Wakker om 4.15u. We sliepen met 24(!) in een municipal in Logrono. En slaapzaal met stapelbedden en 2 kleine ramen(!) opeengepakt als kippen in een legbatterij. Douches en wc’s vuil en smerig, veel te druk en te klein, lawaaierig, zweterig, snurkers (wat een hel(!)). Ideaal,om spullen kwijt te raken. 7 euro voor zo’n troep, schandalig. Maar ik probeer elke dag goedgezind op te staan, negatieve energie verspelen op de Camino is niet de juiste attitude. Degenen die me kennen weten dit al en vinden het magnifiek. Ik lach vanaf minuut 1, ondanks de pijn. Karo heeft een ochtendhumeurtje (om 4u beginnen de eerste zich klaar te maken!). Ik slaag erin om haar te doen lachen en alles te relativeren. Het is ook grappig om te zien hoe ze zich ergert aan de egoïstische pelgrims. Ze is nog jong,ze zal dat wel leren. Eerlijk gezegd zijn er reeds velen die me ‘kennen’ en aanspreken (‘hi,Duirk’?),dat is wel tof. Vandaag zal ik proberen van 21 km te doen, de meesten zullen de zware 31 km aanvatten. Ik doe dit niet, want ik voel ik mijn achillespees dat ik mezelf zal opblazen en de pees mag niet scheuren! De Camino reduceert je leven tot de basiszaken: eten, drinken, voeten verzorgen, slapen en… denken. De eerste week is het fysieke onder druk komen te staan, mijn lichaam is duidelijk niet gewend om 6 tot 8 uur zware arbeid te doen en heeft tijd nodig om daaraan te wennen. En dat vertaalt zich in pijn, ik voel overal pijn (schouder,heup,achillespezen,irritatie door zweet,spieren..). Wat wonderbaarlijk wel goed meewil zijn mijn beide knieën. Dit komt doordat ik vanaf begin april mijn knieën supergoed heb verzorgd gezien de schrik voor ontstekingen daar. De rug protesteert tegen het gewicht van de rugzak. Ik heb intussen al 1kg700 geloosd. Iedereen vindt hier dat ik wel aardig gepakt ben,het is eraan te zien dat ik een blue ben. Je haalt de anciens er zo uit: pezig, bruingebrand, met een kleine rugzak. Ik vraag me af wat daar dan nog in zit. Dingen die ik (na 1 week ervaring) zou thuislaten de volgende keer: wasdraad, spelden, helft medicatie, te veel wasmiddel, poncho, reisboek. Zeker niet mijn positieve energie. Karo vraagt of ze met mij mag starten,geen probleem. De zon schijnt al vroeg om 7u. We slenteren door de ontwakende stad Logrono, daarna in een bosrijke kronkelende omgeving. De eekhoorntjes komen naar de pelgrims toegesprongen, je kan ze bijna aaien. Daarna naast een snelweg. Beu. Niet zo’n toffe etappe. Ik zal mijn herberg zoeken in Ventosa. Karo stapt beter dan ik, Fred (andere Duitser) haalt ons in en ik zeg dat ze niet naar mij moeten kijken, ik ga trager. Best ook voor mij,want ik voel de behoefte om alleen te zijn. Ik zoek een mooie afwisseling tussen overdag alleen stappen en ’s avonds in companie zijn. Dit werkt goed. Alleen stappen geeft me een goed gevoel, ik denk en geniet van de natuur. Nadeel is dat je teveel je pijn voelt. Linkerbroer van Achilles speelt nu ook mee, de rest wil mee. Ik doorkruis de Riojastreek en de resten van een Middeleeuwse herberg,mooi! Ik rust wat na 13 km in een bar in Navarette en drink er een café americano en een verse fruitsap. De koffie is hier zo lekker! Ik stempel mijn credencial nog af, je kan dit in elke bar, bodega, winkel doen, ze hebben allemaal een stempel. Ongelooflijk, maar ik zit buiten aan de bar en er passeren weer 2 ‘bekenden’. Ze drinken een koffie mee. De laatste 7 km zijn lastig,in een open ruimte tussen wijngaarden en grindpaden waardoor de steentjes in je schoenen durven schuiven. Laatste 2 km langs de snelweg,lelijk. Daarna stijgen naar een