Lebbeke – 17u30:
We spreken af bij Jan. Annick is chauffeur van dienst en we willen zeker zijn dat we tegen 18u op ons matteken aan de meet liggen. Een breed lachende Hein is perfect op tijd. Iedereen alles mee? Okido. Of toch niet…?Paniek:Hein vindt zijn chip niet. Vergeten? Toch niet verloren zeker? Hij belt zijn hulplijn Krista. “Kijk je eens of hij niet op straat ligt?” Hilariteit …wa zegt em..op straat ? En inderdaad: Hein was zijn chip onder de baan verloren en hij kon zich bijna opnieuw inschrijven! De sfeer zit er al goed in, eind goed al goed.
Bornem – 18u45:
De startstrook. Veel deelnemers die vorig jaar achteraan moesten starten hebben hun lesje geleerd en zijn ruimschoots op tijd gearriveerd. Wij ook.We droppen ons op ons matteken aan het CC. Krista heeft een pasta gemaakt met een gepersonaliseerde boodschap en een geluksamulet uit Santiago De Compostella.Leuk!! We zitten op pakweg 200m van de startlijn,met een 400 tal deelnemers voor ons. Het wachten kan beginnen. Ik verzorg de voeten en rust wat uit. Ben lijkt gespannen. Jan en Hein ogen rustig.
Bornem – 20u25:
De spanning snijdt door de massa. Wie nog neerzat staat haastig recht. Niemand weet waarom, het is immers nog meer dan een halfuur wachten.
Bornem – 20u55:
Vlak voor de start. Sabine Haagedooren vraagt ons om de handen in de lucht te steken voor Plan International. Ambiance…dat moet van bovenaan een fantastisch zicht zijn. Een omroeper tracht in de micro de wandelaars aan te spreken maar is duidelijk al boven zijn theewater. Een lachende massa is het gevolg. We wensen mekaar alle succes.
Bornem –21u00
Hopla, we zijn vetrokken! Een drukte van jewelste. Een masse toeschouwers,drie rijen dik. Prachtig stapweer. De wandelaars vormen een quasi ondoordringbare haag. Aan Blokker staan onze supporters en daar geven we ons matteken af…Meermaals werden we nagekeken door andere stappers:ze dachten dat we naar een slaapwedstrijd gingen. Het duurt tot voorbij Bornem centrum alvorens we wat tempo kunnen maken. Verleden jaar moest ik regelmatig (stress)plassen, nu valt het goed mee.Het is dit jaar Jan die duidelijk een plasje moet maken.
Bornem centrum ligt achter ons, en we lopen parallel aan de N16 en gaan de dijk op. De nacht valt. Ons tempo ligt vrij hoog en de humor zit er in. Op de scheldedijk passeren we bekenden (o.a. Ief Ringoet en Bart De Mey).’ Hey,de mannen uit de gazet’. Leuk om even een praatje te slaan en de verwachtingen te toetsen.
Weert – 22u30 :
De eersten die ons groeten langs de kant zijn Raf en Linda uit de Blakkewei. Geroep en jolijt! Het lijkt een perfecte nacht te worden: niet te koud, niet te warm. We ontvangen vele sms-en om ons geluk te wensen en ons moed in te spreken. Dit doet deugd.
Even verderop in Branst is het feest: de hele wijk staat buiten en dit is plezant. In Branst is er één huis waar de decibels het luidst door de boxen gieren, en dat is speciaal voor ons. Wim en Lieve staan reeds uren klaar en hebben duidelijk geen stem meer van het vele roepen op ons. We worden er zeer uitbundig gegroet en gekust alsof we reeds een marathon gelopen hebben. Opletten van de voetjes van de andere stappers want het tempo moet erin blijven. Ze lopen een heel eind met ons mee en we spreken af om mekaar de volgende dag weer te zien langs het parcours. Euforie!
Bornem – 24u00
We duiken het donkere bos in. Hein heeft zijn eerste demarrage van de nacht geplaatst en het zal de laatste niet zijn. Een kwartier later zien we de gele straatlichten opduiken en is de lus rond Bornem een feit. Terug in Bornem,waar Hein ons staat op te wachten aan het begin van de hoofdstraat, is er nog enorm veel volk en onze vrouwkes staan paraat: vlug wat wisselen van kledij en nog wat proviand inslaan. Een afscheidskus die deugd doet en vort, terug weg. Intussen zijn Jo en Hilde al paraat om ons aan de volgende controleposten ’s nachts bij te staan. Het tempo blijft gezwind op 5,2 km/u steken. Ikzelf voel nog geen pijn, de pijnstillers schijnen te werken! Bij Friesland Foods een aantal energiedrankjes en twee(!) rijsttaartjes naar binnen werken en op naar Wintam, op 24 km.
