Zondag 7 mei – Rioja!

Wakker om 4.15u. We sliepen met 24(!) in een municipal in Logrono. En slaapzaal met stapelbedden en 2 kleine ramen(!) opeengepakt als kippen in een legbatterij. Douches en wc’s vuil en smerig, veel te druk en te klein, lawaaierig, zweterig, snurkers (wat een hel(!)). Ideaal,om spullen kwijt te raken. 7 euro voor zo’n troep, schandalig. Maar ik probeer elke dag goedgezind op te staan, negatieve energie verspelen op de Camino is niet de juiste attitude. Degenen die me kennen weten dit al en vinden het magnifiek. Ik lach vanaf minuut 1, ondanks de pijn. Karo heeft een ochtendhumeurtje (om 4u beginnen de eerste zich klaar te maken!). Ik slaag erin om haar te doen lachen en alles te relativeren. Het is ook grappig om te zien hoe ze zich ergert aan de egoïstische pelgrims. Ze is nog jong,ze zal dat wel leren. Eerlijk gezegd zijn er reeds velen die me ‘kennen’ en aanspreken (‘hi,Duirk’?),dat is wel tof. Vandaag zal ik proberen van 21 km te doen, de meesten zullen de zware 31 km aanvatten. Ik doe dit niet, want ik voel ik mijn achillespees dat ik mezelf zal opblazen en de pees mag niet scheuren! De Camino reduceert je leven tot de basiszaken: eten, drinken, voeten verzorgen, slapen en… denken. De eerste week is het fysieke onder druk komen te staan, mijn lichaam is duidelijk niet gewend om 6 tot 8 uur zware arbeid te doen en heeft tijd nodig om daaraan te wennen. En dat vertaalt zich in pijn, ik voel overal pijn (schouder,heup,achillespezen,irritatie door zweet,spieren..). Wat wonderbaarlijk wel goed meewil zijn mijn beide knieën. Dit komt doordat ik vanaf begin april mijn knieën supergoed heb verzorgd gezien de schrik voor ontstekingen daar. De rug protesteert tegen het gewicht van de rugzak. Ik heb intussen al 1kg700 geloosd. Iedereen vindt hier dat ik wel aardig gepakt ben,het is eraan te zien dat ik een blue ben. Je haalt de anciens er zo uit: pezig, bruingebrand, met een kleine rugzak. Ik vraag me af wat daar dan nog in zit. Dingen die ik (na 1 week ervaring) zou thuislaten de volgende keer: wasdraad, spelden, helft medicatie, te veel wasmiddel, poncho, reisboek. Zeker niet mijn positieve energie. Karo vraagt of ze met mij mag starten,geen probleem. De zon schijnt al vroeg om 7u. We slenteren door de ontwakende stad Logrono, daarna in een bosrijke kronkelende omgeving. De eekhoorntjes komen naar de pelgrims toegesprongen, je kan ze bijna aaien. Daarna naast een snelweg. Beu. Niet zo’n toffe etappe. Ik zal mijn herberg zoeken in Ventosa. Karo stapt beter dan ik, Fred (andere Duitser) haalt ons in en ik zeg dat ze niet naar mij moeten kijken, ik ga trager. Best ook voor mij,want ik voel de behoefte om alleen te zijn. Ik zoek een mooie afwisseling tussen overdag alleen stappen en ’s avonds in companie zijn. Dit werkt goed. Alleen stappen geeft me een goed gevoel, ik denk en geniet van de natuur. Nadeel is dat je teveel je pijn voelt. Linkerbroer van Achilles speelt nu ook mee, de rest wil mee. Ik doorkruis de Riojastreek en de resten van een Middeleeuwse herberg,mooi! Ik rust wat na 13 km in een bar in Navarette en drink er een café americano en een verse fruitsap. De koffie is hier zo lekker! Ik stempel mijn credencial nog af, je kan dit in elke bar, bodega, winkel doen, ze hebben allemaal een stempel. Ongelooflijk, maar ik zit buiten aan de bar en er passeren weer 2 ‘bekenden’. Ze drinken een koffie mee. De laatste 7 km zijn lastig,in een open ruimte tussen wijngaarden en grindpaden waardoor de steentjes in je schoenen durven schuiven. Laatste 2 km langs de snelweg,lelijk. Daarna stijgen naar een bergdorpje Ventosa waar ik zal overnachten. Karo zit aan een bar en ziet me komen, ze roept me en ze vraagt of ik iets drink. Ik heb dorst en de albergue is nog niet open. Dus, een bocadillo chorizo en een wijn gaan er zo in! Tegen 13u gaan we naar de Albergue, er staan reeds 6 personen te wachten. Deze kleine albergue is een hemelse plaats: proper,met een gezellige tuin, prachtige hospitaleros. Hier voel je je welkom en dat had ik nu nodig. De batterijen opladen nu. De andere gasten lijken allen super leuk, vooral Engelstaligen. Waar ik ook veel stoef over krijg is blijkbaar mijn talenkennis als Belg, ik word regelmatig ingeschakeld om te vertalen. Als Vlamingen zijn we wel een voorbeeld voor anderen. Vele pelgrims spreken enkel Hun taal. Voeten verzorgen, blog schrijven en in bar gegeten met Karo en een aantal nieuwe vrienden: Matthieu uit Frankrijk, Wendy uit VS, Inke uit Duitsland, Robert uit Nederland en Jogi uit Duitsland. Was erg gezellig en hard gelachen. We willen na het eten blijkbaar allen contact houden, gsmnrs worden uitgewisseld. Matthieu is superblij dat Macron gewonnen heeft. Nog een groepsfoto in de albergue en dan bedje in!  Mijn kamergenoten slapen blijkbaar allemaal al ,stttt. Mijn michelinplannetje dat ik van Milan heb gekregen is zoooo praktisch,maar ziet er niet meer uit,de eerste dag niet goed verteerd☔. Morgen door Najera richting Azofra,enkel 16,8 km. Ik moet me wat sparen, anders komt het niet goed.