bergdorpje Ventosa waar ik zal overnachten. Karo zit aan een bar en ziet me komen, ze roept me en ze vraagt of ik iets drink. Ik heb dorst en de albergue is nog niet open. Dus, een bocadillo chorizo en een wijn gaan er zo in! Tegen 13u gaan we naar de Albergue, er staan reeds 6 personen te wachten. Deze kleine albergue is een hemelse plaats: proper,met een gezellige tuin, prachtige hospitaleros. Hier voel je je welkom en dat had ik nu nodig. De batterijen opladen nu. De andere gasten lijken allen super leuk, vooral Engelstaligen. Waar ik ook veel stoef over krijg is blijkbaar mijn talenkennis als Belg, ik word regelmatig ingeschakeld om te vertalen. Als Vlamingen zijn we wel een voorbeeld voor anderen. Vele pelgrims spreken enkel Hun taal. Voeten verzorgen, blog schrijven en in bar gegeten met Karo en een aantal nieuwe vrienden: Matthieu uit Frankrijk, Wendy uit VS, Inke uit Duitsland, Robert uit Nederland en Jogi uit Duitsland. Was erg gezellig en hard gelachen. We willen na het eten blijkbaar allen contact houden, gsmnrs worden uitgewisseld. Matthieu is superblij dat Macron gewonnen heeft. Nog een groepsfoto in de albergue en dan bedje in!  Mijn kamergenoten slapen blijkbaar allemaal al ,stttt. Mijn michelinplannetje dat ik van Milan heb gekregen is zoooo praktisch,maar ziet er niet meer uit,de eerste dag niet goed verteerd☔. Morgen door Najera richting Azofra,enkel 16,8 km. Ik moet me wat sparen, anders komt het niet goed.                      

De dag begint al heel vroeg met onze 4 zuid-Koreanen op de kamer. Om 3.45u zijn ze al aan het pakken. Rare jongens,die Koreanen. Ze zorgen er ’s avonds ook niet voor dat alles klaar staat voor ze dodo doen. Ze beginnen om 3.45u ongegeneerd in hun plastieken zakken te roefelen. Ze moesten blijkbaar ergens zijn. Eerst kwetteren ze heel de kamer knettergek in hun brabbeltaal. Ik word wakker wanneer Karo, onze Duitse op de kamer, het niet meer kan verdragen en naar hen roept of ze willen stil zijn! Er zijn nog mensen die willen slapen! Had ze een Noord koreaanse raket had gehad…er waren doden gevallen. Kort nadien moest uw dienaar naar het toilet. Ik opende de deur en stond in de hal neus tegen neus met 4 Koreanen, gepakt en gezakt, en met hun zonnehoedje op om eventuele vroege zonnestralen te bekampen. Ze bogen voor mij. Uit beleefdheid? uit schaamte ? Ik zal het wellicht nooit te weten komen. Man, dat was een rare gewaarwording. Funny people. 2 uur later maakte de rest van de kamer (ikzelf,een Braziliaan en drie Duitsers) zich klaar om te vertrekken. Een van de mannelijke Duitsers werd wakker met de uitroep “Scheiße Koreaner”! Ik lag plat achterover en kreeg de lachers op mijn hand. In al de miserie (weinig nachtrust) konden we hier alleen maar blij om zijn dat we dit konden verder vertellen. Dit verhaal werd snel bij het lekkere maar karige ontbijt (3,5euro) doorverteld. De Koreanen zouden nu al bij hun bestemming moeten zijn. Ze zijn allemaal wel zo, naar het schijnt. Karo en ikzelf waren diegenen die problemen hadden met de achillespees, zij had de dag ervoor maar 8 kilometer gestapt en was ‘ashamed’. Niets om beschaamd over te zijn,zei ik. Bekijk wat je al gerealiseerd hebt’ . Ze lachte en kon mijn positivisme meer dan appreciëren. We zouden samen vertrekken en zien wat de dag bracht. Mijn streefdoel was 10 km. Karo (mit K!!) is een 28-jarige Duitse die 2 jaar geleden kanker overwon en wegvlucht van haar werk (ze is verpleegster). Zij schrijft ook een dagboek en zal het als e-dagboek uitgeven. Het zal gaan over de ongemakken van de Camino en de egoïstische inslag van sommige pelgrims. Titel van het e-book: ‘the camino-in the ass!’