Vrijdag 12 mei – regen en wind in de meseta

Na een zalige nacht op een 1-persoonskamer met Me,myself and  I ( geen snurkers!) om 7 u vertrokken uit Burgos. Had ’s nachts nog goed geregend. Rustig in de stad. Ik passeer de indrukwekkende kathedraal. Als ik ooit met Els als echte vakantieganger in de stad ben zeker een bezoekje waard. Er sliepen heel veel Peregrinos in Burgos en dat is er na een kilometer aan te merken. Er vormen zich al snel groepjes. Een Fins koppel spreekt me aan. Steeds dezelfde openers: ‘Van waar ben je en wanneer ben je gestart’. Als ze horen dat ik gestart ben op zondag gaat het steeds over de startdag -de hel in St Jean. Iedereen op de weg kent het verhaal van die fameuze zondag al en als ze horen dat je boven was ben je precies een halve held (was ik ook een beetje). Ik kan het bewijzen met een filmpje???? en allemaal zijn ze zwaar onder de indruk. Ook de Finnen die vanuit Pamplona wilden reizen naar St- Jean maar door de storm beslisten om de etappe te skippen. Goede beslissing vonden ze na het zien van het filmpje. We gaven mekaar nen Fins-Belgische pol en weg waren ze. Zou vandaag terug 32 km proberen te doen-weinig herbergen. De meseta is berucht:de Spaanse hoogvlakte die Burgos en Leon verbindt. Sommige pelgrims vinden dit magnifiek, anderen saai. Ik vind er geen fluit aan mede dankzij de regen en zijdelingse wind die hard beukt op mijn al aangetaste lichaam. De meseta kenmerkt zich door een zacht glooiend landschap met eindeloze paden. Er is geen beschutting en het landschap staat vol windmolens. Bij deze straffe wind waai ik bijna uit mijn propere onderbroek en ik kan mijn monddoek goed gebruiken. Mijn lippen kloven. Geen visuele prikkel door kastelen, kerken, oude gebouwen, bergen.       Nee, geef mij maar het landschap van de eerste zeer zware week????. En dan begint de geest te denken en slaat de eenzaamheid toe. Ik stap alleen en denk aan de eindmeet. Mijn eerste beginnende blein achteraan op mijn rechtervoet is een feit. De regen waait onophoudelijk links. Nee, geen pretje. Ik wil mijn bed en een douche! Ik neem geen pauze en haal daardoor een aardig tempo. Geen tijd en geen goesting om te babbelen. Trouwens er loopt 100 m iemand voor mij en niemand achter mij. Om 14u kom ik eindelijk aan in mijn doeldorp Hontanas. Ik moet toegeven dat ik deze keer overdag gebeld heb om een bed te reserveren????. Ik ben daar radicaal tegen maar de situatie dwingt me ertoe. Er is gewoonweg veel volk en de meeste trekken zich dit niet aan en vergeten de geest van de camino! Ik stond al twee keer zonder bed wat toch wat voor stress zorgde. Stress kan ik missen als kiespijn, ik probeer hier niet aan toe te geven????. Doordat ik belde heb ik de innerlijke rust een slaapplaats te hebben. Een Italiaanse jonge pelgrim heeft al drie keer buiten moeten slapen! Dit wil ik voorkomen. Ik heb het hier wel lastig mee. Tijdens de laatste 500m begint het te stortregenen en verkleumd en druipnat kom ik aan in de Albergue. Het stikt er van de pelgrims. Kleine bar, ik sla in gedachten een Amerikaanse knock-out die in het Engels zeurt en zaagt. We staan opeengepakt. Jim is er ook, hij roept me en is verbaasd over mijn tempo en uithouding. We spreken af dat we er straks enen zullen drinken. Hij zit in een andere albergue. ‘La mama’ leidt me naar mijn slaapplaats. Hopelijk lig ik beneden. Lap, het laatste bed boven in een veel te kleine kamer met veel te veel volk. 50 plaatsen zijn er hier in een veel te klein pand. Dit hou ik niet vol, ik moet hier weg! Ik ga op verkenning en vind een kamer die nog volledig leeg is, de onderste bedden lachen naar mij. La mama is uit het zicht verdwenen en ik pak mijn (reeds uitgepakte) spullen en installeer me in de andere kamer in een onderste bed. Voila, wie gaat er mij tegenhouden? Douchke pakken. Handwaske doen. Wifi en 3G zijn hier zielig slecht. Een echt verlaten dorp. Er druppelt nog een Braziliaans jong koppel binnen. Gevolgd door nog 5 Brazilianen. Het Portugees vlamt onophoudelijk door de kamer. Ze hebben me duidelijk niet nodig om te communiceren. Dit wordt voor mij luisteren, incasseren en zwijgen ! Honger!!! Ik besluit nu direct een menu Peregrino te gaan eten. Superlekker voor 9,50 euro. Paella, vis en Flan met brood, kan wijn en water. Mmmm. Toon en Els van de eerste dag zijn er ook. Ook Fred de Duitser (die alleen Duits spreekt). Als er twee groepen zijn die alleen hun taal spreken en geen of weinig moeite doen zijn dat de Engelsen, de meeste Amerikanen (Wendy is de uitzondering!) en de Fransen. Mijne was geraakt niet droog! Het is 13 graden en de hemelsluizen gaan open dat het nie schoon meer is, bliksem, donder en massa’s water. Niet leuk. En de Wifi sucks! Veel te veel tegelijk tokkelen op hun phone waardoor er zeker niets meer lukt. Verslag zal voor morgen zijn. In het barretje nog enen of twee gedronken met Els en Toon. Jim niet meer gezien, jammer! Besluit om 19u in mijn bed te kruipen. Moe, heb pijn in de voeten, bleinen achterkant. Achilles voorlopig getemd????. Kleren nog  niet droog,klam. Hopelijk morgenvroeg wel. Het feit dat u nu dit verslag leest heeft te maken met een hevig snurkende Braziliaan (!!!). Dit vind ik het meest ergerlijk. Nachtwerk vanaf  2u50. En de 3G werkt want iedereen maft…behalve ik. Heb veel te weinig slaap. Snurken zouden ze moeten verbieden! Dat hij thuis snurkt bij zijn vrouw en de rest met rust laat ! Ola, hij gaat er nog een octaaf bijsteken!! Precies ne wilde stier! Man,man, dit probleem houdt niet op op mijn camino????.Een ding en ik wel geleerd: snurken is een universele taal. Rustig blijven, Dirk! Ik hoop nu wel stiekem dat al wie mijn blog volgt en leest mijn goede doelen niet vergeet en wat centjes overmaakt. Dit zou mijn pijn en smart veel verzachten! Morgen (allez straks dus) een route van 20 km. Kan nu niet meer aan!