40,5 km. Dat heb ik vandaag gestapt. Ben best fier op mezelf. Niet te veel meegemaakt, hele dag alleen gestapt. Deed ook eens deugd. Ben nu in Burgos. Vanmorgen vertrokken om 6.15u. Niet veel gerust, gewoon 2 x gestopt om een ontbijt (2x) te eten. Om 15u10 in de gietende regen aangekomen in Burgos. Alle Albergues waren volzet! Toen ik aan de receptie van de municipal zei dat ik ook de grond wel wou slapen zeiden ze dat dat niet kon. Ze gaven me een plannetje van Burgos en ik kon op zoek. Het is dus een fabeltje dat ze altijd een plaats zoeken…Andere Albergues ook completo! Met dat reserveren altijd ????. Een pension gevonden. 26 euro voor een kamertje. Proper,rustig .Best ok!  Uiteindelijk een grote verademing. Wat een rust en eindelijk wat privacy. En een bed zonder snurkers (allez dat denk ik toch????)! Het leven lacht me toe. Een mens kan toch gelukkig zijn met kleine dingen. Fysiek relatief ok. Voel het wel goed maar wat wil je, dit heb ik nog nooit gedaan- bijna 41 km met zware rugzak in moeilijk landschap. De ervaringen van de dodentochten kwamen vandaag wel van pas. Morgen probeer ik terug 25 km te doen. O,ja. Deze nacht is de site uitgevallen en de foto’s zijn weg,mijn webmaster Jolien (wat een hulp!!)werkt eraan,dus we hopen het terug goed te krijgen. Ik ben te moe om veel te pennen,sorry hiervoor. Sloppel. Dit moet ik zeker ook wel kwijt: gisteren ook mijn eerste Belg ontmoet: Honoré uit Geraarsbergen, afkomstig van Merchtem! Heeft problemen met de voeten en werd verzorgd door twee behulpzame Nederlandse dames Jita en Martha. Ze hebben hem verpleegd, was ook nodig, voeten lagen helemaal open. We hebben ’s avonds samen met ons 4 gegeten. Konden we nog eens Nederlands praten. Jita en Martha wisten van Achilles en gaven me de goede raad te luisteren naar mijn lichaam als ze hoorden dat ik van plan was om 40 km te doen. Ze hebben gelijk en ik heb ook geluisterd. Ze kunnen gerust zijn, het ging prima. Bedankt voor de zorgen, Jita en Martha. Toffe madammen Het ga je goed, Honoré. Coole gast.

Gisteren een heel gezellige en cosy avond gehad met de Franse Philippe en zijn 5 copains (3 toffe, iets oudere koppels), Marcel en Marcio uit Brazilië en Diana uit Duitsland. Goed kunnen rusten en ijs gekregen van een zeer behulpzame Orietta en haar man (hospitaleros). Magnifiek geslapen nadat ik Philippe het woord ‘dromenvanger’ had geleerd. Trots toonde hij zijn dromenvanger die hij elke avond hangt. Ik leerde hem het Nederlandse woord en zei hem dat hij, indien hij het de volgende morgen nog zou kunnen uitspreken, een zeer goeie leerling was. De drie koppels waren zeer geïnteresseerd in mijn queeste en mijn twee goede doelen en vroegen honderduit. Iedereen vindt het zeer nobel en fascinerend en wenst me het allerbeste. Tof ! Ze noteren de website. Vanmorgen stond Philippe op en het eerste wat hij van in zijn bed  riep was ‘DROMENVANGER’. Iedereen in een deuk van het lachen. Deze albergue’ Acacio et Orietta ‘ was super! Beste tot nu toe.  Lekker ontbijt met de groep en om 7u20 op pad voor 21 km. Marcio ging de bus nemen naar Burgos wegens te veel pijn aan het scheenbeen. Ik voel me goed en  vergeet even dat ik moet inhouden in het begin. Achilles voelt zijn moment aangebroken om zich te wreken voor mijn onachtzaamheid en een pijnscheut schiet ineens in mijn rechterkant. Zo hevig dat ik dacht dat hij scheurde…?. Paniek. Ik doe het veel rustiger aan en de eerste 6 kilometers zijn pijnlijk. Ik vrees aan mijn retourtje naar Buggenhout. Daarna gaat het ineens terug veel beter en ik haal een aardige snelheid. De rugzak word ik blijkbaar wat gewoon, heb niet veel last meer van het gewicht. Maar dit blijft natuurlijk wegen op de voeten en knieën. Ze gaven regen maar niets van: wolken en  blauwe lucht. Arnold, een beer van een Australiër, passeert me en houdt in. Hij wil wat babbelen en ik geef hem wat hij wil. Hij doet de Camino om het sportieve en moet op 