. Het klikte meteen, ik hou van haar zwarte humor en we babbelden heel wat af waardoor zowel haar pijn als de mijne verdween. We werden mentaal alle twee sterker en tegen de middag waren we samen 21 km opgeschoten zonder noemenswaardige problemen met de pezen. Enorm fier op mijn prestatie.  Een hele dag samen met iemand die mijn dochter had kunnen zijn . Ze vertelde dat ze een paar dagen ervoor met Karlos had gewandeld,een 55-jarige Duister, die uiteindelijk meer bleek te zijn dan vriendelijk. Hij was getrouwd maar had blijkbaar zijn verzetje nodig . Zij was onder de indruk van mijn talenkennis (nochtans gewoontjes). Ik probeer iedereen in zijn eigen taal aan te spreken en dat wordt hier sterk gewaardeerd. De Engelssprekenden en de Fransen zijn het meest hulpeloos. Zij kennen slechts hun moedertaal en gaan ervan uit dat dit wel lukt voor de anderen. Karo leert mijn naam als enige goed uit te spreken, Dirk in plaats van ‘Duirk’. We vinden een Albergue municipal voor 7 euro en moeten aanschuiven. Er zijn er al ‘completo’! 13.30u, astemblieft!  Slaapzalen, ik huiver al. Samen met een Deen en een jonge Australiër, Adrian gaan Karo en ik een menu del dia eten in de stad. 13 euro! Drie plats +drank,ongelooflijk. Het was leuk gezelschap. Feest in de stad met traditionele Spaanse dansen. Zeer mooi centrum. Ik besluit om 19u in mijn tram te kruipen want ik verwacht het ergste…                    

Goed geslapen – te goed – want ik word wakker om kwart voor 7 en merk dat er al 2 van kamergenoten weg zijn. Oeps,overslapen. Gelukkig leer ik elke dag bij want vanaf dag 2 maak ik ’s avonds mijn rugzak om ’s morgens niet te veel tijd te verliezen. En dat helpt om rustig te blijven. Geen ontbijt mogelijk ter plaatse, dus ik zal mijn plan moeten trekken. Straks een bakkertje zoeken. Ze gaven regen vandaag dus lange broek en regenvest voorzien. Ik neem de go pro die ik van mijne zoet heb gekregen en maak nog een korte opname op het terras. Ik heb reeds 40 min opname. Of het kwalitatief is, betwijfel ik. Dat zullen we weten als we ooit thuiskomen. Als ik vertrek zijn alle kamergenoten al lang weg. Zelfde verhaal: begin van de dag is weeral zeer lastig. Achilles gaat hard tekeer. Ik ga erover zwijgen want het wordt afgezaagd. Direct een steile afdaling van 500m. Auw. De”buen camino’s ” (begroeting onder stappers) zullen vandaag minder te horen zijn aangezien er precies zeer weinig peregrino’s zijn. Tussen vertrek en eerste mogelijke stop liggen 12 eenzame kilometers op grindwegen door heuvels met grasvelden omringd. Wel mooi maar eerder saai. Ik mis Els en de kids. Dan pas ga je nadenken hoe graag je iemand ziet! Ik loop helemaal alleen, dan heeft een mens tijd om te denken. En dat deed ik. Ik weet al gedeeltelijk waarom ik hier ben. Klinkt misschien oubollig maar je denkt na over je voorbije leven en beseft waarom je gezin,familie en vrienden zo belangrijk zijn,wie je vrienden zijn… en wie niet. Ook belangrijk om te weten wie je geen warm hart toedraagt. Eén van deze had me lachend de kliniek in ‘gegrapt’, maar ik weet wel dat het menens was. In zulke negatieve personen steek ik geen energie meer. Hij hoopt dat ik faal. Maar ’t zal valse hoop worden want deze negaitivisten geven me juist extra energie! Ook opvallend: bijna geen enkele vuilbak te vinden en toch is het zo proper. De meeste Camino-gangers zijn respectvol! Het druppelt. Ik probeer mijn tempo zachtjes op te drijven aangezien ik geen risico wil nemen om een slaapplaats te