Maandag 29 mei – beautiful Galicië!

Gisteren verbleven in een mooie albergue. Het is nu belangrijk dat ik probeer om albergues te vinden met een beetje meer ‘class’???? aangezien ik nu grote broer mee heb????. Als hij maar deftig kan slapen. Natuurlijk tricky in een albergue en met de ervaring die ik heb met snurkers. De albergue viel in de smaak: groot, modern en met “slechts” 12 in een kamer. Veel jongeren,maar blijkbaar was het 1 grote groep Ieren die met hun school de camino doen. Er was ook een paster mee (hierover straks meer). Jan wil graag beneden liggen. Tuurlijk geef ik hem zijn goesting, hij is immers mijn gast. Ik ben blij dat hij er is, het geeft me terug extra spirit. Het weer verandert constant. Regen, zon en onweer wisselen elkaar snel af. We hebben een mooie avond met Steve in een bar. Hij vertelt over Canada, over zijn kids, hoe ze het beleven…Wij over onze thuis. Na een fantastische avond in de bar met Steve nemen we afscheid. Aangekomen in onze albergue willen we nog wat babbelen,maar dat is buiten een van onze kamergenoten gerekend. Onze Jan heeft al kennis gemaakt met deze vreemde man. Toen hij ’s middags een napje wou doen lag deze rare kwast naast hem te roenken dat het niet schoon meer was. Als er iets is waar Jan zot van wordt dan zijn het roenkers. Ook werd Jan er door dezelfde kerel op gewezen dat hij, toen hij zich wou gaan wassen, zijn beurt moest afwachten. Jan wou voorsteken…” There is a queue”- er is een wachtrij. En nu is het terug deze gast die raar doet. We lachen als we bedenken wat Jan gaat doen als hij roenkt vannacht…hij gaat aan zijn bed schudden, harder roenken,…  Achteraf blijkt dit een pastoor te zijn die de groep Ieren begeleidt! Hij getuigt alvast van weinig verdraagzaamheid????. Hilariteit nog groter. Meneer Pastoor slaagt erin slechts na 1u in zijn bed te kruipen. Moest de nachtmis doen, hoogstwaarschijnlijk????.’s morgens is Jan redelijk goed uitgeslapen. Hij heeft zijn eerste nacht in de Albergue goed overleefd. Oef ! Een ontbijtje in ons kas geslagen, en hop wegwezen. Oeps, probleem. Jan zijn ene wandelstok lijkt stuk, hij blijft niet meer vastzitten. ‘ T zijn pertang kostelijke stokken… Het lukt niet en onverrichterzake moet hij met één stok verder. Hier zal AS Adventure voor boeten als hij terug is! We kunnen bij vertrek uit Triacastela kiezen tussen twee wegen: de ene is de originele weg, heftig (330m) stijgen en dalen en weinig “bevoorrading” maar wondermooi, de andere is iets langer maar veel minder lastig en naast een autoweg. We kiezen natuurlijk voor de mooiere, lastigere weg en we zullen ons dat niet beklagen. In het begin bij de beklimmingen zwaar afgezien- dit behoort terug tot de zwaarste klimmen die ik al deed- maar de beloning is des te mooier: prachtige vergezichten, mooie groene natuur en vooral…. rust. Weinigen doen dit omdat het zo zwaar is. We komen door spookdorpjes, voorbij klaterende riviertjes en vooral groen….veel groen. Galicië wordt niet voor niets “de pispot van Spanje” genoemd. Het regent hier vrij veel waardoor alles veel groener is. Vandaag hebben we geluk. De zon schijnt, het is ideaal wandelweer. We genieten van de etappe. Bij een barretje genieten we met een aantal Spanjaarden van een  break. Er ontstaat een gesprek met handen en voeten… Ze horen dat we van ‘Belgica’ zijn. Brugas, Gand en Brusselas passeren de revue. Jan vraagt of ze allemaal Spanjaarden zijn. Waarop twee van hen zeggen “nee,van Catalonië”. Ik antwoord, goed wetende dat dit heel gevoelig ligt in Spanje, dat “dat toch ook Spanje is”. De twee Catalanen verslikken zich bijna in hun tortilla, de anderen gieren van het lachen. Wij ook. Die Belg durft nogal! We zijn niet voor niets de dappersten van alle Galliërs! De sfeer zit er goed in. Wij gaan door en nemen afscheid onder luid geroep: ‘Adios Amigos”. Tof, toch? Sarria ligt redelijk diep en het dalen gaat fors door. Onderweg komen we terug honden tegen,allemaal des te rustiger. Maar bijna zo groot als een kalf! De honden zijn hier van een zeer groot kaliber. In Sarria kort na de middag. Albergue gezocht en gevonden. Twee bedden in een kamer van 4. Dit valt alvast goed mee. Nog beter als we merken dat er twee badkamers zijn met een bad! Dit laat ik me geen twee keer zeggen….alleen jammer dat er geen badstop is????. Toch genoten van een vrij ‘echte’ badkamer. Wat een tof toeval als blijkt dat de Travelling Davises ook inchecken! Ik koop voor de kinderen chocolade omdat ik ze zo bewonder en omdat morgen onze wegen definitief zullen scheiden. Nog een laatste foto. Het was een eer deze familie te leren kennen. Morgen richting Portomarin. De magische  kaap van de 100 km voorbij…