon meer is, bliksem, donder en massa’s water. Niet leuk. En de Wifi sucks! Veel te veel tegelijk tokkelen op hun phone waardoor er zeker niets meer lukt. Verslag zal voor morgen zijn. In het barretje nog enen of twee gedronken met Els en Toon. Jim niet meer gezien, jammer! Besluit om 19u in mijn bed te kruipen. Moe, heb pijn in de voeten, bleinen achterkant. Achilles voorlopig getemd????. Kleren nog  niet droog,klam. Hopelijk morgenvroeg wel. Het feit dat u nu dit verslag leest heeft te maken met een hevig snurkende Braziliaan (!!!). Dit vind ik het meest ergerlijk. Nachtwerk vanaf  2u50. En de 3G werkt want iedereen maft…behalve ik. Heb veel te weinig slaap. Snurken zouden ze moeten verbieden! Dat hij thuis snurkt bij zijn vrouw en de rest met rust laat ! Ola, hij gaat er nog een octaaf bijsteken!! Precies ne wilde stier! Man,man, dit probleem houdt niet op op mijn camino????.Een ding en ik wel geleerd: snurken is een universele taal. Rustig blijven, Dirk! Ik hoop nu wel stiekem dat al wie mijn blog volgt en leest mijn goede doelen niet vergeet […]