Deze morgen in Saint Jean vertrokken om de oversteek te maken naar Roncesvalles,een zware beklimming van 27,6 km. Gisterenavond om 20.30u kreeg ik bericht dat het niet vellig was om de hoge weg te nemen wegens zware windstorm en regen. Ik ging slapen met de gedachte voor de lage route te kiezen. Vanmorgen stond ik op en had blijkbaar besloten om toch de full option te nemen- ik was hier nu toch? Toch met een kleiner hartje begonnen. De eerste 5 km gingen vrij vlot, hoog stijgingspercentage maar gelukkig had ik mijn stokken. Nadien stak er een stormwind op en die besloot te blijven tot het einde van de dag? Ik bleef lachen, maar dit zou me snel vergaan. Wat ik daarna meemaakte was het zwaarste wat me fysiek ooit is overkomen: 6 a 7 uur stormwind tot 100 per uur, regen en hagel gedurende de hele dag. Mede-klimmers en ikzelf werden gewoonweg van de weg geblazen(er zijn beelden van!). Het was echt ‘step by step’. Het was ontzettend zwaar, in de afdaling kwam ik ook ten val- moet een zielig zicht geweest zijn. Het hemelwater zocht de zwaartekracht en baande zich een weg naar beneden langs onze route in de bossen. Ongezien,ik was in de hel. Ik zal hoogstwaarschijnlijk zwaar gezondigd hebben. Bij aankomst in Roncesvalles bleek ook dat alle hotels en herbergen vol zaten!!! Ook dat nog. Taxi opgeroepen en met twee anderen 3 km verder een hostal gezocht en gevonden. Zeer leuk en cosy. Fijne ontmoeting met John en familie uit Canada, Father Joyfull, een echte kluizenaar die in monnikspij de Camino op zijn blote voeten stapt, Marijn, Toon en Els -wat een fantastische Hollanders. De douche was direct van mij en mijn onderkoelde lichaam (echt waar) genoot met volle teugen van een hete douche. Dit was me wat, maar de zwaarste etappe heb ik achter de rug. Achteraf hoorden we dat er drie mensen met onderkoeling van de berg zijn gehaald. En dat er 400 vertrokken waren in Saint Jean en een honderdtal koppigaards -tegen advies in- toch de hoge route kozen-ik was daarbij (achteraf toch een beetje zot maar superblij dat het me lukte). Nu eten en rusten. En o, fysiek valt het nu mee, morgen overal stijf dat voel ik nu al…. T soelleken begint…   GOPR0029          

Gearriveerd in St Jean. “Zen” van in Charleroi, toch raar om te zien hoe mensen druk zenuwachtig en gestrest kunnen doen om op een vliegtuig te kruipen om toch bij de eersten te zijn…. Ik heb expres gewacht tot de laatste om te boarden, no stress. Ik ben vast van plan om deze Zen-toestand te behouden. Taxirit met een Australier, twee duisters een Belg en een toffe Hollander. Geweldige ontvangst. Was leuk. In herberg ingecheckt en vanavond met 18 internationaal tafelen. Ik ben de enige Belg. En morgen fris op en D-day! Hopelijk is mijn knie ook goed uitgeslapen?

Vandaag druppelsgewijs afscheid genomen van familie,buren en vrienden. De ene heeft het al wat lastiger dan de andere. Het komt nu wel heel dichtbij. Weerbericht gecheckt: het ziet er voor het vertrek nief fameus uit in de bergjes. Regen en koud. Jammer,had graag toch wat klare lucht,maar daar moet ik niet over zeuren want als je eind april vertrekt weet je dat dit je kan overkomen. Enorm veel deugddoende reacties gehad via mail en sociale media. Bemoedigend om te zien dat zovelen toch meeleven met dit zot avontuur. Gisteren onverwacht telefoon gehad van de lokale pers (sociale media gaat verdomd snel). Of ik mijn verhaal wou doen en of  er een foto af kon… Dadelijk mijn twee goede doelen gecontacteerd om me te flankeren. In de bib toffe babbel gehad met Nele (HLN) en Pierre (Nieuwsblad). Kristien van Erkrido en Pieter van het Revalidatiecentrum kwamen me steunen. Nogmaals dank aan iedereen die begaan is met de queeste. Rugzak toch nog eens uitgepakt en terug ingepakt. Nu 11,90 kg. “De Warre” hangt al aan de rugzak ( later meer over De Warre) en ook Dorien van Eric en Kristien zal de hele weg via haar foto bij mij zijn. Laatste avond met Els. Genieten dus.