Woensdag 17 mei – mijn eerste mirakel

Ik sta voor de poorten van Leon! Wel helemaal doornat maar in levende lijve… Deze morgen fris opgestaan na een leuk bedje voor mezelf in het hotelletje. Er was nog een plaats over in mijn tweepersoons (!) kamer (voor de prijs van 1) maar Els kon hier niet op tijd geraken. Spijtig????. Om half 7 was ik al op de baan, de hemel kleurde niet rood zoals de vorige dagen, maar donker. Voorspelde weinig goeds. Het weerbericht gaf ook regen,dus mijn regenfraksken niet ver weggestoken. Moest niet lang wachten op de eerste Spaanse druppels. De eerste 12 kilometers zijn volgens alle boekskes de tweede meest saaie van de hele camino en “de boekskes ” hebben gelijk! Tot in Reliegos op een eentonige baan centimeters verwijderd van de autoweg. In Reliegos ziet de hemel zwart waarna de hemelsluizen volledig opengingen. Het was net of boven alle badstoppen tegelijk werden uitgetrokken. Ik besloot de enige beschutting op te zoeken die ik kon vinden: een kleine boom. Ik zou wachten tot het ergste voorbij was maar aan de lucht te zien zou dit niet voor direct zijn. Ik begin toch wat te panikeren,hoe geraak ik nu op tijd…Aan de andere kant van de weg staat een kleine wagen van de Spaanse telecom-maatschappij stil. Er zat iemand aan het stuur. Na enkele minuten doet hij teken in mijn richting. Een mirakel? Zou ik  mogen meerijden? Normaal doe ik dit niet maar met dit hondenweer zou ik, met nog 13 km voor de boeg, als een verzopen kieken toekomen. Ik grijp mijn kans en spurt de straat over. Hij opent het portier en doet teken dat ik mag instappen. Het wagentje ligt vol telefoonkabels en ander gerief. Ik kan er haast niet bij en wring me op de passagierszetel. Hij verontschuldigt zich voor de ongemakkelijke plaats,maar ik zeg hem dat hij Jesus in levende lijve is. Hij rijdt met mij de volle 6 km naar het volgende dorp. Het regent bakken water en links van ons stappen vele pelgrims in de striemende regen door het kale landschap, ze druipen van het nat, de schoenen vol water, hun gezichten op ‘onweer’… Wat voelt een eenvoudige lift (die ik zelf niet vroeg!) zaaaalig!  Hij zet me af aan de albergue municipal. Het blijft regenen maar deze 6 km droog nemen ze me niet meer af.  De laatste 7 km in de regen doen me nu niets meer, ik voel me de koning te rijk. Dit was een mirakel….mijn eerste ! Ik hoop dat er nog volgen. Ik heb dan toch besloten om nog wat verder te stappen om morgen nog slechts een dikke 10 km naar het centrum van Leon te moeten stappen zodat ik een hele dag Leon kan bezoeken. Ik zoek me een Albergue, vind er een die zeer basic is (5 eur), enkel wifi in de bar ernaast. Basic maar zeer vriendelijk! Dat telt immers. Honoré valt ook binnen, blij weerzien. Deze Albergue “el delfin verde” verdient alle lof zeker nadat we er gegeten hebben: zeer lekker, drie gangen+ drank en meer dan voldoende(10 eur!). Dit gecombineerd met een fantastisch oprecht vriendelijk onthaal door eigenaar Abdel is dit wel een van de betere ervaringen. Abdel wil op de foto voor de blog, de foto’s worden gedeeld en ik krijg prompt iets aangeboden van het huis. Ik zeg dat België deze albergue/hostal zal leren kennen????.

Ik sta voor de poorten van Leon! Morgen val ik binnen. En zoek ik me een hotelletje….met een bad. Want ik ben een bad-mens (wat mis ik een bad). Wel vragen of er een badstop is want in sommige hotels is er bewust geen aangezien ze zo water willen besparen. Echt waar!