Goede nachtrust gehad,geen roenkers in meters ver gespot. Vandaag gaan we van Sarria naar Portomarin, 22,5 km verder. Start om 7u. Het is direct menens, klimmen en dalen zal vandaag meer gebeuren dan ons lief is. We nemen pas na 5 km een ontbijt in een bar. Een vriendelijke hond komt gedag zeggen en hoopt dat er wat van de tafel valt. Ik vraag of ik met hem een selfie mag nemen en hij stemt toe. Prachtig, hoe de honden hier gewoon zijn aan de vele passanten. Tot nu geen enkele gevaarlijke of valse hond gezien en het waren er velen. Ik stuur de foto door naar Femke, onze grootste dierenvriend thuis. Ze vraagt me of ik het hondje kan meebrengen naar huis maar mijn rugzak weegt al zwaar genoeg. Nee,dus. Het is van de start in Sarria al duidelijk dat de Camino vanaf hier verandert. Waar ik tot nu dikwijls alleen kon stappen en de stilte kon voelen is dat vanaf nu verleden tijd. Vanaf Sarria sluiten immers heel wat pelgrims aan om het laatste stuk te wandelen zodat ze ook een compostela kunnen “bemachtigen” ????. Er vormen zich langgerekte slierten pelgrims en de rust en vooral de stilte is dus wat weg. Ik moet me hieraan aanpassen. Dit ben ik niet gewend. Ergens stoort het me wel maar ik weet dat dit er nu bij hoort. We zijn vertrokken voor een scenario zoals de dodentocht, zij het iets minder “crowdy”. Ik pas me wel aan, geen stress. Het valt ook op dat het respect en de solidariteit nu toch iets minder is dan in de beginfase. Rugzakken worden op stoelen geplaatst, voorsteken om koffie of broodje te bestellen…het gebeurt nu iets duidelijker maar het blijven gelukkig enkelingen. Jan stoort zich terecht aan diegenen die hun rugzak op de zeldzame lege stoelen plaatsen in de barretjes langs de weg. Zij begrijpen de zin van de camino niet, namelijk solidariteit. De weg is wel pittig, dalen en stijgen volgen elkaar snel op en dit over hobbelige ondergrond. Druk, drukker, drukst. Ook hele scholengroepen lijken nu de camino te wandelen. Groot respect hebben we voor een ouder koppel (minstens 70 jaar,eerder 80) die we voorbijsteken en die zeer moeizaam hun camino stappen. Hij draagt en rugzak, zij strompelt met twee gevonden stokken achter hem aan. We vragen of we kunnen helpen maar ze lachen en zeggen “no,no” en wensen ons een”buen camino”. Man,man…geloof verzet bergen. Verderop na 15 km heeft Jan honger gekregen en we droppen ons aan een albergue. Het is middag en het stikt er van het volk. Jan gaat een bestelling plaatsen en krijgt wat hij vraagt maar…moet niet betalen. “Straks”, zegt de barman die er zwetend alleen voor staat. Het terras zit vol met mensen die niet MOCHTEN betalen en wachten om te MOGEN betalen, lang nadat ze gegeten of gedronken hebben. Surrealistisch. De pelgrims willen vertrekken maar er stroomt steeds meer volk toe. Iedereen gaat dan maar aanschuiven om te MOGEN betalen. In de reëele wereld was deze kerel failliet, zeker weten. Hier gaan de wandelaars al lachend en gekscherend aanschuiven om hun euro’s te kunnen afgeven. Jan gaat lachend in de rij staan. We vinden dit magnifiek. We vertrekken. We zien een fietser die knieproblemen heeft en van de fiets moet, hij ziet af. Kan niet meer trappen. Vanaf Sarria merk je duidelijk het verschil tussen pas gestarte wandelaars en diegenen die reeds weken op de baan zijn. Jan heeft O’cebreiro gedaan en is dus”nen echten” en geen “plastieken”pelgrim, zoals de nieuwelingen smalend worden genoemd door de anciens. Ik ontmoet Arno, een Nederlandse jongeling die bij mij in de Albergue zat in St Jean, nu meer dan 4 weken geleden. Fantastisch, hij ziet