missen-ik ben tegen reserveren-maar misschien moet het ooit eens. Onderweg kruist Marijn me, de boomlange Nederlander die ik op dag 2 tegenkwam. “Hey, jij bent al goed opgeschoten”, zegt hij. Een leuk weerzien en dito babbel. Ik zeg hem dat hij zijn tempo mag gaan want ik hou hem wat op en wil mezelf ook niet forceren. Hij is een kop groter. Een selfie en weg. We kunnen whats app -en. Het ga je goed, Marijn. De eerste plaats waar er leven is is Los Arcos. Het regent als ik er aan kom. Droef. Ik heb op dat ogenblik veel last van Achiel en besluit een Farmacia binnen te springen. Het zalfje van de eerste Farmacia bleek niet veel te helpen. Bleek voor schaafwonden te zijn! ‘T was een schoon apothekertje maar hoogstwaarschijnlijk had ze me niet verstaan als ik wees naar de pijnlijke pees. Deze keer gaf een forse Spaanse apothekeres me zonder aarzelen Crema ibuprofen. Ze bekeek me en knikte op een nonchalante manier ‘tendinitis camino’. Ze heeft dit naar alle waarschijnlijkheid reeds duizenden malen moeten zeggen. De achillespees schijnt het grootste probleem te zijn op de camino. Ik strijk buiten in de regen de crema aan mijn hiel en stap door. Ik koop me bij een Spaanse bakker chocoladekoeken in schelpvorm. Mmmm. maar van de koeken mogen geen foto’s genomen worden. Prohibida! Ik stap zeer traag door en drink water. Nog 7,6 km,ik voel de pijn. De regen houdt op en ik zie het dorp in de verte. Een fietser rijdt me voorbij en volgt blindelings de  stapper voor mij. Na een tijdje keren ze alle twee terug, verkeerde afslag. Pijnlijk! De zon komt er door. In de eerste Albergue hou ik halt. Ik ben vroeg, 4 Zuid-Koreanen zijn me voor. De jonge hospitalero wijst alvast een bed en zegt ‘check -in later’. Oef, nog een bed beneden. Er wordt wat afgekewetterd tussen die Koreanen. Ik versta er niks van (ze spreken hiervoor iets te rap). Ben blij da ik er ben. Rust, verzorging, check-in en bloggen, steeds hetzelfde ritueel. Terwijl ik buiten rustig op het marktpleintje zit druppelen andere pelgrims binnen. Ik ken er een paar van, Carsten  en Jim (van de eerste dag). Dat is een leuk weerzien met Jim. Hij stapt ook voor de strijd tegen Alzheimer en hartziekten en verzamelde al meer dan 9.000 euro. Fantastisch! Stiekem droom ik ook van om dit te halen. Zou het kunnen? Met dank aan alle lezers. Iedereen vindt het magnifiek wat ik doe. Tof om te horen. Gives me spirit!  Ze steunen me volop en vragen naar de site. Eet in hotel rechtover (er is maar 1 bar/hostal). Toffe companie (luid zingende groep oudere Spanjaarden, Jim, Carsten, Fred (Duitsland), Luc(Quebec) en Simon uit Atlanta. Deze laatste is in feite een geëmigreerde Iraniër uit Amerika en zeer geintresseerd in België en hoe het bij ons allemaal (niet) werkt. Ik sla hem dood met ons ingewikkeld landje . Wijn wordt geschonken en ambiance met de oudere Spanjaarden aan tafel. Ze betalen ons een fles extra. Babbel over de Camino, onze familie, football,…Jim is director van een foundation en heeft al veel gereisd,doet de Camino voor zijn derde maal. De vorige drie telkens een stuk met elke van zijn drie zonen- sterk! Eten voor 12 euro was weeral superlekker (had secreto iberico en een chorizo soep). Tram in en proberen te slapen. Oordoppen helpen steeds beter.De Koreanen liggen al in hun nest als we arriveren. Carsten heeft iets teveel wijn binnen en giechelt er op los tijdens een telefoongesprek met zijn vrouw. De hele kamer krijgt de slappe lach. Ik krijg nog leuk nieuws dat Club gaan winnen is op Charleroi ! Serieuze stap richting titel ! Zouden de nekken dan toch nog gepakt worden? Pak ze in in Jan Breydel! Morgen zal voor mij een korte etappe worden. Ik besluit […]