Na Bornem centrum gepasseerd te zijn is het moment de gloire voorbij, nu begint de overlevingstocht. Nu volgt er een lang stuk van 7 kilometer, dat grotendeels langs de scheldedijk loopt. Het contrast kan niet groter zijn: van de vele café’s en standjes met discobar en barbecue, naar de volmaakte stilte aan de oevers van de Schelde. Ik heb mijn eigen tempo gevonden, en laat de andere stappers hun ding doen.
Ieder van ons heeft ondertussen de iPod aangesloten. De bonkende beats van Greenday zorgen bij mij voor een constant tempo.
Wintam – 01u30
De eerste echt donkere baantjes liggen achter ons, maar er zullen er nog een pak meer volgen. We zijn bijna 5 uurtjes onderweg wanneer we de matten in Wintam passeren,na 24 kilometer wedstrijd. Jo en Hilde staan klaar met chocolade en lekkers,het lijkt Sinterklaas wel ! We ogen opvallend fris en Hein heeft er intussen zijn tweede demarrage opzitten. Dit lijkt niet mis te kunnen gaan. Ben ziet het nog goed zitten en hier zweer ik met hem de dure eed dat ’de kleintjes’ het wel zullen uitstappen en ‘samen’ de meet oversteken! Jan is incontournable,daar zie je nu werkelijk niets aan,hij is in superform.
Op naar Ruisbroek- 03u00
Bij de stappers komt er nog maar weinig geluid uit . Een voorbode voor de lijkenstoet die gaat volgen. Hein zet zijn derde demarrage in en komt in Ruisbroek een poos vroeger aan dan de rest. Hier had hij het verleden jaar moeilijk en dat wil hij duidelijk wegspoelen. Jo en Hilde zijn wederom paraat en Jo haalt zijn schuine moppen boven,hilariteit! Hier zetten we ons voor de eerste maal eventjes op de grond. Toiletje en kousen wisselen. Na 5 minuten vertrekken richting 40 km Breendonk.
Breendonk – 04u55
Een drukte van jewelste. Hier besluiten we ook niet te lang te blijven en nadat Jan en Ben een soepje hebben gedronken kuisen we ons schup af,duidelijk in betere staat dan vorig jaar. Ik heb nog geen blaren en wordt er bijna euforisch van. Intussen neem ik de zoveelste pijnstiller die intussen blijkbaar hun werk doen. De tocht tussen Breendonk en Steenhuffel is 11 km lang en we beseffen dat dit zwaar wordt. Toch helpt de muziek ons hier ook weer door. De demarrages van Hein nemen af.
Steenhuffel – 06u50
Een uur vroeger dan verleden jaar! Els, Krista en Jo staan ons op te wachten juist voor de scanning. Annick wacht juist buiten de hangar. Ik heb prijs: de eerste blaar is een feit! Nog eens van kousen wisselen en Jo masseert als een volleerde Rapide-trainer de benen. Hij weet duidelijk wat hij doet! Jan en Ben beslissen eerst te gaan scannen en zich bij Annick te voegen. We komen er ook aan…Een sandwich of twee eten. Hein wil niet te lang wachten en besluit om de massagepost van Plan International te gaan opzoeken. Ben ontdekt zijn eerste blaar en krijgt een klop. Na een korte break strompel ook ik alleen verder. Jan en Ben halen me vlug in. Het stuk van Steenhuffel naar Merchtem voert ons langs betonnen boerenbaantjes, tussen de velden.
In Buggenhout staat onze eerste massage gepland. Intussen verlichten Ben en ik de inwendige mens in de maïs. De maïs gaat open zoals de Rode Zee dit eeuwen voorheen al deed bij een zekere Mozes. Er zijn er ons duidelijk velen voor geweest. Wij zorgen alvast voor een goede bemesting en groeischeut tot gevolg. Een gepensioneerde Hollander voegt zich bij ons en doet zijn gevoeg. Jan verkiest de luxe van een wc-bril. Watje! In de controlepost van Peizegem staat Jan triestig aan te schuiven aan de Dixie-kottekes en we stappen gezwind door al roepend dat “wij al in de maïs hebben gek..”.
Een mens valt terug op het primaire bestaan maar zo houden we de leute er wat in. Ik zie verschillende mensen (glim)lachen en Jan kan dit ook smaken. Hein zouden we voorbij gestapt zijn terwijl hij onder de baan op een massagetafel lag te genieten. Die haalt ons toch in. Ben en ik halen een hoog tempo want Buggenhout is in zicht. Net als vorig jaar! Ben volgt goed mee. Ik neem nog een wit pilleken.
Buggenhout – 09u30:
Na Buggenhout bos en de controlepost volgt de eerste beloning: een hemelse massage door kinesist Hanne, geregeld door Erkrido. Ieder van ons krijgt dezelfde schoonheidsbehandeling.