er goed uit en heeft zijn baard laten staan. Blijkt dat hij geen scheergerief mee heeft????. Laten staan, Arno! Naar het einde van de etappe krijg ik het heel moeilijk in de rechterknie. Ik strompel de laatste kilometers vooruit, het doet vreselijke pijn! Het zal toch niet waar zijn!? De knie die me het meeste zorgen baarde voor de start en die tot nu steeds goed mee wilde… is wakker. Maar ik moet de eindmeet halen. Ik zal moeten opletten. Dit wordt nog spannend. We zijn op 90 km van de meet. Langs de weg staan vanaf kilometer 150 stenen paaltjes die de afstand tot op de honderdste van een meter aangeven. Het valt op dat de metalen plaatjes met kilometeraanduidingen vanaf kilometer 101 tot 96 allemaal van de paaltjes gerukt zijn. Vandalen! Gewoon om als souvenir mee naar huis te nemen. Schandelijk. Ik ben blij dat ik er ben, mijn knie verlangt naar veel rust. Jan kijkt bezorgd, hij beseft dat hij weinig kan doen voor mij. Ik zal het de laatste 4 dagen kalm aan moeten doen. Er komen nog twee zware etappes aan, morgen en overmorgen. Nu enkel smeren, smeren, slikken en slikken….????…en hopen dat het werkt.

Gisteren verbleven in een mooie albergue. Het is nu belangrijk dat ik probeer om albergues te vinden met een beetje meer ‘class’???? aangezien ik nu grote broer mee heb????. Als hij maar deftig kan slapen. Natuurlijk tricky in een albergue en met de ervaring die ik heb met snurkers. De albergue viel in de smaak: groot, modern en met “slechts” 12 in een kamer. Veel jongeren,maar blijkbaar was het 1 grote groep Ieren die met hun school de camino doen. Er was ook een paster mee (hierover straks meer). Jan wil graag beneden liggen. Tuurlijk geef ik hem zijn goesting, hij is immers mijn gast. Ik ben blij dat hij er is, het geeft me terug extra spirit. Het weer verandert constant. Regen, zon en onweer wisselen elkaar snel af. We hebben een mooie avond met Steve in een bar. Hij vertelt over Canada, over zijn kids, hoe ze het beleven…Wij over onze thuis. Na een fantastische avond in de bar met Steve nemen we afscheid. Aangekomen in onze albergue willen we nog wat babbelen,maar dat is buiten een van onze kamergenoten gerekend. Onze Jan heeft al kennis gemaakt met deze vreemde man. Toen hij ’s middags een napje wou doen lag deze rare kwast naast hem te roenken dat het niet schoon meer was. Als er iets is waar Jan zot van wordt dan zijn het roenkers. Ook werd Jan er door dezelfde kerel op gewezen dat hij, toen hij zich wou gaan wassen, zijn beurt moest afwachten. Jan wou voorsteken…” There is a queue”- er is een wachtrij. En nu is het terug deze gast die raar doet. We lachen als we bedenken wat Jan gaat doen als hij roenkt vannacht…hij gaat aan zijn bed schudden, harder roenken,…  Achteraf blijkt dit een pastoor te zijn die de groep Ieren begeleidt! Hij getuigt alvast van weinig verdraagzaamheid????. Hilariteit nog groter. Meneer Pastoor slaagt erin slechts na 1u in zijn bed te kruipen. Moest de nachtmis doen, hoogstwaarschijnlijk????.’s morgens is Jan redelijk goed uitgeslapen. Hij heeft zijn eerste nacht in de Albergue goed overleefd. Oef ! Een ontbijtje in ons kas geslagen, en hop wegwezen. Oeps, probleem. Jan zijn ene wandelstok lijkt stuk, hij blijft niet meer vastzitten. ‘ T zijn pertang kostelijke stokken… Het lukt niet en onverrichterzake moet hij met één stok verder. Hier zal AS Adventure voor boeten als hij terug is! We kunnen bij vertrek uit Triacastela kiezen tussen twee wegen: de ene is de originele weg, heftig (330m) stijgen en dalen en weinig “bevoorrading” maar wondermooi, de andere is