10 juni terug naar Sidney. Is ook in Saint Jean gestart op 30 april maar heeft de lage route genomen. Toffe gast. Hij is duidelijker sneller dan ik en houdt in. Na ongeveer twee kilometers te hebben gestapt en gepraat drukt hij me stevig de hand en zegt in zijn sappige taal “good luck”. Ik ben deze vanmorgen vergeten water bij te tanken en stop bij een fonteintje. Ik vul mijn veldfles. Onderweg passeren ook acteur Philippe en zijn bende me. We nemen nog wat foto’s en wisselen gegevens uit. Toffe mensen die vol zijn over mijn avontuur. Ik voel me goed en denk er stilletjes aan om verder te trekken na 21 km. Maar dan zou ik er 12 km extra moeten bij doen en dat zonder herbergen. Dat is vandaag nog te veel. Ik kom om 11u50 aan in Villafranca Montes de oca, mijn doel voor vandaag. Ik zoek een Albergue en vind er een dat behoort aan een chique hotel. Ik stap binnen en aan de receptie voel ik me wat een landloper, zweterig en stoffig. Ze zijn dit wel gewend. Mijn blik valt op een berg rugzakken die aangevoerd zijn door taxi’s (daar blijft mijn broek nog van afvallen). Van afvallen gesproken…mijn broek valt ook al letterlijk af, da’s leuk meegenomen. Broeksband mag ik zeker niet verliezen of ik heb een probleem. Ik ben vroeg en ik kan kiezen tussen een slaapzaal met enkel bed (10 euro) of een zaal met stapelbedden (8 euro). Op die 2 euro zie ik niet want enkele bedden zijn een stuk praktischer. Ik ben vroeg en kan optimaal en rustig gebruik maken van de douches en toiletten. Zalige hete douche. Daarna mijn liefste Els bellen en op het terras (wat een prachtige tuin!) een ijskoude sangria drinken. Ik geniet van Whats app zodat ik Els kan zien (wat is dat een goede uitvinding!). Els heeft het me wel moeten leren voor ik vertrok want ik kende het nauwelijks. Ik zie stilaan de pelgrims binnendruppelen. De zalen raken gevuld en het wordt druk. Plots een groot probleem: blijkt dat er geen water  meer is! De nieuwe  kunnen zich niet douchen of naar het toilet! Frustratie en gezaag. Niet bij mij. Ik ben fris gewassen en heb mijn gevoeg al gedaan (misschien heb ik al het water wel opgebruikt). De kamer ruikt al naar zalfjes en spierversterkende producten. Straks full option gaan eten in het restaurant van het hotel (??) voor 12 euro. Speciale prijs voor pelgrims. Morgen ga ik proberen heel vroeg op te staan en Burgos te bereiken, dit wordt wel een hele zware (+-40 km).  Er zijn te weinig herbergen om na 25km te stoppen of ik moet weer een korte rit doen. Kan ik niet maken, ik geraak anders te ver achterop. Dit wordt wat bang afwachten, maar no stress. Ik heb speciaal het bed aan de deur genomen zodat ik niemand zal storen om 5u.    

Redelijk goede nachtrust gehad in een albergue municipal (albergues georganiseerd door de gemeentes). Groot en proper. Kamer van 20. Naast mij lag wel een zware ronfleur maar ik ben intussen zo moe dat ik gewoon in slaap val. Vertrokken om 7u15. Rustige tocht van 15 km. Ik heb me voorgenomen om vandaag Achilles rechts en Achilles links te geven wat ze willen… namelijk rust. Tijdens de eerste 10 km voel ik me wel goed. Ik word met de dag sterker, mijn lichaam past zich blijkbaar aan aan de situatie. Pijntjes begin ik minder en minder te voelen maar verdwijnen niet. Ibuprofen is een goed product. Maar ik besluit om toch mijn plan te handhaven en te stoppen op 15 km. Mijn lichaam zal me dankbaar zijn. En ik luister ook naar de raad vanuit mijn thuisland – door diverse bronnen onafhankelijk van elkaar. Mooi gezegd door JP: plooien mag maar breken niet. Tijdens de laatste 5 km passeer ik Emma, een Australische youngster van vooraan in de twintig. Ze herkent me van in Logrono. Hey, Duirk -inderdaad again. Blijkt dat ze me kent via Jim, the Irishman. We geraken aan de babbel. Zij heeft bleinen en komt de eerste maal in Europa,na de studies. En dan direct dit, chapeau!! Ze wil Europa aandoen. Ik raad Brugge aan (natuurlijk, ze hebben daar