Zaterdag 3 juni – mijn mooiste verrassing

Na een zeer leuke Camino-avond in een bar/restaurant in O’Pedrouzo volgde ’s nachts de ontnuchtering en dit bedoel ik niet letterlijk. De laatste nacht voor mijn aankomst zou ook een roenkers-nacht worden. “Save the best for last” was hier van toepassing. Een kamergenoot besloot al zijn duivels los te laten en mijn oordopjes besloten er voor de zoveelste keer de  brui aan te geven. ’s morgens vertrok ik om 7u met Jan, Nathalie en Gentilla voor een laatste etappe naar ons uiteindelijke doel: de kathedraal van Santiago. Het idee dat dit een laatste kleine hindernis was gaf me vleugels. De dag begon bewolkt maar al vrij vlug brak de zon door. Een ontbijt na 5 km, dolblije Camino-gangers, vrolijke en optimistische sfeer, superform… alles was voorzien voor een topdag. Nathalie had een hotel (met bad!) geboekt -na 11 km- en had gepland om zondagmorgen aan te komen in Santiago. We zeggen gedag tegen Nathalie. We zien elkaar zondag terug en ook is er afgesproken om zondagavond om 19u voor de kathedraal te verzamelen voor een groepsfoto met de collega’s die we ontmoet hebben en die zondag nog in Santiago zijn. 5 kilometer voor de aankomst gebeurt er weer een klein mirakel. Ik zet me eventjes langs de kant. Er komen twee wandelaars naar me toe. Hier zie .. van Buggenhout! Ik weet niet wat ik hoor. Vrienden en buren Luc en Karin uit Buggenhout komen me alvast een hart onder de riem steken. Ik had via Bart Biesemans vernomen dat er ergens twee uit Buggenhout ook de Camino wandelden.  Ook zij wisten van mijn bestaan op de Camino af en hadden ook al wat ‘gezocht’. Kort maar leuk gesprek. Foto natuurlijk! Dit zijn gevorderden, dat zie en hoor je zo. Karin reed reeds vele malen mee voor de 1000 km en Luc doet ook zijn zoveelste Camino, nu te voet. We zien elkaar terug in Santiago. Buggenhout is goed vertegenwoordigd! Het oude Santiago bereiken moet door de voorstad en het moderne deel. Hier moeten we door. Jim is in de stad en laat me weten dat hij op ons wacht aan de kathedraal. Zijn vliegtuig vertrekt om 17u. Het weerzien met Jim aan de kathedraal is zeer intens, hij neemt dadelijk mijn stokken over en gaat volledig in dienst staan. Hij gidst ons door de wriemelende massa, neemt foto’s,draagt stokken…Fantastische man! Gentilla, Jan en ik draaien het plein op. Er overvalt me een zalig en intens gevoel. Ik ben er geraakt!  Na een bijwijlen moeilijke, pijnlijke en harde maar meestal fantastisch aanvoelende camino bereik ik dan eindelijk datgene waarvoor ik me toch anderhalf jaar mentaal en fysiek heb voorbereid.  De kathedraal staat jammer genoeg in de steigers door renovatiewerken maar dit is voor mij slechts een detail. Ik ga hiervoor dit zalige gevoel niet vergallen. Emma uit Australië is er ook, zij gaat ook door naar Finisterra, het uiterste westelijke punt van Europa -ook ‘het einde van de wereld’ genoemd..Er worden foto’s genomen, we omhelzen elkaar. En… ik doe er mijn beloofde koprol. Een van de sponsors had beloofd om het bedrag dat hij zou storten op te trekken als ik een koprol zou doen op het befaamde plein. Ik brak bijna mijn rug 🙂 maar dit moest en zou gebeuren. Geen enkele passant stoort zich aan mijn rare gedrag, ik krijg de lachers op mijn hand. Jim toont ons waar het pelgrimsbureau is. Hier kan je je befaamde Compostella afhalen indien je met je stempels in je credencial kan bewijzen  dat je de tocht effectief gedaan hebt. De laatste 100 kilometers moet je minstens 2 stempels per dag hebben. Mijn boekje is sterk gehavend en hangt met haken en ogen aan mekaar. Mag geen probleem zijn want ik heb meer dan voldoende stempels. Aan het pelgrimsbureau is het zeer druk, minstens twee uur aanschuiven! Heb hier geen goesting voor en vraag Jan of we niet dadelijk naar het hotel kunnen gaan. Hij heeft immers twee nachten geboekt. Hij pruttelt tegen en zegt dat aanschuiven de beste optie en we hier door moeten. Hij doet raar en zegt dat hij alvast eerst het hotel nog moet zoeken. Ik sla aan de babbel met enkele anderen en Jim. Ik draai me om en ineens is Jan verdwenen. Foetsie. Ik zet me op mijn bips en rust uit. Hem bellen levert niets op -hij neemt niet op.Hij belt me na een klein halfuur en zegt dat hij me komt ophalen. Hij heeft ingecheckt in het hotel. Een tweesterrenhotelletje vlak bij de kathedraal, mooi en cosy. We besluiten om, na een verfrissende douche, de stad te verkennen. Eerst iets eten met Gentilla en daarna is de kathedraal aan de beurt. Fantastisch mooi. Onze wegen scheiden, ieder gaat zijn eigen weg en we spreken later af. Ik slenter door de mooie oude stad tot ik een telefoon krijg van Jan die me vraagt om iets te komen drinken met Nicola, onze Italiaanse maat. Afspraak aan het hotel. Ik wil echter eerst kijken aan het pelgrimsbureau of de rij al wat kleiner is geworden. Nee, dus! Ik wandel naar het hotel en zie geen Nicola. In de plaats krijg ik een wondermooi cadeau, uitgepakt en al. Els is er, in levende lijve!! Het weerzien is intens. Zij is hier terwijl ik dacht nog twee dagen te moeten wachten! Want ik heb haar verschrikkelijk gemist. Ook Hein, Krista en Annick zijn meegekomen voor twee dagen Santiago! Ze glunderen, de deugnieten, hun verrassing heeft gewerkt!! Ook Gentilla en Nathalie blijken van alles op de hoogte. Ik ben totaal verrast en super content, de verloren tijd gaan we inhalen, zoveel is zeker. Terug de stad in met ons zes! We babbelen bij, ik geniet van elk minuut met Els. We lachen met brother als hij sappig  vertelt over de manier waarop hij alle (Spaanse) zeilen heeft moeten bijzetten om dit voor mij geheim te houden. Hein had de boekingen gedaan op zijn naam en Jan diende de receptie te overtuigen om toch te kunnen inchecken voor drie (!) kamers terwijl diegene die geboekt had nog in de lucht hing. Hilarisch moet dat geweest zijn… Na een fantastische late namiddag en avond dolblij onze bedstee opgezocht. De rest is privé…:)