iets langer maar veel minder lastig en naast een autoweg. We kiezen natuurlijk voor de mooiere, lastigere weg en we zullen ons dat niet beklagen. In het begin bij de beklimmingen zwaar afgezien- dit behoort terug tot de zwaarste klimmen die ik al deed- maar de beloning is des te mooier: prachtige vergezichten, mooie groene natuur en vooral…. rust. Weinigen doen dit omdat het zo zwaar is. We komen door spookdorpjes, voorbij klaterende riviertjes en vooral groen….veel groen. Galicië wordt niet voor niets “de pispot van Spanje” genoemd. Het regent hier vrij veel waardoor alles veel groener is. Vandaag hebben we geluk. De zon schijnt, het is ideaal wandelweer. We genieten van de etappe. Bij een barretje genieten we met een aantal Spanjaarden van een  break. Er ontstaat een gesprek met handen en voeten… Ze horen dat we van ‘Belgica’ zijn. Brugas, Gand en Brusselas passeren de revue. Jan vraagt of ze allemaal Spanjaarden zijn. Waarop twee van hen zeggen “nee,van Catalonië”. Ik antwoord, goed wetende dat dit heel gevoelig ligt in Spanje, dat “dat toch ook Spanje is”. De twee Catalanen verslikken zich bijna in hun tortilla, de anderen gieren van het lachen. Wij ook. Die Belg durft nogal! We zijn niet voor niets de dappersten van alle Galliërs! De sfeer zit er goed in. Wij gaan door en nemen afscheid onder luid geroep: ‘Adios Amigos”. Tof, toch? Sarria ligt redelijk diep en het dalen gaat fors door. Onderweg komen we terug honden tegen,allemaal des te rustiger. Maar bijna zo groot als een kalf! De honden zijn hier van een zeer groot kaliber. In Sarria kort na de middag. Albergue gezocht en gevonden. Twee bedden in een kamer van 4. Dit valt alvast goed mee. Nog beter als we merken dat er twee badkamers zijn met een bad! Dit laat ik me geen twee keer zeggen….alleen jammer dat er geen badstop is????. Toch genoten van een vrij ‘echte’ badkamer. Wat een tof toeval als blijkt dat de Travelling Davises ook inchecken! Ik koop voor de kinderen chocolade omdat ik ze zo bewonder en omdat morgen onze wegen definitief zullen scheiden. Nog een laatste foto. Het was een eer deze familie te leren kennen. Morgen richting Portomarin. De magische  kaap van de 100 km voorbij…    

Ik neem het bloggen vandaag even over van Dirk. Na vier weken heeft hij wel een rustpauze verdiend en ik ben hier nu toch, dus … Tja, die Camino … het doet je toch wel iets. Of zoals een Amerikaanse uit New York het verwoordde toen ik samen met haar gisteren puffend de top van de berg in Faba op klauterde: “Thanks to the Camino, you learn to appreciate the simple things in life”. En zo is het echt. Je bent onderweg, je kijkt naar de natuur, je praat wat met andere mensen, je geniet van een eenvoudige maaltijd en het heldere, koele water dat je onderweg kan tappen en … je hebt tijd. De jachtigheid is echt helemaal weg. Vandaag voerde de tocht ons van Cebreiro naar het veel lager gelegen Triacastella. De eerste uurtjes moesten we nog even klimmen. Bezweet bereikten we de alto op 1350 meter, waar een slimme Spanjaard een gezellige eettent had neergepoot. De stroom caminogangers hield er halt en genoot er van een koffie, versgeperst fruitsap of een heerlijke chocoladekoek. De honden des huizes, twee fors uit de kluiten gewassen ‘beren’ probeerden smekend een koekje mee te pikken. Een oudere Californische raakte meteen bevriend met deze schepselen en het was snel duidelijk, zeker na een paar hapjes, dat de liefde wederzijds was. Ook de Oekrainer die gisteren nog met veel gedruis in een rij stoelen was gevallen kwam even later strompelend de eettent