ook de beste ploeg van ’t land!). Interesse. Ze ziet de foto van Dorien en vraagt wie ze is. Ik doe het verhaal. Ze heeft het moeilijk,haar vader is vorig jaar gestorven aan kanker. Dit is toch speciaal, iemand die je van haar nog pluim kent en die haar ziel wat blootlegt. Ik zeg haar dat ik ook voor haar vader zal stappen. We nemen foto’s en ze geeft me haar mailadres zodat ik de foto’s kan doorsturen. We stappen verder met een Zuid-Afrikaan en een sympathieke Franse.De Afrikaner is blij dat hij met mij Zuid- Afrikaans kan spreken (’t is toch een leuke taal). Hij was op vakantie vorig jaar in België. De Franse was ik voorbij gestapt toen ze haar gevoeg aan het doen was in het gras. Ik blijf discreet, maar toch is ze gegeneerd. Hoeft niet, voor ons mannen is dit veel makkelijker. Ik kan een glimlach wel niet onderdrukken. We nemen afscheid in Viloria de Rioja waar ik een Albergue zoek. Het is nog niet open. Ik lees in mijn gidsje dat er maar 10 plaatsen zijn. Er wacht al een Braziliaan (60 j). Hij ziet er nog verdomd goed uit maar heeft veel last van het scheenbeen. Er komen ook nog 3 Franse koppels aan. Iedereen is super sociaal en vriendelijk. Ik krijg een bed,oef! De Albergue is klein maar een droom, een echte authentieke, je leeft bij de mensen thuis en de prijs is te gek…..5 euro! Het diner van vanavond en het ontbijt morgen zijn donativo, dus je geeft wat je wil! Ongelooflijk. We zijn maar met 8, ik heb een bed voor mij alleen! Hier kom ik nu al tot rust. De muziek die constant speelt op de achtergrond, de zetels, de kachel die brandt. Terwijl ik deze blog schrijf val ik bijna in slaap van de rust. De Franse koppels zijn uiterst geïnteresseerd in mijn blog en mijn twee goede doelen. Ze vinden me nu al fantastisch. Ze gaan me volgen…! Trés sympha! Ola, eindelijk een weegschaal! Ik ben al een paar dagen benieuwd hoeveel ik weeg, mijn broek valt al wat ruimer. En hoera, op 1 week tijd 2,5 kg kwijt! Dit is pas een dieet…De hospitalero Orietta geeft me spontaan ijs voor Achilles en zegt dat ik teveel gewicht bij heb. 11,5 kg. Stuur toch wat naar huis, zegt ze. En ze zal wel gelijk hebben maar ik zie niet direct in wat (misschien mijn tweede paar schoenen). Ik moet er ernstig aan denken.                       

Wat een rustige nacht, een verademing. Mijn kamergenoten waren superlief- geen ronkers en ze bleven liggen tot 6u. Deze albergue in Ventosa kan ik iedereen aanraden. Ik voel me in topvorm! We werden ook gewekt met gregoriaanse gezangen en geurstokjes, dit geeft wel een apart gevoel. Hell yeah,wat een topervaring.  Vertrokken om 6u45, zon was al op en volop aan het schijnen. Ik wist dat het een zonnige dag ging worden,dus mijn velleken ingestreken zoals me was opgedragen. Er lopen hier al wat (Engelse) kreeften rond in de vlakten van La Rioja.Mijn voeten goed verzorgd, mijn rugzak gecontroleerd (elke dag zien of je niets vergeet is het enige waar je moet aan denken). Ik heb mijn manier van pakken al gevonden zodat het steeds minder lang duurt. Ik neem sedert gisteren twee pijnstillers per dag. De apothekers op de camino kunnen leven van de verkoop van Ibuprofen, een topper hier! Vandaag zou ik 15,5 km doen. Het is dat of direct 31 km omdat er gewoonweg te weinig dorpen zijn op deze route. Zonder ontbijt (ze geven dat daar niet- de pelgrims moeten ook allemaal in elke herberg om 8u de deur uit zijn) vertrek ik terug over de glooiende velden. Vergezichten van hier tot in Tokyo. Machtig. Grindpaden. Steeds maar (steil) op en neer. Er werd me aangeraden om veel proviand en water mee te nemen want de zon brandt ongenadig en er is weinig beschutting. In het begin is het zalig alleen lopen – gedurende 2 uur maar 2 medepelgrims gezien. Moet je echt eens komen doen. Na 11 km kom ik aan in Najarra en in een bar drink ik mijn tweede koffie. Recht over de bar is een schooltje en de ouders brengen hun kleuters naar de school. Politie patrouilleert