Tussen Buggenhout en Opdorp heb ik het heel lastig. In Capelderij wachten de supporters op ons. Jan en Ben stappen hier gezwind door. Mijn voeten zitten vol blaren en Hein vergeet bijna te scannen. Hij ziet af. Vanaf Opdorp stapt Robbe mee om mij te steunen, en dit helpt. Tussen Opdorp en Lippelo haal ik een beter tempo en ben ik er beter aan toe dan vorig jaar. Intussen volgen de sms- en elkaar in snel tempo op en zijn steeds meer mensen ons via de tracking aan het volgen.
Lippelo –13u20:
Hier staat Toneelkring Wij in grote getale: Renaat, Rit, Annelies ,Geertje, Hendrik.. Je ziet het afgrijzen op hun gezicht: waarom doen die gasten zichzelf dit toch aan? Rijsttaartjes worden uitgewisseld en moed wordt ingesproken. Ik krijg telefoon van Anja, de tweede masseuse. Uiteindelijk heeft ze zch met de massagetafel kunnen installeren iets verderop na de controlepost. Zij is er klaar voor: ik kruip recht en samen met Robbe strompel ik 500 m verder naar de tafel. Ik vraag de anderen of ze niet meekomen, maar die zijn nog rustende. Anja staat me op te wachten aan een ambulancewagen en de tafel staat klaar. Ik geniet met volle teugen van deze privé-massage. Enkele jonge gasten komen uitgeput vragen of ze ook massage kunnen krijgen. Dit moet je verdienen, mannen. De moed zinkt hen in de schoenen, maar Anja wacht tevergeefs op mijn copains en geeft de jonge gasten waar ze voor gekomen zijn. De organisatie van de dodentocht vindt mijn privé-masage een mooi beeldje waard en komt foto’s nemen. Ik neem afscheid van Anja met een dikke knuffel en vertrek met Robbe. Hein belt me en vloekt dat hij de massage heeft gemist,maar ja hij had de kans…Tijs stapt intussen ook mee en zal voor Hein de laatste 25 km een grote steun zijn.
De provinciale baan oversteken is een huzarenstukje met hulp van de politie, files tot in Buggenhout. Verschrikkelijke chaos. Tussen Lippelo en Puurs is het lastig. Mijn blaren bezorgen me meer last. Ben en Jan halen me in en de massa zwijgt als de dood. We komen samen aan in Puurs. Hein is wat achterop geraakt. San,Erwin, Lieve, Wim, Raf en Linda zijn in Puurs om ons op te peppen. We krijgen druiven toegestopt van Els. Ze vallen uit onze handen, gene grip meer. Blijkbaar werden we niet gescand in Lippelo,maar dit is te wijten aan een technisch defect. De organisatie zegt dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Oef! Herbeginnen doen we zeker en vast niet !
Wim en Lieve stappen mee richting Oppuurs. Dit doet deugd, maar zelf ben ik geen aangenaam gezelschap meer. Ook Hein niet meer. In deze etappe komen we Geert tegen, de prettig gestoorde toneelcollega. Hij zorgt als vanouds voor ambiance en dit haalt me erdoor. Ik zie wel al goed af. Ben en Jan heb ik moeten laten voorgaan, Hein is verderop en heeft ook veel last van blaren. In Oppuurs staat alweer een delegatie te wachten (Raf, Maryse, Anneleen, Annick, Monda…) en een derde massage door Lieve. Er wordt me verteld dat ik er veel beter uitzie dan vorig jaar. Met de jaren, zeker?
Oppuurs – De laatste 15 km worden ingezet richting St Amands.
Een klein stukje wandelen naar Sint-Amands, dat als vanouds zowat de poort is naar de finale. Het moreel is nog hoog, de fysiek laag. Eenmaal we langs de spoorweg wandelen beseffen we dat het niet ver meer is tot aan de sporthal. De dijk wenkt! De Delhaize staat ook vol volk ‘van ons’. Hier krijg ik de bekende hamer!
St -Amands- 18u00:
De laatste 10 km zijn een ware hel,gezien de blaren. Erik en Kristien laten ons weten dat ze ons opwachten op 1 kilometer van de meet ! Intussen zijn we verspreid. De laatste 15 km is ook Marc van de partij om ons bij te staan! Tof! Ik kan zijn gezelschap de laatste drie kilometer goed gebruiken, ik geraak bijna niet mee vooruit. Zoals steeds duurden de laatste 5 kilometers het langst. Vraag me niet hoe het komt ? Is het omdat je zo uitkijkt naar het einde? Komt het door de lastige klimmetjes? Of is het puur psychologisch?
Bornem – 20u10:
Op de laatste kilometer worden we hartelijk verwelkomd door Kristien en Erik en krijgen we onze drinkbus met enkele druppels Trappist overhandigd.We hadden besloten op elkaar te wachten en samen de meet over te steken. Na 45 minuten kunnen we samen verder trekken en halen we uitgeput, maar o zo voldaan de eindmeet!