binnen. Wij keken al uit naar een bisnummer, maar hij hield het deze keer opvallend rustig. De Canadese familie Davis zagen we ook. Fantastisch om deze familie bezig te zien. Het jongste meisje, 6 jaar oud, huppelt de ganse tijd enthousiast mee. De oudste dochter, 12, vertelde ons met overtuiging dat de wereld veel beter af zou zijn met Michelle Obama dan met Trump. Het meisje met een beperking dat de hele tocht liefdevol wordt meegevoerd in een grote buggy, kraait van de pret. Neen, echt, oeverloos respect hebben we voor Steve en zijn prachtige gezin. Na de alto volgde de afdaling naar Triacastela. Grijze wolken pakten zich dreigend samen. Het regende. We stapten gewoon verder (er was ook geen andere optie). Een beetje verder ging een Amerikaanse pardoes onderuit. Met twee andere caminogangers snelden we haar te hulp. Ze had gelukkig niks gebroken, zag er wel een beetje ‘dizzy’ uit, maar verzekerde ons na een paar minuten dat ze verder kon. We raakten meteen daarna aan de praat met een van de andere barmhartige helpers, en zoals dat hier vaak gaat stel je dan de openingsvraag: “where are you from?” “Well, I am from Belgium”, zei de man. Hilariteit uiteraard, zeker toen bleek dat de man roots had in … Opdorp!  We waren snel vertrokken voor een toffe babbel. Ronny met roots in Opdorp, was al twee maanden onderweg vanaf Vezelay, en bleek ‘nen echten’, een beetje zoals onzen Dirk dus.  Terwijl we met zijn drieën Triacastela naderden, gingen de hemelsluizen helemaal open. De regen viel nu echt met bakken uit de lucht, waardoor de zandweg waar we stapten in een kolkende rivier dreigde te veranderen. Nat tot op ons vel kwamen we uiteindelijk aan in onze albergue. Een moderne albergue met tal van faciliteiten. We liggen met ongeveer 15 op een kamer. Hopelijk houden de snurkers zich een beetje in vannacht????    

Vandaag zou ik normaal mijn grote broertje Jan moeten treffen (als hij niet verloren loopt,natuurlijk!????). Hij heeft me gisteren gebeld vanuit Compostela (en was nog NIET naar de kathedraal geweest!-dat mag ook nie????) en zit alvast vol adrenaline. Dat belooft! Maar ’t zal zeer aangenaam zijn mekaar op de klim naar O’cebreiro terug te zien. Alvast een vrij goede nacht gehad. Ik lag wel alleen op mijn kamertje maar (zonder overdrijven!) een peregrino die in de kamer lag naast mij snurkte los door de muur (ene steen maar en geen isolatie vermoedelijk). T ligt aan de muur en niet aan de mens????. Je moet het zelf horen om het te geloven. Is ook moeilijk te geloven. Albergue was ook niet veel soeps, en ook niks te zien in het gehucht. Verkeerde keuze maar dat kan gebeuren. Vertrokken zonder ontbijt onder een licht bewolkte hemel. Dit ziet er toch al veel beter uit dan gisteren. 3 km verder in een panaderia een zeer goed ontbijt genomen. Ik neem rustig mijn tijd vandaag. Jan heeft toch wat tijd in te halen voor ik hem zal zien. Ik probeer hem toch tijdens de klim te zien. Het totaal aantal km zal vandaag beperkt blijven tot 15. Het is eens tof om je tijd te kunnen nemen. Jan heeft 5 km van O’cebreiro een Casa gereserveerd. Dus, slapen is geregeld. Moet ik mij niet druk over maken.  