en waarom is me een raadsel. Ik betaal mijn euro (!) en ga verder. Een medepelgrim loopt verkeerd en wordt door een local terug het rechte pad opgestuurd. In steden moetje echt goed opletten  of je bent de verkeerde kant op, de gele pijlen staan er op de grond of op muren geschilderd. Gisteren ben ik trouwens ook een kort stukje doorgelopen in een dorpje- ik volgde een geel kruis en werd nageroepen ‘ Ola,Peregrino’ …en ze zetten je terug op de juiste weg. Ze zijn hier toch zo vriendelijk! Even verderop spring ik terug een farmacia binnen om inlegzooltjes in siliconen voor de hiel. Matthieu de Fransman (vertrokken van in Le Puy!) had me dat aangeraden,hij had ook last,kocht ze en nu gaat het veel beter. Ik had een foto genomen van de zijne om te laten zien. Leg dat maar uit in het Spaans, voor hetzelfde geld geven ze me viagrapillen. Nee, dan beter geen risico en direct geholpen. Op 1 minuut was ik buiten en ik had mijn gerief. Direct aangedaan en dit liep inderdaad wat makkelijker. Ik voel me nog steeds supergoed, geen last van Achilles. Volgende halte is een dorpje wat mijn eindbestemming zou zijn, op 15,4 km. Het is 10.45u als ik daar aankom. Dit lijkt me toch wat vroeg en omdat ik me toch super voel besluit ik om nog 10 km verder te gaan naar Ciruena. Na 2 uur kom ik er aan in …een spookstad. Hele appartementenblokken staan leeg en te koop. Sommige onafgewerkt, allemaal’A Vende’. Dit is een duidelijk gevolg van de crisis Spanje. Is wel een heel akelig zicht. Triestig. Iets voorbij de appartementenblokken zie ik een klein dorpje verschijnen. Daar zal wel een albergue zijn, hoop ik. Ik ben wel al wat uitgeput en snak naar een koude douche en een bed. Er staat een geschreven bord  Albergue- 7 euro, wifi en ‘home made bread en pizza’. Dit lijkt me het te zijn, denk ik. Ik kom er na een steile klim aan, stap binnen in een gangetje. ‘Bienvenudo’ staat er te lezen. Het ruikt er naar iets dat ik niet kan thuisbrengen maar dit ruikt al niet goed. Het is er ook benepen en vuil en dan heb ik het bed nog niet gezien ( hoogstwaarschijnlijk zijn alle bedwantsen van heel het dorp hier verzameld). De hospitalero komt nors aangewaggeld. Een smerig type, zijn haar in maanden niet gewassen (vet als boter), een half gebit, roos op zijn zwarte t-shirt (ook in maanden niet gewassen denk ik). Ik zie die kerel, die dan ook nog onbeleefd was, en mijn hersenen sturen direct bevelen naar mijn ledematen ” weg hier!” Ik laat me dit geen tweemaal zeggen, draai me om en zeg “Perdone, no”. Voor ik het weet sta ik weer op straat. Het alternatief is nog 7 km doorwandelen naar de stopplaats Santo Domingo de la Calzada. De zon staat hoog en ik heb bijna geen water meer. Ok,ik waag het erop want ik wil in zo’n plaats niet blijven. Dan volgt nog anderhalf uur afzien, Achilles rechts begint wakker te worden en trekt aan mijn mouw om te stoppen. Ik kan niet meer maar ik kan ook niet stoppen. Dit had ik niet voorzien. Het alternatief is roemloos sterven op de landwegen te midden van de eindeloze velden…  Stevige kuitenbijters! Test nummer zoveel. Op een bepaald ogenblik is er een steile landweg die gedurende meer dan een kilometer doorloopt, door de bochten blijkt er geen einde aan te komen. Ik ben buiten adem,de zon brandt en mijn korezze begint weg te glijden als sneeuw voor de zon. Op de top van de landweg staat een jonge kerel met een kraampje, parasol, gekoelde dranken en prularia van de camino (schelpjes,kruisjes…). Er loopt een kleine hond. Lap, denk ik, daar is de commercialisering weer. Maar ik heb zo’n dorst dat ik toch iets wil uit zijn frigobox met koud water vol cola, water, fanta, bier… Zijn bijeengeraapt fruit ziet er smakelijk uit. Vriendelijke kerel, dat wel. Ik neem me een cola zero, een fles water en twee appelsienen uit zijn fruitbak. Toen ik vroeg hoeveel het kostte zei hij ‘Donativo’. Ik wist niet wat ik hoorde! ‘Donativo’ betekent gratis en je geeft wat je […]