Zondag 14 mei – waar is iedereen ??

Na de roefelnacht sta ik toch goed gezind aan de start van deze etappe, normaal 29 km als alles meezit. Elke morgen is het op de kamers wat een dode boel- iedereen maakt zijn rugzak en is in zichzelf gekeerd. Niet vandaag, deze groep is leuk. Toon, de Nederlandse “clown”met zijn grappige opmerkingen, Els- zijn compagnon, Rachel uit Washington Dc en Mia uit Finland. Stuk voor stuk mensen die kunnen relativeren, een mooie deugd hier. Ze liggen me wel. Ik ben klaar om 6.30u en zeg vaarwel of tot ziens. Stiltes en zonsopgangen zijn een zegen, ik blijf er van genieten. Elke morgen en avond verzorg ik Achilles en de voeten. Het helpt precies, ik denk dat hij het stilaan opgeeft. Hoewel hij en zijn linkerbroer na elke tocht nog van zich laten spreken en strak gespannen staan. Ik moet dus blijven opletten! De ochtend is prachtig, ik zie Janneke maan verdwijnen en zusje zon opkomen. De meseta is oneindig uitgestrekt en de zon zit in mijn rug en legt een schaduw op de weg waarbij ik net een steltenloper lijk. Wat me direct opvalt is dat ik helemaal alleen stap. 8 km naar het volgende dorp ben ik moederziel alleen met mezelf en mijn gedachten. Ik ben van plan om na die 8 km een ontbijtje (desayunos) te nemen (mijn gewoonte) in een barretje.  In het eerste dorp geen kat te zien en ik ben verplicht om nog 6 km verder te stappen om leven te vinden. Na 10 km zie ik een jongeman voor mij stappen, zeg maar slenteren. Hij gaat niet vooruit, ik denk dat hij ziek is en vraag of het lukt. Ik zie dat hij last heeft maar hij geeft aan dat hij het redt. Ik laat hem achter. In Fromista na 14 km neem ik uitgehongerd mijn eerste koffie, croissant en verse fruitsap. 4 euro. Het verbaast me dat er zo weinig volk stapt. De weg loopt over de autostrade en parallel met de autoweg en dit gedurende kilometers. De boeken hadden hiervoor gewaarschuwd- eindeloze eenzaamheid! Dit gecombineerd met weinig stappers betekent zeker dat je alleen bent met jezelf. Dit deert me nu niet. Ik haal de laatste dagen een aardig tempo- rond de 5 km/u gemiddeld met een rugzak van 11,5 kg is niet slecht voor ne 50-er die niet zo sportief is. Ik behoud mijn tempo op de eindeloze wegen en de zon begint te branden,er is geen beschutting. Mijn oren zijn verbrand van de eerste dagen, meerdere personen hebben dit probleem. Effe uitrusten met een zweed in een rustige oase van groen en dan de laatste 4 km aanvangen. Zwaarder dan ik dacht- Achilles en zijn broer zijn wakker en staan dik. Om 13u arriveer ik in de albergue in Villalcazar de sirga. Mooie albergue met binnentuin en goeie wifi! Mooi dorp met een van de beste restaurants op de camino. Mia (24j) uit Finland is net voor mij en begroet me hartelijk. Ze schrikt van het aantal kilometers-29-en is best fier. Mag wel. We krijgen een bed en zij vraagt of ze boven mag liggen (op het stapelbed!????). Ik lig liever beneden. Het valt me op dat sommigen (meestal vrouwen) bewust kiezen voor boven omwille van de schrik voor bedwantsen. Ik heb hier nog geen last van gehad. Op het einde van het seizoen (sept-okt) is de kans hierop groter. Ook Toon, Els uit Holland vallen binnen alsook Rachel uit DC. Na een douche en een handwaske drinken we op het terras een frisse pint of witte wijn. Rachel (54) is kunstenaar, musician en Mia werkt in de horeca maar zou willen studeren voor dierenarts. Ieder heeft zijn verhaal en het is boeiend. Het valt me op dat elke Amerikaan die ik ontmoette een Trump-hater is! Mooi zo! Om 19u gaan we samen  met ons drie iets eten en dan daarna dodoken doen. Morgen wordt hard: 24 graden en  geen stopplaatsen in 18 km. Ze raden aan om veel water mee te nemen. En ja, we zitten vannacht weer met twee “roenkers”- ik raak het niet gewend????.