Op om 5u30. Op ’t gemakje klaarmaken, zien dat ik niets vergeet want dat is een ramp. Mijn drie kamergenoten hebben geen ochtendhumeur,oef! Ontbijtje voor 3,50 euro in een prachtige kelder en dan op stap. Meneer Achilles is wakker en laat het merken. De eerste kms zijn kwaad, zeer kwaad. Maar ik besef dat dit me gaat achtervolgen tot in Santiago. De beginnende kms gaan zeer traag en  zijn  nodig om Achilles op te warmen. Het doet verdomme veel zeer. Ik ben wel zeer content dat mijn knie het houdt (merci dr. Kris Peeters) en ook mijn voeten nog geen tekenen van bleinen vertonen (merci Bjorn Troch).  Stoppen tussen twee posten is een goed idee, het brengt met zich mee dat het rustiger is en je zelfs momenten helemaal allen loopt. De zon brandt al vroeg vrij fel, ondanks het feit dat ik me insmeerde zie ik al een rood kleurtje. Ik  heb hier al wat camino vrienden gemaakt van diverse nationaliteiten (Vs, Ierland, Nederland, Duitsland, Brazilië, Nieuw-zeeland, Frankrijk, Canada)- dit is plezant want regelmatig kruisen ze je en dan is het fun, ondanks de hardheid van de tocht. Op elke nieuwe plaats leer ik mensen kennen. Je moet hier wel zelf wat sociale moeite voor doen. Er werd gevraagd genoeg water mee te nemen en ik besluit bij te tanken. In een garage die openstaat staat een frigo en enkele Pepsi-cola stoeltjes om de caminogangers te laten uitblazen. Ik ‘tap’ me eentje en koop er water. Sommigen nemen een ontbijt onderweg in een barretje. Ik heb al gegeten. De pees wil precies wat beter mee. Het blijft sterk dalen en stijgen. De eerste 5 dagen waren wel al een zeer zware beproeving en ik vind van mezelf dat ik toch een hoge pijngrens heb. De dodentocht stappen is iets, maar dit is toch ook van een andere orde. Mijn rugzak van bijna 13 kg weegt duidelijk te zwaar- dit maakt de beklimmingen en afdalingen tot een hel en zeker in dit warme weer. Gelukkig heb ik de speciale UV t-shirts gesponsord door Jobwear (bedankt Geert en Ingrid). Ik stap voorbij de strobalen waar een deel van de camino-film ‘the way’ met Martin Sheen is gefilmd. Mooie prent,moet je zeker eens bekijken als je een goed beeld wil krijgen van de tocht. Ik neem een foto van mijn schaduw die me tweemaal zo groot doet lijken, de zon staat pal achter mij, letterlijk dan wel. Ze brandt ongenadig. De eerste 15 km gaan vlot, dan zakt mijn moed wat in de schoenen omdat Achiel meespeelt, elke stap doet pijn. Ik heb een enorm geluk dat ik stokken mee heb, zonder was ik misschien al gestopt. Zo kan je kracht zetten en de pees ietwat sparen. De stad Estella moet ik door en is een stopplaats in de boekskes maar is zo lelijk als de nacht. Er is nog een reden waarom ik verder wil want na 3 km is er net buiten Ayegui een middeleeuws klooster waar ze wijn maken. Maar het interessante is een buitenkraan hebben waar je wijn kan tappen! Dit wou ik van verleden jaar al zien en proeven! Mijn geduld moet beloond worden. En jawel,ik kan eindelijk stoppen aan de kraan en me laven aan de rode wijn!!! Er hangt een bewakingscamera om te vermijden dat je daar hele flessen komt vullen. Maar dit is de max! Ik vul mijn veldfles 0,50l met wijn. Ik had vooraf een plan in mijn gedachten: ik kocht een bocadillo en zou de wijn gebruiken om mijn middagmaal te nuttigen. Wat een toffe picknick met me, myself and I: 300 m verder aan het wonderbaarlijk mooie klooster besluit ik me in het gras te zetten en daar mijn bocadillo met mijn gratis wijn te verorberen. Zalig!!!!  