Volgens mijn schema moest ik gisteren 25 km doen,oeps vergeten! Dan maar vroeg opstaan op zondag. Ik vertrek om 6 u 40 richting Berlare om de mountainbikeroute te stappen. Onbekend terrein, maar schijnt mooi te zijn. En dit was het inderdaad: tijdens het eerste uur van de tocht honderden konijntjes gezien ( had nochtans frisse kop). Ze maakten zich echter uit de poten van zodra mijn zware voeten de aarde deden trillen. Een stier was al dreigend wakker en gelukkig was er een dun elektriciteitsdraadje dat ons scheidde. Misschien mijn rode rugzak ? Hij was duidelijk meer van plan. Maar ’t mooiste moest nog komen: na anderhalf uur wandelen nam ik een scherpe bocht op een stille zandweg waarna ik oog in oog stond met een loslopende dog (blijkt na opzoeking een Tosa Inu te zijn). Mijn hart ging efkes een paar keer over… Hij liet me geen kans om me zelf even voor te stellen, nam dadelijk initiatief en ging tot de aanval over. Hij sprong en wou bijten, ik weerde af. Ik stapte “fluitend” door en probeerde kalm te blijven ( innerlijk was de adrenaline aan het stromen!). Ik voelde in mijn rug dat hij nog eens wou chargeren en dat deed hij. Nog eenmaal raakte hij met een “schamp”beet mijn achterwerk en vond daarna dat ik niet de maaltijd was die hij zich had voorgesteld. Wie laat er zijn hond nu loslopen ! Geen mens in de buurt ! Ik voel daarna dat ik dringend terug dien te trainen want ik had last: spierpijn billen en dijen- gevolg van Portugal, maak ik mezelf wijs (?). Kine voor hiel en knie hebben wel vruchten afgeworpen-duidelijk minder last. Laatste 5 km regenbui,en geen vest natuurlijk. Totaal: 27,8 km- moe maar toch voldaan.Kleine beginnende blaar op rechterkleintje ( cfr 2012) Wordt voor mij weer een dubbeltje op zijn kant. Maar toch gaan we door.

Na een hele dag thuis te klussen besluit ik om een eerste ‘sponsortocht’ te doen. Ik spring tijdens mijn tocht binnen bij familie en vrienden om te vragen of ze willen sponsoren en zo ERKRIDO te steunen. Het is leuk om te merken dat iedereen zeer enthousiast is en graag wil sponsoren. Velen wouden me komen aanmoedigen tijdens de Dodentocht, tof om te horen! Wanneer ik passeer langs een café in Malderen word ik aangesproken. “Aan het trainen voor de Dodentocht?” vraagt één van drie mensen die buiten staan te roken. “Jaja!” Antwoord ik en ik geraak even aan de babbel. Ook al had ik deze mensen nog nooit gezien, ze wensten me veel succes. Ik nam afscheid en stapte met een brede glimlach verder naar mijn volgende sponsor. Eenmaal daar aangekomen begon het vrij hard te regenen. Ik kreeg een lift aangeboden naar huis en… deze kon ik met deze regen moeilijk weigeren. Toen ik het thuis opzocht bleek dat ik een 9-tal kilometer had gestapt. Voor een avondwandeling ben ik hier wel tevreden mee. Natuurlijk wel spijtig dat ik niet terug naar huis ben kunnen stappen.