De eerste dorpjes in aanvang van de klim Ruitelan, Las Herrerias zijn zeer mooi, voldoende overnachting en gezellig (had ik dat gisteren geweten). De weg gaat langzaam omhoog en de hellingen blinken van de kastanjebomen. Mist en nevel maken het plaatje compleet. Deze vroegere doodse boerendorpen zijn dankzij de Camino gered. Ik doe het rustig aan. Na Las Herrerias begint de klim direct zeer steil en dit gaat niet meer stoppen gedurende 2 uur. Nu is het afgelopen met het waandenkbeeld van “een rustige klim”. Dit is iets voor een koninginnenrit in de ronde van Spanje. De zon komt erdoor en de uitzichten zijn adembenemend. Na enkele km moet ik van de weg, rechtdoor voor de fietsers links voor de wandelaars in de bossen. Kort voorheen( na mijn koffiepauze) heb ik terug een moment gehad dat me voor altijd zal bijblijven. Ik kruis het pad van een gezin, ouders met drie jonge kinderen! Ik doe mijn duim omhoog en zeg ‘respect’ (in elke taal is dit verstaanbaar). De vader en moeder glimlachen. De kinderen lijken niet te zeuren. Een ervan heeft een beperking en zit in een wagentje dat vooruit getrokken of geduwd wordt door een van de ouders. Wat een respect heb ik voor die kinderen en hun ouders! Ik knoop  een gesprek aan en blijkt dat ze uit Canada komen en vertrokken zijn in St Jean! Mijn respect groeit nog! Het gezin Davis bestaat uit vader Steve, mama Nellie en de kinderen Maggie,Lily en Nathalie. De jongste kinderen zijn 6 en 10 jaar. Je zou het met niet veel kinderen moeten doen, de meesten zagen de oren van je hoofd. Hier,deze doen het en trachten te genieten. Wondermooi. Die hebben hetzelfde gedaan dan al die rugzaktoeristen! Hun bagage dragen ze bij zich. Het kindje in het wagentje heeft een beperking. Er ontstaat een leuk gesprek  doch mijn tempo is wat sneller en we nemen afscheid. Het pad links voor de wandelaars gaat onder een groen bladerdak en over scherpe rotsen en stenen, steil… maar dan ook zeer steil omhoog! Dit is niet voor doetjes. Ik zweet als een rund, de druppels lopen over mijn gezicht en ik weet dat mijn zweetdruppels die ik hier achterlaat voor eeuwig in de ondergrond van de steile klim naar o’cebreiro zullen doordringen.Wat een zalig gevoel????. In La Faba op 900m hoog is een eerste dorpje. Hier zitten 4 kwetterende Amerikaanse vrouwen zonder enige vorm van bagage aan een fuente uit te rusten en te vertellen hoe zwaar het wel is . Ze zien dat zwetend rund vol gepakt met een te zware rugzak komen en er is geen een die medeleven toont. En maar zagen hoe zwaar ze’t hebben. Ik versta elk woord????. Ik kruip nog 300m hoger en in de klim krijg ik telefoon van Jan. Hij heeft aan de noodrem van de bus getrokken en heeft de chauffeur verplicht te stoppen aan de voet van de berg. Hij komt eraan. Ik spreek af dat ik in het laatste dorp voor de top op hem zal wachten (op 1200m). Maar niet voor ik me in de berm heb gezet en een half uur geniet van het mooie uitzicht en de stilte. Dit pakken ze me niet meer af. Tijdens mijn luilekker-moment passeren Steve, Nathalie en de kids me! Ze hebben het moeilijke pad gekozen!!! En dit met de grote buggy. Mijn respect groeit nog. Ik vraag aan een vriendelijke Amerikaanse madam of ze een foto van mij wil nemen. Ik in de bergen… dit gaat niet veel meer voorvallen! In het dorpje La Laguna aangekomen zitten Steve en Nathalie uit te rusten. Ik betaal ze een rondje. Ze willen weten wie ik ben, wat ik doe… Er worden telefoons uitgewisseld en ik stuur ze de foto’s die ik nam door. Vinden ze fantastisch. Het kind met een beperking kraait van de pret, ze vindt dit leuk. Zo een toffe familie! “See you on the top ?” vragen ze. Ik vertel dat ik wacht op mijn “oude” broer, die is nog eventjes een paar uur zoet met de klim. Al wie het verhaal van Jan hoort (dat hij nog een volle week zal meestappen en hiervoor speciaal van België komt) vindt dit geweldig. Terwijl ik uren moet wachten op Jan schrijf ik nu al een groot gedeelte van de blog. Van de nood een deugd maken, noemen ze dat! Hij kan elke moment arriveren…Een Oekraïens koppel (ik zie het aan de kleuren) komt boven aan, de man gaat de bar binnen en valt daar pardoes in een paar tafels en stoelen. Allen daarheen,maar het blijkt niet zo erg,hij is […]