Na het wijnfeest (ik drink normaal geen rode wijn maar dit smaakt zo super!) trek ik me recht en moet ik nog een kleine 10 km verder in de zon met een te volle rugzak… en de wijn is in de man(!). Was zwaar omdat er nog serieus moest worden geklommen. Af en toe zetten locals fauteuils buiten waar je kan rusten. Ik doe dit niet omdat ik nog een slaapplaats moet vinden in Villmayor de Monjardin en dit ligt hoog in de heuvels. Er zijn ook maar 2 albergues met een totaal van 55 plaatsen. Zwetend als een rund (weeral!) kom ik boven op de col.  Bij het binnengaan van het dorp erger ik me steendood aan een Amerikaanse die daar door een wagen wordt afgezet en haar bagage laat uitladen door de chauffeur. Lachen en zeveren terwijl de chauffeur van de taxi  een foto moet nemen van haar prestatie!! Straks is ze nog met mijn slaapplaats weg! Ik passeer haar en kijk haar nors aan (en ik kan kwaad kijken als ’t moet!). Ik zet een spurtje in naar de eerste albergue. Completo! Het zal toch niet waar zijn zeker? De tweede is nog wat klimmen en ik zie daar een rij aanschuiven…. Pijn had ik ineens niet meer, de adrenaline schiet me naar het achterste van de rij. Ik prevel een klein schietgebedje en laat mijn pijnlijke knie zien – misschien helpt het terug. Nederlandse hospitaleros!  Ze hadden ‘revalidatiecentrum Buggenhout’ op mijn shirt zien staan en wisten hoe ze me moesten aanspreken. Uit Buggenhout,…wat leuk! Ik krijg een piepklein kamertje met dakterras(!) die ik deel met 2 Duitsers, een Deen en een Spanjaard. Na mij gaat het bord “completo” er staan. Terras was magnifiek,wat een uitzicht! Eten doe ik vanavond in een bar waar ik de lokale specialiteiten ga proeven. Ik deel een tafel met 2 Fransen, Stephane en Mikael (beau-fréres et trés sympha) en Carsten, de Duitser die ik bijna elke dag tegenkom. Zeer leuke avond en gesmuld voor 9 euro -wijn, water en brood a volonté inbegrepen. Meer moet dat niet zijn. Hopelijk morgen niet te veel last van Achiel…en de wijn. Ps: ik hoop stiekem dat de Amerikaanse buiten heeft moeten slapen. ‘T was prima buiten. Maar ze […]

Vannacht geslapen in een zeer oude authentieke albergue (wc en douche buiten,enkele ramen,zeer koude slaapzalen). Heb wel een zeer goede nachtrust gehad. Ik besloot met meneer Achilles gisterenavond thuis te blijven en vroeg in onze tram te kruipen (half 7!!). Voeten, knieën en meneer Achilles goed verzorgd. Vanmorgen was ik al weg om 6u50,want ik wou geen risico’s nemen zodat ik normaal de etappe kon uitdoen. Meneer Achilles was kwaad en wreekte zich de eerste kilometer. Pijn! Dit was een moment dat ik panikeerde en het retourtje naar huis al zag hangen, ik zou dit niet uithouden vandaag…  Slakkengang- ik kwam vandaag opvallend veel echte slakken tegen. Na rustig wandelen besloot meneer Achilles dat hij tegen mijn koppigheid geen verhaal had en liep het plots veel beter. Weinig volk en één met de natuur en de stilte…wat waren dit zalige momenten! De klim naar Alto de Perdon op 800 m was weer serieus afzien, maar mijn knie doet het steeds beter. Achilles pruttelde weer tegen en zou dit ook doen in de afdaling. De top was magisch, de koperen beelden op de top zijn dit nog meer. Ik besloot de truitjes van Erkrido en het Revalidatiecentrum te vereeuwigen en de koperen hond naast de ezel en de ruiters leek me een goed doelwit. Zou deze hond ooit al een t-shirt gedragen hebben? Nu dus wel. Dorien zag dat het goed was. Toch een moeilijk moment toen ik berichten las van Femke, Robbe en Tijs. De afdaling naar Uterga was hels en Achilles roerde zich- ik stopte om de 50 m en was nog trager dan een slak. Beneden rustiger en daarna ging het gestaag beter met de benen en de hiel. De zon kwam piepen en brandde ongenadig. Precies of ze wilde de schade van de laatste dagen inhalen. Mij hoor je niet klagen! Karsten uit Duitsland en Simon van Nieuw zeeland tegengekomen en we geven elkaar korrezze. Dit is fun, ieder stapt zijn tempo maar er is vriendschap. Puente de la Reina is normaal einddoel in de boekskes en dat is ook waar de grote meerderheid van de stappers stoppen. Ik heb me van in het begin voorgenomen om dit niet of weinig te doen, maar een kleine albergue te nemen tussen 2 punten in. Goede raad voor komende camino-gangers: dit maakt een groot verschil! In Puente besluit ik om op een plaza een Sangria achterover te kappen en ik eet er een lekkere Menu del Dia voor 6 euro. De ober belooft me “Operacion immediata,Perregrino” en hij heeft gelijk. Binnen 5 minuten ben ik bediend. De ijskoude sangria van 1.40 euro smaakt overheerlijk. Prachtige middeleeuwse brug in Puente (werd door de Middeleeuwse pelgrims gebruikt), zeer authentiek en een van de hoogtepunten van de Camino. Indrukwekkend! Ik stap door en ben vanaf dan bijna alleen op de wereld onder een brandende zon. Nog een zeer steile lange klim zonder beschutting teistert mijn benen. De rugzak weegt te zwaar maar ik voel dit minder en minder (heb wel al 500 gr geloosd). Simon spreekt me moed in als hij me passeert op de klim, hij ziet dat ik afzie en ik geen water meer heb. ‘Duirk, it’s important that you drink enough’ en hij wil me zijn beetje water dat hij nog heeft geven. Ik bedank vriendelijk maar heb er goesting op. Ik zeg dat hij zijn eigen tempo moet stappen, hij is rapper. In de zonnige weidse velden en wijngaarden loop ik alleen en roep ik ‘I am the king of the world’ -Di Caprio is er niks tegen. Hier kan ik dat, niemand hoort me. Om 15u30 kom ik aan in Cirauqui, 7,5 km buiten Puente. 27 km vandaag, ik verbaas mezelf, tof. Uitgeput, zwetend als een rund stap ik een albergue binnen -recht tegenover een kerk- waar een zeer vriendelijke jongedame me incheckt. Oef,er is nog plaats. In de kamer naast de hal ligt een van de aangekomen peregrino’s te maffen en snurkt scheuren in het oude huis (ik overdrijf niet!). Ik huiverde bij de gedachte dat ik er terug aan  ben voor deze nacht. Carsten en Simon zuchten en komen gedag zeggen (hi, you’ve made it, good!). Ik zal terug in een snurkenkamer en boven moeten slapen (de gegeerde plaatsen zijn beneden in een stapelbed). Ik lach eens groen, glimlach beleefd en het meisje snapt het. Ze kijkt naar mijn knie die ingepakt is, ziet mijn zwetende zelve ,glimlacht en zegt dan dat ze voor mij een oplossing heeft. Er is nog een  kamer vrij. Ik mag erin, ’t is wel een trap op.Gaat dit lukken, vraagt ze. Tuurlijk! Ik moet niet lang nadenken. Weer alleen in een kamer van 10! Super! Wasje is met de hand te doen. Voeten,knie en hiel verzorgen,douchen,eten en slapen. Fantastisch gegeten in een mooie kelder met gewelven. Aan tafel met o.a. Simon, de Haka-specialist en twee sympathieke Fransen, Stéphane en Mikael. Het klikte meteen, gelachen, gedronken en gezeverd. Na het eten vroegen we aan Simon om de Haka te doen voor de poorten van de kerk rechtover de albergue. Direct. Ik neem dit op video. Het is grandioos. Ik probeer het op de site te krijgen. Ambiance ! Wat een beleving, alsof we mekaar al jaren kennen. Fantastisch toch? Adressen worden uitgewisseld. Morgen weer vroeg op. Het wordt warm-25 gr-we zien wel wat het wordt met Achilles.                               IMG_1450