  Vandaag een etappe van 23 km voorzien. Gaat wel langs de autoweg. Gisterenavond nog een leuke avond gehad met de kamergenoten. Eerst had Priya te veel eten gekocht en nodigde ze ons uit-in de keuken van de albergue-om samen met haar haar “overschot “naar binnen te spelen. Nick en Linda, een 23-jarige Duitse die voor sociaal werkster studeert, waren er ook. Gezellige babbel daarna verdergezet op het terras. Nick is toch wel een guitige kerel. Veel gelachen. Relatief goede nachtrust gehad. Vertrokken om 6u50. Ik stap buiten en in een steegje in het duister zie ik licht branden. Het was de lokale bakker, volop bezig en het rook er heerlijk. Het was een authentiek bakkerijtje waar je ook echt in de bakkerij staat en alles ziet gebeuren. Brood wordt gebakken in een houtgestookte steenoven, je ziet het gebeuren waar je bij staat. Prachtig! Geen tijd om te blijven staan natuurlijk. Ik bestel er 2 napolitanas (mijn lievelingskoek met chocolade hier) en vertrek onder een grijze hemel. Na 10 minuten heb ik prijs:het gedonder boven mijn hoofd heeft resultaat. Regen… en het zou niet meer stoppen. Op zo’n dagen wens je dat je thuis gebleven was. Je kan niet genieten van de omgeving, je kledij plakt aan je lijf ( ik had mijn gescheurde zware poncho reeds na twee weken achtergelaten) en je moet gestaag klimmen langs een saaie en gevaarlijke autoweg. Nee, ik heb al toffere momenten gehad. Er is heel weinig volk op de baan (ik ben een 20-tal (????!) druipnatte collega’s tegengekomen). Ofwel heeft niemand goesting om te wandelen vandaag ofwel zijn enkel de hopelozen op de baan. Er is opvallend meer taxivervoer. T zal het tweede dus wel zijn☺. Een dag om snel te vergeten dus. Ook in mijn blog kan ik hierover weinig boeiends vertellen- sorry voor mijn trouwe lezers. Om 13u kom ik kloddernat aan bij een herberg in La Portela de Valcarce. 13u is tot op heden altijd een uur geweest dat ik zonder reservering een bed had. Nu: Completo!!! Dat kan toch niet waar zijn. Ik vraag of ze toch geen oplossing hebben en tot mijn grote verbazing nemen ze me mee naar een klein plaatsje waar een bed staat en een kleine douche Er staat een Tv (!). 12 euro? Vale? Ok. Ik mag hier slapen! Tof, ik probeer me te installeren en zal toch alleen liggen, da’s het belangrijkste. Ik neem en warme douche en ga slapen. Ondanks het ‘goede’ nieuws van het bed voel ik me vandaag echt niet super. Ik heb echt veel te weinig slaap gehad de laatste 4 weken, dit wreekt zich. Mijn benen willen ook niet meer mee, ik heb het nu echt fysiek moeilijk. Spierpijn, mijn maag ligt overhoop…Ik heb geen honger,maar moet iets eten. Anders gaat het zeker niet lukken. Gelukkig willen mijn knieën en onze Achilles wel nog mee. Jan is intussen vertrokken vanuit Zaventem. Hij laat me weten dat hij veilig geland is in Santiago en zal morgen naar Ponferadda reizen en dan met de bus tot aan de voet van de berg komen. We zullen elkaar misschien niet onmiddellijk treffen maar de bedoeling is dat we mekaar boven zien. Hoe, dat zien we wel. Hij zal in ieder geval niets te vroeg komen, heb wel wat familie nodig????. Het zal een korte avond worden, dat voel ik. De Wifi trekt hier ook op niet veel…maar ik blijf (glim)lachen! Ik hoop dat ik morgenvroeg beter wakker wordt dan ik me nu voel en dat de weergoden me tijdens de beklimming goed gezind zijn. On verra…